Alle inzendingen over Onbeantwoorde liefde

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Jij durft het spel der liefde niet te spelen, omdat jij onze liefde niet met anderen durft te delen. Geef mij dat lang verwachte en verstopte teken, dat moment dat jij je hand uit zal steken. Dan zal ik voor onze liefde blijven vechten en dit gevecht in ons voordeel beslechten.…

onbeantwoord, maar zelfs op afstand zo puur dat woorden nooit zullen kunnen beschrijven geen lied zal kunnen bezingen, hoe stilte leeft…

niet bij je lijkt wel op een zijspoor gezet Tijd is nodig voor berusting tijd zal de wonden helen tijd om een periode af te sluiten tijd om nooit te vergeten en opnieuw te delen met zovelen Liefde is wat overblijft onmeetbaar als dat is voor nu en altijd blijft dat gemis…

Duizenden vragen tolden door mijn hoofd, Ik stond daar maar En keek naar jou Maar al mijn vragen blijven altijd onbeantwoord...…

Het leven zit boordevol open einden, wat alsen, en onbeantwoorde vragen. Vol met gevolgen van keuzes die je maakte, afslagen die je oversloeg Het laat zich soms moeilijker leven, dan beschrijven. Er zijn van die dagen waarin je een glimp opvangt van wat had gekund, en je je afvroeg...…

of is deze strijd te zwaar Onbeantwoorde vragen, wist ik de antwoorden maar…

Mijn leven lang kan ik dat nu bewaren, wat vroeger onbeantwoorde vragen waren.…

tussen licht en duister zucht ik 't is het eeuwig onbeantwoorde geen mens zal het ooit weten en alles wat geschreven van vandaag tot het begin blijkt tevergeefs verloren elke poging weer opnieuw zal nimmer ons doen vinden opdat we blijven zoeken…

Weer een nacht verdrongen in mezelf Een nacht met herinneringen in mijn hoofd Weer een nacht met tranen Een nacht met verdriet dat niet kan worden gedoofd Weer een nacht van onbegrip Een nacht waarop je liefde wilt ontvangen Weer een nacht onbeantwoord Een nacht van niet alleen zijn toch alleen is Weer een nacht verdronken van pijn Een…

Ik laat de kersen onbeantwoord (als een soort van buikliefde verklaar ik deze droom voor geopend op wolkjes lopen hoort erbij en als een echte acrobaat begeef ik mij in hogere kringen alwaar de dans der dingen poëziefluisterend tot levensuitdrukking wordt gebracht) maar het ijs laat ik smelten op mijn ziel.…

Wit staarde voor zich uit of was het toch zwart hoe kleurrijk bleek het palet daadwerkelijk toen zij haar vriendelijke oogleden verder opensperde dan tussen haar wimpers door te gluren wat haar inmiddels gewoon was zweeg stilte langzaam aan haar voorbij had zij dan niet genoeg wonderen gebaard toch bleef leegte steken het waarom immer onbeantwoord…

Ik ga aan de Kerk voorbij de spits geen opgeheven vinger meer Die ene keer zal ik niet gauw vergeten Een brief aan 'n herder die onbeantwoord bleef Een smeekbede van 'n vluchteling waarvoor geen oor gevonden Ik ga aan z'n Kerk voorbij weet God.... op andere plaatsen.…

de klok tikt de minuten weg toch nimmer zo gestaag als sinds die dag dat jij in opging in de mist het 'tot zo' veranderde van uren in dagen van weken in maanden de stilte oorverdovend onbegrip verzandde in verdriet een onmenselijk diep gemis blijven vragen onbeantwoord het waar om een open eind…

bevrijde woorden die het gevoel zolang verstikten stromen waar ze eens stokten verpletterend voort ketsen knetterend terug tot vonkenregens van een onbeantwoord vragenvuur achter de woorden waar het verlangen fluistert zwijgt de einder eindeloos woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

je bent het heimwee meereizend in ons hart de stilte die we dragen in innerlijke lagen het onbeantwoorde van die septemberdag de dag van je weggestorven lach je in verlorenheid koos voor het grijs toen, ja toen zweeg voor jou elke vogelwijs * ik schrijf in poëzie onze gedachten dichtbij breng naar de stenentuin wat woorden…

De roep van de meeuw om zijns gelijke scheert vroeg over het water zijn kop geheven op de wind zijn roep onbeantwoord alles stil en toch zo veel later vlijt zich het water langs het schip aan lij als hij neerstrijkt op de mast voel ik zijn vrijheid dan sta ik op de boeg en haal het anker voor de tros we gaan weer los…

in zoveel licht staat elk hoofdstuk fonkelend geschreven de woorden in letters verkregen, de liefde staat.…

Zij steekt dan het fornuis aan met onbeantwoorde vragen, en ‘n pondje zorgen. Na wederom twee slaappillen vat ik alsnog de slaap, maar ik weet zeker dat zij weer komt, waarschijnlijk al morgen.…

Mijn gedachten zijn steeds bij jou, vele vragen onbeantwoord. Op zoek naar redenen voor wat er gebeurd is probeer ik me te verzoenen met het verleden ook al is dat niet mogelijk. Want jou moeten afgeven is het ergste wat me ooit is overkomen. Ik zal jou dan ook nooit vergeten. Je blijft in mijn hart voor eeuwig en altijd.…

vragen ongevraagd zij kan beluisterd hij verdrinkt in haar op voice mail klef zijn handen trekken alsmaar rode rozen aan en in de haak hij slikt haar stem vermaalt hem elke dag helder koel zij ademt regelmaat haar zien is horen uit een hoorn horen zien lijken hem te vergaan…

Gods grote Waarheid blijft van het begin tot het einde der tijden steeds zichzelf dringt tegelijk door in menselijke zeden die dikwijls weer nieuwe gedaantes krijgen behoudt daarbij haar vorsende lichtstraal ofschoon ze voor het oog verandert of ook kan verdwijnen zelfs het meest vernuftige denken blijft altijd te klein om de ruime Hemelse…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

We vroegen hoe laat komt de dood voorbij en ze zeiden we weten het niet, alles is voorbestemd nu en hier dus we weten het niet. Waarom is het zo stil verbaasden we ons, zelfs de klokken slaan hun notie van tijd niet. Alle uur zonder waarheid is stilgezet, zeiden zei. ------------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid…

Ik beschrijf je nog eens van top tot teen maar niet vandaag vandaag is droefenis vandaag is een hoogmis zonder bezoekers vandaag is alles mis de koffie, het cognacje dat smaakt als slappe thee nee vandaag valt niet mee daarom geen geschrift voor jou nee.…

Vurig hart, brandend verlangen Mijn hart door jou behangen Warm gevoel, blije tranen Me stilletjesaan in de hemel wanen Ijskoude blik, bevroren dagen Vele onbeantwoorde vragen Gewond en bloedend hart Niets dat die pijn verzacht Eenzaam en verlaten Eén van die vele éénzaten Waarom val ik nu net voor jou, iemand die niet van me houdt.…

walsend ongetemd ons weeuwke laag de stem droef haar lied ‘flirtueel echt liefde is er niet’ baltsend onderwijl als spreeuwke schitt’rend in de zonnegloed laaiend helder lichter ‘neuk nooit een dichter zelfs eb is hem nog vloed’ de zeegodin van al ‘t zoute water siert niet meer met pomponnetjes onzijdig haar zin’lijke japonnetjes in…

klare bolletjes van glas eeuwig al op bodems van oceanen die zonnestralen weerkaatsen zijn uiteraard exclusief te plaatsen voor liefde die nooit beantwoord is nu kan vastgesteld hoe vaak hoop en verwachtingen bedrogen op jaarbasis zijn uitgekomen waar de zin van één kant kwam we zitten in de maag met de vraag wie is die kwelgeest met…

mijn geest bestaat alleen maar uit heimweeverlangen.... verslaafd aan het onbeantwoorde, nimmer weerkerend wat was.... geweest.... zoekend.... de ontkennende wanhoop van verlies. ...de eeuwigdurende heimweeblues...…

Verlegen en broos sta ik in de rose ochtendgloed, m'n hart angstig, stil, schuchter openbloeiend als een witte roos, ademloos luisterend naar het lied van tedere liefde.…