Alle inzendingen over Kwijnend

neer ik kan niet meer er is niets meer dat deze pijn verzacht De pijn van veel te lang onrust in de ziel niets dat jou nog beviel het maakt me zelfs nu nog bang Toch hou ik me vast aan dat beetje Zon een sprankje hoop ik loop er niet mee te koop want dit is precies zoals het ooit begon De liefde van mijn leven verdwijnend weg kwijnend…

geen uren tot je voeten pijnlijk smeken om de bedstee of tenminste een stoel de vloer ook ok het leven is geen pretje zonder gevoel voor humor lacht niemand met je mee als je weer eens viel na een nachtje lachen met de fratsen van je vriend en dan huilen om diezelfde in de armen van je lief het leven is die grijsaard tandeloos en kwijnend…

Waar op de wandel zijn wij verdwaald in twee kwijnende ikjes.…

Het zijn unieke tijden om onomkeerbaar juiste wegen in te slaan Die de weg kwijnende natuur uit de apocalyptische neergang zullen moeten kunnen redden Historische kansen voor de zich homo deus wanende 'sapiens met zijn reptielenbrein' Om te erkennen dat twee eeuwen industriële revolutie door…

Een kwijnend verlangen plaagt het telkens weer, als het kijkt naar de lucht als een teleurstellend verweer. Op en boven de aarde beweegt al wat leeft naar eigen waarde. Maar niet een blauwe vogel. Die zich beperkt weet door de tucht; Van een leven waarop een hypotheek van een handicap zucht.…

Ze houdt het dienblad als rand van een kwijnende wereld vast en stapt langzaam in het licht waar zij met donkervloeiende contouren blijft staan en thee schenkt. Haar lichaam verstilt om het te stromen. Ik kijk. Zij kijkt me aan. Recht in een oog dat zich onmiddellijk terugtrekt. Schaduwen vluchten over het huis dat mij kan onthouden.…

Kronkelend zijn glibberige armen om het hart slaakte hij een laatste zucht toen Elias hem vedreef tot in het git zwart Ik hoor hem nog brullen “Dat God zo rein en zoet als bronne water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand…

De dag is een kwijnend kind dat altijd onverwachts als een gewonde engel op de oever ligt, er hurkt een schaduw onder de brug. Wanneer de avond valt in Córdoba, steeds wanneer de avond valt in Córdoba, sterft het licht en stroomt het donker binnensmonds vloekend onder de brug.…

Ik schrei naar U, o Heer, die verre zijt, Gelijk een schaapje naar de herder schreit, Gelijk een kind, dat honger heeft, naar brood, Gelijk een levensmoede naar de dood, een afgejaagde hinde naar de bron, Gelijk een kwijnend plantje naar de zon Als Rachel wenende te Bethlehem: Zó weent mijn stem.…

Mijn liefde is niet die liefde dezer aarde, Die vurig streeft en steeds haar doel bejaagt; Mijn liefde is zo zacht en kwijnend, en zij draagt De stempel niet van blinkende eigenwaarde.…

Bleke neuzen en dunne schenen, Stijve boord en lange jas, Sluike haren, witte das, Kwijnende ogen, spillebenen, Hoge hoed en lange stok, Vale wangen, hoge kragen, Diepe zuchten, mensbeklagen, Vrome blikken, zwarte rok, Erfzonde en predicatie, Kerkbezoeker, kostersmaat, Bijbelworm en tekstenvraat, Satanas, predestinatie, Openbaring, eeuwig…

Kwijnend Verdwijnt ’n oude Passieve ik Vertikt ‘t Om nog te zijn Het vergeelde boek Dat geheel Niemand Nog leest Opnieuw geboren In ’n bestaand lichaam Met spontane geest Kijkend uit het raam Van ’n vergaan verleden Dat is geweest Obstakels genomen Aan schroom Ontkomen Ontsnapt Aan ’n ondermijnd Loom Zijn Deinend Als kleine…

De vreugde is 't gevoel van de nakende morgen En tooit elke stond met haar innige lach, Evenals de vrede, na werken en zorgen De weemoed versiert van de kwijnende dag.…

In slowmotion zal de dag van morgen Langzaam en kwijnend ten onder gaan Je gezin hier, zal langs elkaar heen leven Voor één dag zal zwijgzaamheid volstaan Morgen, ons Engeltje… Onze ogen zullen neergeslagen worden Bang voor ieder, ziel ontblotend, contact We zullen je herdenken… ieder voor zich Omdat het spreken nog altijd pijn doet Morgen…

Hij, in zijn moorderschap van schaduwen verplicht, Wordt in 't geloof bedaagd van een genadelicht, Terwijl zijn kwijnend oog 't natuurlijk licht gaat derven. De Kruisnacht, door het recht de booswicht aangezeid, Wordt de boetvaardige een dag van zaligheid: Die dood was toen hij leefde, o! leeft hier in zijn sterven.…

- Een lente zonder nachtegaal, Een bloemknop, waar geen dauw op druppelt, Een beek, waar geen koeltje* huppelt, Hoe doods en kwijnend allemaal! Maar o!…

gij die de schone schepping Met zacht en kwijnend licht bestraalt, En in dit stille heldre beekje, Uw hemels beeld naar 't leven maalt. Gij, die in 't loof verscholen hutten Mij ginds in halve schaduw toont, Als vreedzaame oorden, waar nog de onschuld Bij stille vergenoeging woont.…

't Meisje lachte eens, en heur oogjes Zagen mij al kwijnend aan. Ik herhaal het, zeg mijn meisje, Zeg nu, of gij mij bemint? 't Meisje stamelde, en een zuchtje Glipte van heur lipjes af. Zeg dan, riep ik onverduldig, Zeg dan of gij mij bemint? 't Meisje boog het blozend aanzicht Zachtjes op mijn' schouder neer.…

Gij die de ziekte kweekt en doet haar weer verdwijnen, aanziet een Christen-hart, belegerd door veel pijnen. O Vader alles troosts! Gij weet en ik beken, dat ik een aarden vat en broos van stoffe ben. Aanziet de zwakheid dan van uwen arme dichter, mijn rauwe wonden zalft en maakt mijn kwalen lichter. Of zo 't u dus behaagt om onzer zonden schuld…

Blaas van nog boordevolle stammen Het kwijnend afval naar beneên! Begraaf ons in uw gulle goud, Tot ons ontstuimige verlangen Barst boven al uw wilde zangen En feest in al uw vruchten houdt! September blaas uw witte buien Als blâren van een rozenstok! Blaas aan ons hart, tot het gaat luien Als de uit goud gegoten klok!…

wij nog jong waren en de wereld nog oud was en wij in een ver land op hoge bergen stonden en in het dal diep beneden een lange roerloze roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen in het oog van een hevige leegte, riep jij terwijl je de hemel een kushand toewierp ik ben een reisgids kinderen leer mij lezen en 's avonds op het plein onder kwijnende…

Gelaten laat ik je gelaat gaan Verdwijnende beelden Uit mijn geheugen vandaan Wat we kwijnend deelden Vervaagt langzaam aan Als een hartendief in de nacht Die oordeelde Dat nu, Met al je deuren op slot Hij geen recht heeft van bestaan Gebogen buig ik voor het oog Kritische veroordelende blikken Duale beoordelende dialoog Verandert in…

Alleen ben ik, dan bitter, dan gelaten, Alleen ben ik en schuw mijn kwijnend leven, Alleen ben ik, verdoolde uitermaten, Alleen ben ik en zonder vriend gebleven.…

Is niet je wang in 't kwijnend gloeien zacht rood-goud, wijl blonder d'aêr blauwig blankt in 't witte licht-gezang? Je ogen schijnen, bij die wondere speling van glanzen, in gelij ke klaarheid uit; 't ziek lamplicht smelt, en in al wijd're streling zie, hoe de zon je lieve hoofd omsluit!…

Ik smeek om niets, hoe kwijnend, hoe bedroefd. Gij ziet mij een prooi van bedwelmde zinnen: Gij weet alleen hetgeen uw kind behoeft, En mint het meer dan ’t ooit zichzelf kan minnen. Geef, Vader, geef aan uw onwetend kroost Hetgeen het zelf niet durft, niet weet te vragen!…

Ik denk aan je en zie sterren kwijnend gloeien, niemand weet waarheen mijn dromen vloeien. Ze gaan naar je, gedreven door wind en wolk. Ze gaan naar je, jij lieflijk hart van jouw volk. Ik denk aan je en mis je oh zo ontiegelijk zeer. Kon ik maar, ik snelde onmiddellijk naar je weer. Ik denk aan je, stileerde herinneringen blijven.…

Kijk nu ze strooit de zomer rond die vliegt om haar rond uit haar mond, rond haar boezem, haar gladde rug, haar benen zo donslicht-omschenen, ze gaat langs de horizonnen maar aldoor omme, ze heeft toch zo veel, ze kan geven wel, zie het lichte sneven van al dat kwijnende levende stervende opflikkerend licht, en daar midden in…

In een Franse dorpskerk Ik zie het lijk van Jezus hangen, schamel gekleed, aan een houten kruis, kwijnend kijkend, naar links boven, naar het lekkend dak van Gods huis. Ik zie de zwarte wijfjes bidden, althans de tandeloze monden bewegen en hun gerimpelde gezichten smeken om Gods goede zegen.…

Kijk nu, ze strooit de zomer rond die vliegt om haar rond uit haar mond, rond haar boezem, haar gladde rug, haar benen zo donslicht omschenen, ze gaat langs de horizonnen maar aldoor omme, ze heeft toch zo veel, ze kan geven wel, zie het lichte sneven van al dat kwijnende levende stervende opflikkerend licht en daar midde' in haar…

Dat een uniek geheel overpeinzingen en emoties ook nog even blijft hangen in het hoofd op hetzelfde moment bewandel ik eigen wegen geplaveid met haar druppels van tederheid en jongheid in rijm en vers bijgestaan door een (ont)wakend licht voor mijn kwijnend verlangende hart en ziel.…