Alle inzendingen over Niet ver van ons van

een weiland vliedt voorbij, het beeld ver- schuift een netvlies verder en ik vlieg mee in ganzenogen licht de vroege morgenschreeuw een weinig slaap, voor even in een ander leven…

Zo slank en voornaam, hoed met deinende veren, een korte bontjas op een mooie japon. Maar ook zo alleen, wat haar schrikbeeld was. Daarom die vlucht in dikke alledaagsheid, waardoor zij één van ons allen leek.…

Zinloos draai ik in mijn gevoelens Alle emoties afgetast Maar niets doet me gloeien naar Een onweerstaanbaar samen zijn Te ver van wal geraakt Er is geen terug keren meer aan Maar het doet me pijn Om te constateren Dat het vaarwel zal zijn…

wil je met mij lopen over land en over zee me niet ontlopen ik neem je mee en zie hier lucht asgrauw mijn plezier hier in de kou wil je met mij lopen naar hier ver vandaan en toch blijf ik hopen eventjes te blijven staan…

De beste voetballer van de eenentwintigste eeuw speelt en traint elke dag ver boven de eeuwige sneeuw. Daar hoort mijn kampioen gangvoetbal nu engelen zingen – en hij was nog wel voor Feijenoord.…

Duizend dichters en nog geen VERS gesneden brood. Duizend dichters en nog geen RIJM op mijn ruiten. Duizend dichters geen gat GEDICHT in mijn regengoot. Duizend dichters en eindelijk een dicht-STUK.…

Ik zit met m’n ogen te knipperen, De minister laat kuikens versnipperen Maar hem doet het niets, hij lijdt geen pijn, Sterker nog: hij laat zelf geen veer man! Peterdw. 26-05-2005…

Bloedrood op witte dons, pijlen verspreid, veren dwarrelen kleurloos. Sluiper sloeg toe, geen genade in harde wintertijd, honger gestild. Cupido voorgoed gevallen.…

dit, nu nog klein van stuk, dit vers groeit woord voor woord tot iets moois totdat het aanzwelt tot een afdalend zinnentrapje een afgang van wel tien treden; nu zijn we toch echt wel beneden…

Soms heb ik het gevoel Dat ik op een zijspoor sta Dat ik niet meetel En aan alles voorbij ga Alsof ik met mijn neus tegen een raam Naar binnen kijk En zie hoe iemand anders mijn leven leeft Ver buiten mijn bereik…

reikt de hemel nog ver als mijn ziel even wordt gekend door de glans van reflectie of zie ik slechts mijn ego in vermeende perfectie ik word gewaar van mijn gevoel daar vertelt de stilte wat ik bedoel…

Diep in jou kwam ik mezelf toch weer tegen als vreemdeling Ver van mezelf wat doelloos zwervend had ik moeite met herkennen Terug naar jezelf de lange weg van vreemd naar weer vertrouwd…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

voor de rood ondergaande zon naast de kerk tussen bladloze bomen en kale grillige takken in gestaag vallende regen vliegt voor de storm uit een ineengedoken bundel veren…

Muren omklemmen zompige flarden, de lucht weegt echo's ze dragen ver. Hoop bloeit op ruïnes van terreur. De oorlog moe gestreden, aan vrede toe.…

Vervlogen lijken ze dichtbij maar toch ver weg Laten soms als kleine gunst fracties los uit hun archieven De rusteloze zoeker koestert ze als schatten in het kleine museum der herinneringen…

Reizen langs de regenboog erg ver weg en heel erg hoog door zeven zachte kleuren als geschilderde muziek het zal je maar gebeuren zo'n reis is pas uniek…

Meegevoerd op de wind Verdwijn je langzaam Uit mijn zicht Ik klamp me vast Aan dat wat ons Met elkaar verbindt Je trekt steeds meer Mijn handen worden moe Ik moet je laten gaan Zo dichtbij was je Maar nu Zo immens ver weg…

Verloren in de diepte, ver beneden de lucht.…

Sterrenogen staren en mijn woorden dwarrelen tot een sneeuwwit vers.…

De zuurverdiende bergtrui van Voeckler Die hij bevechten zal op dood en leven Is hem zo graag gegund en graag gegeven Maar tot Parijs toe is een brug te ver Vertederend vergeefs kan heroïek zijn En zo moet ware wielerromantiek zijn…

Het moet toch minstens één keer kunnen lukken Om veren van een kale kip te plukken.…

ik ben overleden in het diepst van mijn zijn te ver afgegleden te groot is de pijn ik ben hier zonder reden ik hang maar wat rond zoekend naar een gevoel dat niemand hier ook vond vaarwel jij die ik liefhad het is nu voorbij treur er niet om je had toch niks aan mij…

sterven wil ik in een Franse appelboomgaard verdronken in het licht van de avondzon onder de bloesems als ware ik in een voorhemel sterven ver van de wereld waarin ik leefde bloeide mijn leven vergetend voordat ik ophoud…

Niets meer te verhullen de naakte waarheid vers onthuld onbezorgd genot van onbezonnen liefde tintelend gevoel van huid op hete huid alles te beleven wat te geven valt alles ontvangen wat verlangen wil…

Achter de stad klinkt ver verkeersgeraas maar door de straten doolt een kat en roept klagend zijn baas.…

Het beeld dat achter blijft Ergens ver op zolder Of dichtbij in mijn hart…

Dat ver- dient een wandeling naar de overkant dus. Daarna kan ik nog zien.-…

Ik zal je schrijven Als ik voel dat je er bent Ver weg Maar tegelijkertijd zo dichtbij. Mijn woorden zou je lezen En weten Dat ik tijdens dat moment Zoveel liefde voel Terwijl je naar dezelfde maan kijkt.…

zo vaak gevallen in scherven ver uit elkaar die ik voorzichtig oppak en aan elkaar plak ik bewaar mijn schervenhart nu voor haar lief, kom maar we gaan naar buiten het is droog mijn hart is klaar..…