Alle inzendingen over Leven

Hoe kan ik het onbeschrijfelijke leven uitdrukken in een gedicht? Met verbazing en verwondering kijk ik om me heen. Het hele leven is als met heilige draadjes met elkaar vebonden. En elke mensen leven is als een heilige roman.…

Een tegenstrijdige jongen Stoer, maar ook lief Verlegen, maar toch uitdagend Vertrouwd, maar zo vernieuwend Gewoon, maar o, zo sexy Sluipt stil mijn leven in en een grote knal is dan het begin Van een liefde vol tegenstellingen die er constant zullen zijn.…

Het zijn de fijne snaren die je gaat bespelen: zoekend en toch licht dansen de akkoorden van het spel van het leven.…

M'n lieve vader zei nog even voordat-ie stopte met het leven: 'Ik kom een dag en nacht te kort, zodat ik nét geen tachtig word. Ik blaas m'n laatste adem uit. waarna ik graag m'n ogen sluit. - Niet voor een poosje, maar voorgoed. Wat heerlijk, dat ik niks meer moet!'…

Ik leef steeds in het leven van liefde, hoop en verlangen als het ware in een droomverhaal van hunkering naar echte liefde het intieme van een eerste zoen en het is geen publiekelijk geheim jij hebt mij in die droom gevangen ging met mijn mannenhart aan de haal plaatste jouw ogen in het droomverhaal.…

Het leven kan zo mooi zijn Dank God voor het goede jou gegeven Voor alle mooie dingen in je leven.…

Het is een grote stap voor mij te nemen maar ik wil je bij me in me leven en als het even kan de rest van mijn leven…

vanmorgen vroeg om halfacht werd er te veel van mij verwacht een nacht vol tederheid en genot verborgen achter een staatsslot smachtend kijk ik uit naar de nacht die weer eens op mij wacht…

al jong heb ik mij omgeven met stukjes leven die ik belangrijk vond een lieve blik een leuke lach van een warme mond die ik graag zag zij maakten de dag die ik voor het slapen gaan nog eens liet passeren toch ontbrak er wat iets waar ik geen vat op had liefde uit mijn hart kleine handen namen maar stukjes van mezelf geven…

Je bracht een saluut: "Leve de koningin"... en als ik al zei: "Toe stel je niet aan". Eenmaal in bed, kroop ik tegen je aan. Al deze dingen zijn lang reeds vergaan, ze zijn nu het zout in mijn eenzaam bestaan. Ze toveren een lach op mijn oude gezicht, ze kruiden mijn leven, ze maken het licht.…

Het zware gordijn dat hangt voor het weetgrage vooruitzicht tracht ik niet op te slaan en leg ik mij neer bij het heden plaats mijzelf terug naar toen mijn leven aanving er is voldoende terug te zien uit het verleden maar nieuwsgierigheid lokt, wat moet ik met: stel je voor als ik verder kijken kon erachter kom dat….…

Op de golven van het leven dobberen we allemaal rond vanuit het licht naar schemering rustig of wild naar de morgenstond De golven van het leven niet iedereen houdt ze in bedwang niet voor iedereen altijd bruisend soms een onzekere samenhang De golven van het leven ze bezorgen eb en vloed dat wil zeggen veel verdriet of juist heel veel…

Nu al bloedmooi en niet meer weg te denken: de dag dat liefde nieuw leven gaat schenken.…

leven is hopen het komt wel terecht want ik maak alles nieuw heeft ooit iemand gezegd. door jullie hoofd, je handen en hart bouw ik een toekomst waar vrede steeds lacht. leven is dromen dit alles wordt waar als we van harte delen steeds met elkaar vreugde verdubbelt verdriet wordt verkleind mensen helpen mensen overeind…

Eeuwig leven Vrienden, ik zie ze geboren worden en sterven. Zij leven ik niet. In mij staat de tijd stil. Zij gaan dood ik niet. Ik moet verder leven, alsmaar verder leven. accepteren dat ik ze nooit meer zie. Doorleven, dat is mijn lot. Eeuwig leven…

het volle leven is geen bioscoop met een film waaraan we niets kunnen veranderen. soms kijken we té moedeloos en té passief toe in plaats van hoopvol te handelen. met je handen in de schoot te leggen, met je in de ongeluksrol te plaatsen, met te zuchten:voor mij hoeft het niet meer!…

De zachte trilling, als een gevoelige snaar en plots de spin, zij is daar, en er middenin beslist zij over dood en leven zodat zij zichzelf weer door kan geven in eindeloos herhalen van de cirkel van het leven.…

nimmer ontmoette ik zo'n groot hart onzelfzuchtig vol met goedheid kleur jij het leven mooier ook van 'n ieder die jij aanraakt onuitputtelijke enthousiasme werkt aanstekelijk de sterren van de hemel schrijvend schijnt de zon speciaal voor jou om het leven te vieren…

ben aan het verschimmen alleen de schijn blijkt nog wat werkelijkheid te zijn bleek en kleurloos dwaal ik rond in een leven dat lijkt te verstommen maar diep van binnen is in hoekjes en luwte de lente voorzichtig begonnen op onontgonnen gronden ontkiemt reserve zaad dat voor een tweede leven gaat aan mij de eer om later als herboren…

Ergens op het oppervlak van Mars zit iets de telescoopspeurders dwars : zo'n heel groot wit spel bestaat dat echt wel of is het een lepe Google-farce ?…

toen de wereld haar verlaten had vergat ze dat ze mooi was, ze vergat de kleine schelp vol troost die toch de zachtste glans kon hebben dat witte bloemen langs de weg zich terugtrokken gaf de dood een kleine kans om extra zwaar te zijn maar tussen pijn en levend lijden schikt nog een moment voor zon strijden geeft de kracht het hart…

Is alles al gezegd wat gezegd moet worden en alles al gezien dat ook bestaat gehoord wat geluid geeft en van belang is? Zijn alle liefdes al geleefd geluk genoten verdriet afgeschud, vergeten haat en woede omgezet in vergeving? Is er ooit al wérkelijk geleefd?…

Over zijn leven had 'n stoffige laag gelegen van intrinsieke religiositeit en Godsverering alles stond in het teken van Zijn Schepper maar nog meer van Christus de Verlosser door het kruis op Zijn Heilig Golgotha en de uitstorting van Zijn Heilige Geest Zijn zijn was Zijn Zijn!…

Als ik morgen dood zal gaan, zal ik huilen, want morgen wil ik leven.…

Alleen na die drie weken, als het normale leven weer start De wekker moet worden gezet, het broodpakket weer klaarstaat De vakantieplunje weer in de kast is neergelegd Weten we weer, dat de 49 weken aanbreken, van Wekker zetten, vroeg opstaan, en met zijn allen wachten op Volgend jaar!…

jij pakt wat wind en met een brede regenboog bestormen sterren de hemel windt wolken om je slanke vingers tijdens hun vlucht door de lucht armen dirigeren het licht van de zon in schaduwen die komen en gaan jij maakt ruim baan door het fluisterend leven jouw sprankelende stem mee te geven met je lach beziel je ons hele bestaan…

Hij staart achter zijn ogen waar geen antwoord wacht alleen van buitenaf is beweging zij trekt de riem wat steviger hoe vreemd kunnen ogen kijken splijt hun wereld uiteen hij loopt naar de verkeerde kant het kind wrijft aan zijn kin de man stamelt “oude gewoonte” geeft hij zijn naam aan haar in herinnering.…

heb het mooiste linnen genomen de fijnste penselen gekozen mijn verf met liefde verdund de lijst met goud verguld om de lente in je gezicht met zomer vast te leggen jij vangt me met je ogen als ik even stil sta te dromen lacht zacht als ik weer ga dan bruist het leven als ziel in het schilderij en zegt je mond zachtjes jij bent van…

Het rad van het leven gaat nu te snel voor mij, ik vertraag en kijk toe.…

Aan M. Rasker Haar huis- een Rechtopstaande mantelschelp Een raam met uitzicht op zee Hier vertoeft ze het liefst Moeder af, schrijfster Hier staat de mens op Die stierf bij het ter wereld Komen van haar dochter Vijf jaar later, het huis met Slingers, ballonnen, de jarige Stil en wit in haar bedje Maar net levend onder het ijs…