Onderweg
niet dat ik haar zoek
of juist wel
het zal de lente zijn
die mij beroert
of verlang ik naar mijn huis
waar de duif koert
ik zie hem vaak in de ochtend
op het hekje
waar nu, zo neem ik waar,
iets gevlekt
in een prille struik loert
verlang ik naar jou
of juist niet
verzamel ik enkel stenen
om te stapelen
en sta ik op mijn tenen
om over de einder heen te zien
waar de vervulling wacht
die een mens aldoor wil lenen
en leed van lege kamers verzacht
ik zie uit het raam
en voel de avond
de daken bedekken
met uitgestrekte grijze vlekken
ja, hier is mijn kamer
waar ik altijd voor even toef
omdat ik reis
-dat is mijn doel-
is het ook hier dat ik toch haar voel
ach, het zal de lente zijn
die mij beroert
en mij telkens
van jou naar jou vervoert
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 30 maart 2016
Geplaatst in de categorie: liefde
tussen het prille blad
een zonnestreep scheidt
de stemmige wolken
't is voorjaar in de kamer
bevlogen gedachten
verzachten
als het avond wordt...
Prachtig gedicht!
Meesterlijk vertolkt u het verlangen naar uw Lente!
Prachtig.