Alle inzendingen over Midden-Oosten

Mijn spieren doen vertraagd mee, door de kleine onrust draait heel mijn lichaam zoals de aarde om haar as tolt, door heen en weer rond schietende elementaire deeltjes Ik zit er midden in en voel de snelheid niet, éen met mijn eigen storm, een en al beweging Het heet traagheid maar ik noem het leven…

Toen ze ooit samen vloeiden als een stromende beek in alle opzichten in hun bedding ongelijk tot in hun midden een steen viel hun wegen tijdelijk gescheiden, elk draaiend aan hetzelfde levenswiel door gedachten uiteengedreven, hadden zij veel en zoveel meer gemeen, ze vloeiden uiteindelijk ineen als twee druppels water, in het geheel…

Hij legt de toppen van zijn vingers midden op zijn borst en werpt dan zijn handen naar voren, schenkt Venetië, de wereld, zijn muziek. O, een dochter te hebben als Elektra die hem trouw blijft, voor hem danst bij zijn graf gaat zitten, de onverschillige wereld laat zien wat een zoon betekent.…

in je ogen zie ik spel je voeten dansen en bewegen snel als jij de bal krijgt toegespeeld je ziet de kring gezichten geniet de macht het is jouw keuze wie er dadelijk verder mag in gedachten weeg je af geeft de bal aan haar van wie je nog iets kan verwachten zij is nu je vriendin zij staat al midden in de kring gezichten…

Zij, hij, jij, wij en de grote Hij BACH IN MONNICKENDAM; Bach door generaties heen Ja, ze (1) was er bij deze zondagmiddag bij ‘Bach in Monnickendam’ op 6 oktober 2019 mijn moeder mijn dode moeder bijna precies 10 jaar geleden overleden op ruim 96 jarige leeftijd, 12 oktober 2009 ja, ze was erbij vanmiddag met ‘Bach in Monnickendam’…

Midden veertig, 1 meter tachtig en blank. Intens verdriet deed hem ontsporen, nadat...hij zijn gezin had verloren.…

een langgerekte vijver plooit zich minzaam in het park te midden van oeroude bomen trots op hun massieve kracht een houten brugje spant zich ingetogen door het heimwee en wat oude dromen tot rust en milde troost gekomen vindt in de spiegeling wat mededogen wat eenden glijden schadeloos onderdoor geen vogel vliegt nog op daarvoor twee eksters…

November heeft zich uitgespreid nieuw confetti ogen raakt weliswaar de dagen stuk waar midden op de tafel je handen lagen ligt de mythe dus klim op mijn rug ik ben nog ongemoeid gebleven en mos bekleedt mijn knieën kus mijn hals nog de morgenzomerwind ademt jou in omgekeerde rollen kom zoals zovaak het nooit is geweest op besneeuwde takken…

schaduwen scheren langs elkaar schuw als zwaluwen - hij smacht herfstwind slaat haar ogen neer waait hem pardoes opzij - even kijkt ze op, laat hem zweven glimlacht bij vrieskou - hij stamelt wat hij haar almaar zeggen wil ademwolkjes vervliegen samen een regenpak sloft peinzend voort de oude route, maar niet klokslag acht - het is midden…

Daar stond een man op het plein midden in de drukte stil te staan met verschrompelde schoenen verfomfaaide jas en warrig zilverkleurig haar en ook een broek met versleten riem op half acht of negen niemand op hem wachtend kijkend met vermoeide ogen naar een blauw briefje op de grond alsof het een boodschap kon bevatten die hem zou meenemen…

het donkert buiten een stilaan verwachten nog schuifelen mens en dier naar een schuilplaats hier sommige hebben al zicht op heden in verliezend verleden maar als tekens niet liegen en sterren nooit bedriegen zal een geboorte de vervulling van een belofte zijn uit de schrift te midden van hen door de volkstelling op drift…

Vergeet nu eens even dat mid-veertig gevoel Laten we nog eens zweven Ik heb zin in gekroel. Ik wil je met kussens bevechten Me in Kamasutra-knopen aan je hechten Kom, lief, kom Onze strijd tegen sleur onderwijl genietend van elkaars geur Kom, lief, kom Laten we lachen en jong zijn Kom...…

In het rood een uitgesteld verlangen de ondergaande zon extreem in elke kleur buigt in de laatste bui een boog in purperen schemer wacht de nacht de dag is weer volbracht een volle maan in 't midden van de boog gedacht kleurt zich na 't wijken van de wolken zilver wanneer het spectrum dooft is een belofte neergeschreven het…

zij boden schaduw aan lachten om de zon die ons dit had aangedaan zij handelden in vraag en boden ludieke nog niet genoten oplossingen aan ook zij konden niet leven van de wind alleen pakten aalmoezen aan voor een goed bestaan vaak deelden zij illusie met de waarheid in het midden onaantastbaar zonder schikken prijzen…

Met haar mooie blauwe ogen En haar felle witte lach Maakt zij midden in de winter Een mooie zomerdag De zon die gaat weer schijnen Als ik haar iets omhoog til Mijn hartslag wil niet verdwijnen En staat geen seconde stil Ik blijf constant in beweging In mijn hoofd zit ik bij haar Het liefste was ik niet alleen Maar met zijn tweeën bij…

ik zag je verdwalen te midden van al die mensen ben je gaan halen ogen afwezig bij een moeizaam bewegen je woorden warrig en vaag heb jou een arm gegeven zijn uit de drukte geraakt je begon langzaam op te leven glimlachte met excuses in je blik voor de overlast die jij mij gaf je wilde geen koffie moest nog wat doen gaf mij zomaar…

paden betreden links-rechts, links-rechts soms met z'n vieren door het midden de arm omhoog fier het been gestrekt laarzen klossen kant noch wal heil moest zegevieren het streven was nobel hoogmoed kwam voor de val toch zei mijn vader, ontsnapt via het kolenhok van communistische buren "je kan zeggen wat je wilt van die Duitsers…

op een zomerse avond ben ik aan de drentel in de lome warmte bungelt er een visje zo maar aan een hengel midden op de straat ik denk ik word gek de wereld vergaat beide naar ik hoor verluiden bij de huidige stand van zaken vrij hard te maken maar nee hoor een echtpaar uit equador zit hoog op het balkon in de ondergaande zon geeft…

't Boompje bloost en bloeit en blinkt In het midden van mijn gaarde, Waar rondom de duisterende aarde Reeds in schemering verzinkt. 's Avonds in mijn rozenhof Blijft het avondlicht gevangen In de duizend roosjes hangen, Rodend roos en rozelof. ----------------------------------- uit: Laatste Verzen (1923)…

Het zat daar midden op de weg wat lam in kop en leden en deed niet wat vogeltjes doen als een auto komt aangereden. Achteruit in de spiegel stoof het op, nieuwe avonturen in 't verschiet. Hoera, het leefde, want dooie vogeltjes vliegen niet.…

.' O dit, dat Hij zijn kinderen slaat, En plotseling in hun midden staat Om 't liefste weg te rukken! En duidelijk hoor 'k mij gezegd: 'Kind! Ik heb veilig weggelegd, Wat anders viel in stukken.'…

Je kwam verder dan verwacht Werd je moe, dan dreef je zacht En van de zon genoot je Je kon wel tegen een stootje Meegaand met de stroming Op de golven die er waren Je gebruikte al je kracht Zelf had je het niet gedacht Je greep het laatste strootje Toen legde je het loodje Midden op de stroming Op de golven die er waren Ik weet…

spin, een wonderlijk fenomeen Met fijnzinnige precisie weeft ze met ragfijn zachte snaren een schitterend web om zich heen dat door niemand is te evenaren Ze balanceert onverstoord gedragen door de wind met souplesse op haar zijdezachte koord uren in het rond en is haar creatie volbracht hangt ze boven de grond dan rust ze in het midden…

gedachten daar omheen zijn vaak een dierbaar stukje 'ik' je wilt ze echt niet kwijt een koestering van binnenuit soms ook een beetje spijt maar meestal een geluksgevoel bij terug weer in die tijd je hebt het zelf mee gemaakt als in een andere 'ik' al wat je hebt beleefd dat wat er was, en is geweest is iets van jou, en jou alleen het midden…

Lieve dokkie, lieve kater In 't asiel zat je, trots in 't midden Lieve oogjes keken ons aan... Mag ik met jullie mee vandaag? ja, bij ons zul je zijn voortaan Tot de dag kwam, dat je weer moest gaan Heel veel dank voor al je liefde Heel veel dank voor al je trouw Al die jaren dat je bij ons was Voor elke lieve miauw....…

Stil en afgelegen het dorp Oud en scheef de huizen De wind is beiaardier Bespeelt sneeuwklokjes Vroege vogels trekken alle Registers open In het midden van de plas- Een rubberbootje, een man Hopend op een wonderbare Visvangst De mist is dun, het is ijskoud Paarsblauw de krokus Ik voel me verzadigd, houd Eindelijk eens korven…

zachter in verbazing, jij mens; man van duizend dromen je kleurt me in het klaverveld, het verlangen welwillend bevrijd ik fluit naar herfst en hoe hij ruist en reikt naar stille rust naar de vogel en zijn maatje die samen het antwoord voltooien in de warme ruimte van hun nest jij, man jij gelooft me wanneer ik zeg dat ik midden…

Ik heb de datum gekozen van mijn vrijwillige euthanasie Ze hebben ingestemd ze mogen komen op mijn geboortedag, mijn verjaardag midden in de winter Dan wil ik wederkeren in de warme schoot van mijn moeder me leidend naar de oorsprong van mijn ontstaan: mijn vader!…

in zwart door het bos doordrenkt van herinneringen delen wij met elkaar wat de dag met ons deed te midden van hazen en konijnen verzetten wij onze zinnen dichter bij de kern oog in oog met alerte reeën gekleurde veldboeketten brengen ons terug in Polen in langzame tred weten wij ons verbonden een laatste blik naar haar onder rozenblad…

nog midden in mijn bloementuin vol lentegroei en zomerbloei sprokkel ik de vruchten van mijn bestaan bij elkaar opkomend groen verdroogde in een schrale wind tot zorgenkind een zomer die niet warmen wilde betrokken luchten die het hart verkilden ik las de aren van het veld heb als volwassene geoogst in geld de herfstmand…