Alle inzendingen over Koert

Goed koeren scheelt veel vechten, wie goed koert, koert tien tegen een zijn mededuif het gevecht uit de kop. -------------------------------- uit: 'Schapen nu!', 2001.…

Ik ken je naam Zie je gezicht Je korte pogingen Beschrijven wat je aan ’t doen bent Ken ik je nu? Peil ik je diepte? Voel ik wie je bent diep van binnen? Deel je jouw hart en alles wat er leeft? Ik ken je naam en herken je gezicht Dat is slechts mijn zicht op jou Boven, achter een scherm Heb ik duizenden vrienden Beneden, in de woonkamer…

terwijl gemiste zielen tranen doen ontspringen zoemt een mug koert een duif is de zomer waarin je kunt vergeten nog tranenver weg je drinkt de zon je eet de tijd maar het glas blijft halfleeg het bord slechts vol met kruimels…

De wijze denker ziet meer dan dit leven, wordt door d' onzichtbare wereld geraakt. Terwijl hij ernstig werkt of zich vermaakt, is zijn wezen vol sprookjesbeleven. Vingers, papier en oogleden beven bij een vurige pen, die dansend waakt. Het hoofd verzint toverkunst, verlangt en blaakt om de jeugd wonderverhalen te geven. De schrijver beeldhouwt…

het is een warboel buiten mensen auto’s fietsen vogels fluiten maar ik zie ze niet vreemden die me dwingen in een dagelijks bestaan dingen die zo langs me gaan hoor ze lopen zie hun ogen ruik de kleding maar herken ze niet de wereld draait en ik sta stil op mijn gebied een witte duif daalt bij mijn voet en koert een eerste ochtendgroet…

's ochtends als de dageraad de wereld langzaam lichter maakt de schemer van de grond losraakt als dan het licht zo aangenaam de bomen en het gras beroert een houtduif in de verte koert de morning glory slaperig haar paarse kelken openvouwt luchtvochtigheid het land bedauwt dan voel ik mij zo zegenrijk helaas duurt zo'n moment maar…

De hemel hangt ontroerd Boven novemberweide Ik wijk niet van zijn zijde De doodsdrift is ontvoerd Met peperkoek gevoerd Niemand kwam tussenbeide Zij kreeg een vrijgeleide Die knibbel knabbel koert Ik voel me, hemel, zo content En kijk u zielsgelukkig aan Skeletten vol ontbladering Staan met mij in omkadering Van grenzen in een nieuw…

een meisje van weinig woorden ziet een bleke zon in de herfst zet wat stappen, staat stil bij hoe een blad glanst of sterft de waaierwind blaast en raast zo zijn eigen taal een duif koert zijn verhaal in kruinen van de bomen het gedachterijke kind leeft haar kijkdoosdromen knuistjesstevig sprokkelt ze cadeautjes van het jaargetij…

Een duif die eet (oppikken noemt men de wijze waarop duiven het voedsel tot zich nemen) koert (niet veel later). Een voorbij wandelende duif (en-toeval?-nog een; grappig). Duiven hebben geen oren (althans niet zichtbaar), maar horen doen ze wel (gelukkig wel).…

Hij koert, of is het vogelzang? Zeker is dat hij een duif moet zijn. Hoe dan ook, hij is mijn vriend. Jammer blijft het, dat ik zijn ware naam niet ken.…

Voor wie het levensgeluk koert vanaf de vroege ochtendstond; voor wie nog niet met de duiven vroeg op stok wil, omdat er meer dan degelijkheid de liefde grond. Laat de liefde als van de tortelduiven wezen, wit gevederd met een ringetje er door.…

Dank zij de reiger, die stil staat te vissen, terwijl een tortel zacht haar deuntje koert en glazenwassers zemen rond de klissen, een briesje ’t water eventjes beroert en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen (geen ene Airbus vliegt er dan voorbij) en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen, voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…

Een zwaluw scheert met een Philipshave over het water, de specht trimt zijn vlecht en tokt om zijn Braun lader, een tortel koert boertig om een nieuw scheermes in zijn Gilette, de wielewaal wielt en waant zich de nieuwe Mondial vedette.…

niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn…

De rozen strooien blanke blaadjes neder, En 't geiteblad houdt roos en rots omvat: De rots van klimop pronkt met geiteblad, Dat, uitgeschoten als een slanke veder, Zich losser plooide, breder steeds en breder, Tot het de blauwe verte in de armen had: De woudduif koert...…

Voldoende reden heb ik Om het zonlicht niet Binnen te laten, Me te wentelen In een warme deken Van alles bedekkende Duisternis, onzichtbaar Omgeven door alles Wat zij in de jaren Heeft bedekt - En dan is daar Zo ineens, zo totaal Onverwacht dat luide Krassen van die zilvermeeuw Dat me wakker schudt, De ogen opent voor…

Later bestaat niet meer Het boek dat ik Nog schrijven zou Is er nooit gekomen Plannen zijn dromen Geworden, gedroomd Maar niet bewaarheid, Later bestaat niet meer Alleen het nu nog Alleen het moment Waarin we leven Vanuit een wijd besef Vanuit een wij besef Waarin we nooit Meer alleen zijn Nooit meer samen alleen…

Zij zit aan de bar overduidelijk verveeld Nog een sigaret blindevrouwtje gespeeld Overweegt haar kansen jurk stout boven de knie Zij koert: 'Wil jij dansen' Hij kraait : 'Ja, maar met wie ?…

Ut het rijpe fruit,de vruchtbaarheid uitgedrukt in het ”fallusachtige” van pijnbomen,verschijnt een witte duif die tijdloos koert en ons van zijn geneeskrachtige fontein proeven laat, een vrede suggereert met een liefdestak die ons naar de hemel voert, in een blijspel opgevoerd naar de mondiale maat, de magie van innerlijke schoonheid aan…

Uit het gerijpte fruit in vruchtbaarheid uitgedrukt verschijnt een witte duif die tijdloos koert, ons uit z’n geneeskrachtige bronnen drinken laat, de verbeelding suggereert in een uitbottende levenstak die ons naar een geprojecteerde hemel voert.…

Uit dat gerijpte fruit in vruchtbaarheid uitgedrukt verschijnt een witte duif die tijdloos koert, ons van zijn geneeskrachtige bronnen proeven laat, een verbeelding suggereert met een levenstak die ons naar een geprojecteerde hemel voert.…

Voor Cor en Koert behoefde dat geen breed betoog. Toen was het tijd voor babcia om met borstplaat rond te gaan: Een zwarte Sint met witte Pietjes, is dat toegestaan?…