Alle inzendingen over Ontroert teruggetrok

altijd elke juni kwekke kuikentjes in mijn waterkant hoe klein zijn toch die donsjes dit jaar zeven gekropen op de kant alle lentes nieuw leven kleine teentjes wenend tuitjes zittend bij de eendjes aan hun waterrand…

Achter het licht van het venster zit ik verscholen in hoeken van beschaduwde gedachten uit het binnenst van mijn gevoel waar woorden slechts geborgen voorzichtig daglicht betreden zoeken zon en warmte als in omhelzing van mijn lief schuwe naaktheid terzijde leggen verwelkomen zonneschijn en licht dat de horizon beschijnt in ruimte opnieuw…

het is zwaar of licht of mooi of raar ik kijk er naar voel mij verlicht het is droevig of blij of somber of triest zien gevoel of gevrij of wat men verliest eenvoudig of knap breed of beperkt vloeiend of drab als het maar werkt als het maar broeit ontroert of iets doet zich met je bemoeit wellicht iets met je moet het is razend…

Het ontroert mij telkens weer. Ik schrijf weer een gedicht hierover neer! Ik weet het is de zoveelste keer... Maar kan het niet laten mijn gevoelens daarover te uiten. En kijk nog even naar buiten... om die sfeer nog even te proeven. Maar zal niet lang meer toeven. Alles is in diepe rust. Tot de zon de wereld weer wakker kust....…

't Is eerder dat ik haar liefheb haar gedartel ontroert en me als een kind zo blij maakt. Bij het onvermijdelijke eind zie ik hoe zachte weemoed zich aankondigt als in haar ogen het leven wegloopt. Een keuze was er niet. Een weg terug is er voor haar net zo min als voor mij. Zo zijn wij.…

hersenen woedt laat het lichaam spannen en ent zich vast in machteloosheid van het denken, geblokkeerd als een vastgelopen computercame doemen negatieven aan de horizon op het scherm van het bestaan ordeloos wiebelen de gedachten voortdurend onderbroken met pijnen onzichtbaar door het gekweld verstand dat afdwaalt in het stille teruggetrokken…

wat ben je waard als heet hangijzer ver weg van waar het allemaal gebeurt heet gloeiend teruggetrokken niet meer echt uitstekend met het oog op de passant die zich hevig aan je brandt bij voorbeeld in een gehucht waar men al steunt en zucht frequent toch in keren en wenden evenwel zonder de nodige raakvlakken om je op te pakken waarbij…

Een zeemanslied dat mij ontroert, het is het onkenbare dat mij voert naar een stille plek om deze weer te verlaten. Onzeker van top tot teen, maar het lot is mijn maat en dat leidt mij ergens heen...…

al luisterend en genietend hoor je uit de radio liedjes van de jaren tachtig en daarvoor ik glimlachte ontspannend op het geluid van child in time maar daarna die prachtige melodie van het dorp oké, het is misschien heel cliché zijn twee echte topnummers meesterlijk meeslepend het ontroert me nog steeds wordt vermengd met vleugjes…

Het geluk weet niets van mij: het woont, denk ik, teruggetrokken op het land. Niemand vertelt het geluk ooit over het nut van telfoonboeken. Of over regenjassen, het lover van geboomte, of de liefde. Niets weet het, helemaal niets. (Het meisje tegenover me in de trein slaapt zonder te hebben gezegd waar ze er uit moet.)…

ach meisje wees niet zo bedroefd er is nog zoveel om van te houden de bloemen met hun mooie kleuren een vogel die het hoogste lied zingt een vlindertje dat vrolijk dartelt de zonnestralen die verwarmen de wolken die hun verhaal vertellen de sneeuw die op de takken ligt de muziek die blij maakt en ontroert de schilderijen…

Stil en teruggetrokken doorleefde hij jaren met soms een praatje bij het hek. En dat was het dan. Hij verbouwde zijn huis, straalde bij een compliment dat werd gegeven En dat was het dan. Voor iedereen onverwachts maakte hij een einde aan zijn leven En dat was het dan. Wat leefde er in deze man?…

het oude eiland draagt heel veel zijn duinen blonder nu de kou het leven deelt maar elders, in zijn dorp mannen rond het vuur der arbeid rokerig teruggetrokken achter geur en noeste handen alle banden houden vast de stofkwast van de tijd ten spijt het gaat ze voor de wind als ouder of als kind doorgegeven aan de mens van deze –tijd…

hoe dit gedicht ontstond het lag in je armen, werd ronder en ronder je zei dat ik net zo mooi was het gaf je lippen bouwde jouw lichaam in het licht sterk geschouderd en met woorden van genot net zo mooi als je was het veranderde van vorm van vlinder tot wind, 't kind gekleed als de zee het verloor de zekerheid onvindbaar en teruggetrokken…

voor de koude teruggetrokken in mijn leger shutting down alleen vitale functies opereren droefwoelig kroelen houdt mij alert, de winterslaap laat wachten, funest zo zal blijken mijn systeem heeft de slaap nodig om op te laden, achter te laten, herboren tevoorschijn kunnen komen als de Venus van Botticelli wereldveroverend…

Al jaren slaap ik met mijn lichaam in langzame heesheid, verdrongen door de tijd, kapot geschreeuwd in een teruggetrokken leegte. In de kamers van mijn pijn, verlang ik ernaar om buiten te zijn, waar ik zonder verlaten kan spreken en waar hij mijn stem niet meer kan breken.…

Vraag niet naar mijn geheim dat ontroert me mateloos dat wil ik dicht bij mij houden mijn behagen, blijven dragen mijn geheim is ook mijn troost je mag gerust m'n tranen zien maar het uiteindelijk troosten kan ik en ik alleen maar zelf vraag dus niet maar mijn geheim want 't antwoord is (h)echt geheim en dat blijft mijn (z)innige geheim…

Uit de speaker klinkt een stem, zo zuiver en zo puur, Die me eventjes ontroert op het late avonduur. De muziek galmt door de kamer en ik luister ongestoord. Ik duizel door de tekst, die mijn innerlijk bekoort. Ik laat de woorden binnendringen en rijg ze samen tot een lied.…

Ik zeg u dank, hoge platanen Ook dit jaar is het uw tapijt Weer dat verrast en zeer verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef…

ik ben naar zee gerend alles achter me gelaten de sporen in het zand zijn niet voor mij bestemd we waren bang om op het strand te lopen als de vloed zich teruggetrokken had en iedere voetstap zichtbaar was in de kaalheid van nieuw land geen hand om ze te wissen de hemel duikt de verte al voorbij, een pier met meeuwen op een rij…

onsamenhangend onoverbrugbaar steriel licht laag benauwend gehangen schreeuwt de stem van waarschijnlijk vervallen waanzin onmenselijk brandend in rappe etappes van verstikkend draaistaal Wacht en hergroepeer de verstooide gedachten verstrengeld in vaste routes en schaduwberijdende glooiende heuvels van het ontvluchten van de in zichzelf teruggetrokken…

-------------------- Balkenende, Bos en Rouvoet hebben zich met informateur Wijffels teruggetrokken in de bossen bij Beetsterzwaag. Verwacht wordt dat de ChristenUnie zal inzetten op aanpassing van de abortuswetgeving. illustratie: landgoed Lauswolt, Beetsterzwaag.…

Vanwege mijn terugtrekkend tandvlees Wil jij mij niet meer Vanwege mijn terugtrekkend tandvlees Ging jij naar die andere heer Wij lagen op een avond Gezellig vroeg in bed Ik lag naar jou te grijnzen En toen ontdekte jij het Vanwege mijn terugtrekkend tandvlees Wil jij mij niet meer Vanwege mijn terugtrekkend tandvlees Ben ik nu een teruggetrokken…

De zee heeft zich teruggetrokken. Ruimt groeit almaar, moeilijk definieerbaar, een prettige doezeling. Morgen komt de tijd weer opzetten, agressiever dan ooit. Agenda's vullen zich met schijfjes tijd. Talloze hekken staan in de weg. Angst grijpt ons aan.…

0p mijn stille plek Ergens teruggetrokken In eigen gedachtegang Hoeft niet alleen Kan ook tussen mensen Mijn eigen dromen Mijn eigen fantasieën Over mijn eigen leven Probeer ik te doorgronden Waarom één loopt met problemen De ander het leven toelacht De één is sloeber De ander draak De één is Donald De ander Dagobert Ach, ’t is…

De schoonheid die mij ontroert en dwingend naar binnen voert. Zelfs het niet gesproken woord dat de stilte verstoort, verstomt en zakt in het niet als je even met Gods ogen ziet.…

Het is met jou als met mooie muziek die me ontroert me inspireert en onrustig maakt. Bij elke ontmoeting ben je 'n lief warm wezen met 'n groot hart in 'n mooi lichaam! en die muziek...…

Maar de symfonie die daarmee gepaard gaat, verbaast en ontroert me. De breekbare geluidjes als de belletjes knappen, vormen samen een fluisterende ode aan de regen. Waarom heb ik dat nooit eerder gehoord? Ben ik nooit eerder in de hozende regen aan de kant van een sloot neergehurkt om te luisteren, echt te luisteren?…

Ikzelf heb mij uit het landschap teruggetrokken In een zweem van angst en vogelgezang. Mogelijk haalt op dit papier de gretigheid Het van de berustende blik en de ineen geklemde handen.…

Hij wist dat er een ander was Het lukte niet om hem te duiden Wie kon voor hem de klokken luiden Over dat blijkbaar groenere gras Zij was zo stil en teruggetrokken Ditmaal in plaats van uitgelaten Euforisch en in alle staten Omtrent dit zoveelste verlokken Volkomen anders dan voorheen Door wie liet zij zich nú verleiden Wie was het die…