Alle inzendingen over Kwijnend

Dat een uniek geheel overpeinzingen en emoties ook nog even blijft hangen in het hoofd op hetzelfde moment bewandel ik eigen wegen geplaveid met haar druppels van tederheid en jongheid in rijm en vers bijgestaan door een (ont)wakend licht voor mijn kwijnend verlangende hart en ziel.…

Doe het weeklagende hart Kwijnend verlangen! - Grijp smachtend naar de toon, die Haydns geest gebiedt! Verhef, van de zaligste aandoeningen zwanger, Germanjes onvergelijklijke zanger, En prijs de Godlijke bard in uw lied. Voer ons, ô Heilige toonkunst!…

De maan onthult haar kwijnend licht; En drinkt de balsemgeur der kruiden. De nacht, reeds half voorbijgesneld, Heeft aller scheps’len oog geloken. De tortel rust, in ’t nest gedoken; De leeuwerik bij zijn gade in ’t veld.…

---------------------------------------------------- * murwe meuken = zacht maken * 't ouderdom = ouderdom 't * elpenbeen = ivoor, i.c. de blanke huid van de borst * de blinde schutter = Cupido * borgen = beschermen, ontzien * kwijnen: kwijnend?…

D’ ontloken rode roos heeft niet dan blad en kleur, Bij reukeloze neus, niet snuffende de geur; De reuk des geurs verkwikt het kwijnend hart des zieken, En bindt aan ’t lijf de ziel, die vlug was met haar wieken. DE SMAAK. De smakeloze tong wordt met geen lust gevoed, Zij weet van wrang noch zout, noch bitterheid, noch zoet.…

Met flauwe glans, Schijnt aan de trans De zon door nevelen heen; Het kwijnend bos, Beroofd van dos, Begroet haar glans alleen; Want gaarde en tuin, En veld en duin, bezitten loof noch bloem, Wier frisse kleur En zoete geur Voortaan haar schoonheid roem.…

Kwijnend rust op de verschansing De zangrige elleboog. Glazig staart naar Friesland Het bleekblauw poëtenoog. Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van zeeziekte krijgt.…

Ja - onze ogen stonden kwijnend; 't Haar hing achtloos golvend neer; Uw gelaat - was als de rozen In het zoele zomerweer. 'k Hield mijn arm om u geslagen; En als 'k u een lonkje gaf - Wendde gij somtijds uwe ogen Met een lachje van mij af. - Ja - dit zag hij. Maar verbeeldt ge u Dat hij alles weet? - ô Neen!…

Nu zie ik hunk'rend naar de gouden ruit, de eenzaamheid staat naast mij, houdt mij tegen, is het voor mij het kwijnende gefluit der nachtegalen in de zachte regen? ... Is het voor mij dat aan de bomen geuren de wierookvaten van het nieuw getij, ontsluit de lente haar onhoorb're deuren en haar getooid paleis, alleen voor mij? ...…

't land met schoven, 't Groene bos zien wij daar boven, Heel het landschap afgespiegeld met zijn kwijnend avondvuur. Rundren weiden aan de hemel, En langs zijn verlichte tin Voert het paard de kar met garven Rustig de open staldeur in.…

Nu vindt men de Sweethearts met tandborstelknevels, De kwijnende juffrouwtjes beter. De hypermoderne confectieartiesten, De kunst van een dollar de meter. De wereld is een warenhuis, Restanten, restanten. Griet Garbo krijgt een half miljoen. De ware kunst slaapt in het plantsoen, Tussen de bajesklanten. Restanten.…

Die zoete balsem der Natuur, Die 't blaakrend wee van 't minnevuur zo strelend kan verzoeten Die puurt men op de lieve mond; Daar kust zich ’t kwijnend hart gezond, En mag zijn honger boeten.…

Dan slijte ik ik kwijnende al mijn dagen; Dan kruipe ik hijgend naar mijn graf, Want ’s Hemels ongunst weg te dragen Is ’t hardste leef, de zwaarste straf. Neen, ’k grijp weer moed: gij zult mij sterken In u, mijn hulp, mijn hoofd, mijn kracht; Dan wordt het willen en het werken, o God! in mij door u volbracht.…

Dit vuur van de lente Sluipt gloeiend in de adren Des moedige jonglings; Onrustig en kwijnend Vervelend en smachtend Verlangt hij geluk.…

't Meisje zei, met kwijnende ogen: ach! dat gij mijn minnaar waart!... 'k Greep haar, bevende, in mijn armen. ô! hoe joeg mijn boezem nu! 'k Fluisterde; gij zijt mijn meisje! en zij lispte: 'k ben voor u!!... 'k Zeeg, door blijdschap overwonnen, op heur' zachte boezem neêr. Eindlijk gaf een teder kusje mij het eerste leven weer!…

Gloed niet, al te loom vol-goten van een hitte, die de dood en kilheid van de Herfst weer-brengt, niet de Zómer nog, die wreed-heet schroeiend 't kwijnend leven leed deed scherp en 't al in 't zieden zengt, - Maar de éérste Gloed, die klaarlijk 't leven dóór-gloeit wonderbaarlijk en 't tot hoogste bloei vol-stijgt!…

Doch een hart, gelijk het mijn, Sinds de aanvang zijner dagen Treurig, kwijnend, en verslagen, Kan dat uwer waardig zijn? Of wat vreugde kunt gij smaken Mij heel de aard te zien verzaken, Om te drijven op de stroom Van een dichterlijke droom?…

Daar lag in dien blik iets kwijnends, Iets smachtends naar hij wist niet wát; Iets, dat, dacht hem, ook in 't klagend Gefluit van den nachtegaal zat. En hooger gloeiden zijn wangen, Als hij sprak van dat klagend gefluit, En sneller dronk dan het drietal Ontroerd de glazen uit.…