Alle inzendingen over Orgel

ongeloof laat marmeren pilaren knakken heiligen door hun sokkels zakken het gekleurde glas verdrinkt weer in gesmolten lood de dood zal geen mysterie meer bevatten devotie gaat verdwijnen orgel en sopranen zingen ontroerd een laatst verschijnen het gebouw is in snel tempo functioneel hervormd tot gezondheidscentrum van de stad…

terug mensen buigen in gebed generaties litanieën hebben heiligen met rozenkransen neergezet beelden gapen op pilaren ogen navelstaren en hun handen reiken naar de Heer de zon mat kleuren door het glas in lood, verlicht het bidden voor de dood stofjes dansen heel devoot in slierten rook van meer dan duizend kaarsen het orgel…

de picolo die piept piept de cello heupwiegt wat de triangel doet van ting ting de liefde slaat de maat klanken zwellen langzaam aan bekkens schuiven langs elkaar zing zang zing zang violen aaien hoog en laag tuba's hijgen zware lucht 't orgel pompt en spuugt en pijpt en de pauken doen van boem boem boem boem boem…

het orgel dreunde hemelen open, mannenstemmen loofden het lot van de heer. een knipoog van Ernest Claes ontging me niet. er was zon en kippenvel en een god onzichtbaar stil. en bijna tastbaar.…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe een flonkering blonk langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van een ademloos…

Vier orgels vertrekken tezamen Ze schrijden met slepende benen manmoedig maar moeizaam Ze hebben de hoeden van hoger gezag op Hun sleepbenen reiken naar achteren, langer en dunner Hun schouders zakken steeds schuiner naar voren Ze vallen, de hoge pijphoeden kruipen vooruit met armen zwaaiend en maaiend door slap wordend zand dat vermoddert…

In een klein dijkhuis staat, ziet hij door ’t uitvergrote raam, het oude orgel bijna naakt. Over de toetsen ligt een loper. Tussen de twee koop’ren kandelaars staat een gezangboek open. Hij hoort weer het astmatisch steunen: loflied of klaagzang – eender zeurt deze muziek, tot hij die deur snel weer vergrendelt.…

in het hart van het water vind ik een jongen dromend tussen bloemen en alle jongens van de wereld zingen in het bos ik ben verliefd en ga jij mij vinden in de hemel daar zal ik zijn want zelfs de wolken zijn eenzaam en masturberen met de zon, huilend in het natte kleed der aarde de dagen zingen langs de orgels van wind naar het strand waar…

je radio dat kale frame alleen wat lampen en verlichte zenderschaal Tombe la neige van Adamo dat ene paar dure schoenen dat je van die oude zwetser had gekregen ik ging met je naar je katholieke kerk dankte God als het orgel de einddreun inzette jong en stom was ik al dertig jaar ben je dood maar dat verdomde merk Moët & Chandon brengt…

nieuwe stek daar verrijst mijn kathedraal zonder pilaar en heilige graal geen glas in lood en zwaar berookte muren vrijheid gaat weer eeuwig duren het zelfdragend dak wisselt steeds van blauw naar zwart met vage wolkconstructies de muren transparant uitgevoerd in seizoengroen rijk kleurend in de zomer muziek vindt in de wind zijn orgel…

Betoverd, stil zat ik te luisteren, daar achter in die kerk, koud in mijn winterjas, het orgel speelde, muziek die mij zo dierbaar was, die aanzwol in het avondduisteren. Mijn weemoed zwaar, geen dominee die dat genas, steeds meer, als zijn woorden schalden, door kerk en tegen wanden galmden, begreep ik dat hij een sprookje las.…

ruimte was sacraal in vleugjes wierook droomden heiligen hun beelden in een eeuwenoud patriarchaal ik zag de doopvont waar mijn moeder stond een priester om de kinderen in te schrijven goot heilig water over generaties jonge lijven ik dacht tegenzin maar mijn gevoel ging daar juist tegen in zag het gebrandschilderde in ramen het orgel…

ontloken in paars en te pril lentegroen hij was een boom in jouw tuin vol herinnering aan een horizon die nooit verging want zij is eeuwig jouw vriendin jullie speelden in zijn schaduw maar het licht werd hem te fel hij heeft op tijd de dag ontdoken onrust had zijn nachten al gebroken je mijmert wat had kunnen zijn hoort zacht het orgel…

Het is zondag, de 13e augustus Van het jaar des heren 2023 Met blijdschap ga ik naar het Huis des Heren Gods onderkomen in de bergen Hier in Waldkirchen, Zuid-Duistland Laat Hij zijn nederigheid zien Niets groots, ’n altaartje, wat bankjes Geen orgel, toeters of bellen maar wel De kruisweg, Christus smalste weg, Mooi gehangen doch…

Achter de schermen van zijn muziek danst hij zelf: de meesterfluitist.…

Plof ik op mijn divan neer begint buurvrouw aan de vaat buurman voor de zoveelste keer keihard orgel spelen gaat Mien, even verderop stofzuigt plinten van de muur ergens blaft een hond non-stop iemand timmert aan z'n schuur. Nergens in huis één stil plekje voordat ik gek word op den duur verhuis ik naar 'n landelijk stekje.…

evenals de zee, die bulderend haar achtergrond verliet schuimspattend tussen laarzen viel witter langs de dam zich terugtrok om het water vrij te geven, dat verloren over keien liep het orgel ving aan loeide kracht naar alle windstreken, harder waar de zachte mijmering van enkelingen slechts nog zwakke tonen riep…

de deur gaat dicht geeft zicht op lange gangen die met gebed en contemplatie zijn behangen draag een pij die ik gekozen heb omgord het touw met knopen die gestrikt zijn door een toekomst zonder jou ik orgel klanken voel mijn knieën op gebedenbanken laat de knopen glijden langs het schaamrood van mijn ongebruikte dijen…

Als ik diep wil schokken diep van binnen wil huilen het wil uitsnikken van verdriet dan zoek ik op YouTube naar orgel-improvisaties met samenzang niet ritmisch dan voel ik zo sterk er is niets veranderd en er zal niets veranderen ik troost me met het lef dat ik dat leven aan durf ook al vinden velen dat het wel met me meevalt…

geen rots verpulveren zoals ijs, mijn waterstromen worden steeds gespleten door obstakels op hun lange reis ooit gaan ze weer samen vloeien in de delta bij de zee water zal zichzelf herkennen want het kabbelen neemt herinneringen mee dan zullen klanken woorden fluisteren in vroegere muziek in samenzang van kinderkoren vlaagt een orgel…

Vreugde zingt de ruimte in als wij elkaar begroeten, het orgel nodigt, partituren wachten op uitgestrekte armen. We zingen in en stralen uit wat ons ten diepste vult, de lofzang houdt ons gaande, vol eerbied leven wij ons in, stemmen vloeien samen. Psalmen spreken door aloude woorden dragen heden en verleden.…

meisje dat vol bewondering naast u liep mijn liefde is zo diep ik word weer even dat kleine meisje we liepen samen door het leven u leerde me kijken met andere ogen mijn kinderziel werd nooit bedrogen uw blijdschap was jezelf te geven kadootjes waren klein, maar o zo aardig het geluk zat niet in grote dingen het kleine, zoals bij het orgel…

Ik bezocht de kerk, waar Vivaldi het orgel had bespeeld. Hier had hij rondgelopen; zenuwachtig, opgefokt, versteend. Dat ik zo dicht bij de 'Vier jaargetijden' kwam, schokte mijn tere ziel. Ik ontplofte.…

Ze zingen sneeuw uit hoge tonen vallend aarde wittend in een felle kou het orgel jankt met donkere klanken de lange tocht van man en vrouw haar weeën komen en de melodie verhaalt van pijn er zal geen plaats meer in de herberg zijn een stal ontvangt het kindje de wiegeliedjes klinken fijn dieren neuriën een zacht refrein het koor…

Het kan vandaag al zijn Waarschijnlijk morgen, Niet alle doden zijn Van hetzelfde etmaal Maar in één van de cijfers, Toe- of afnemend, Is hij een getal. En Ik vraag me af, Wil ik weten welk? Er woedt een storm Terwijl ik levend stilsta En als lid van het prestant, Dat afgesloten Eigen koren overstemt, Beluister ik de naklank Van die…

Hij gaat op 't orgel, hoort een poos De kunsteloze klanken, En merkt alras, wat virtuoos Men dat geluid mag danken! Het orgel was een meesterstuk; De speler, als gezegd, een kruk, Zo schoon een werk niet waardig; En echter was, hoe vreemd het schijn', (Dat thans maar zelden waar zal zijn!) Hij op zijn spel hovaardig.…

zachte hymnen in een wierrookgeur het orgel gaf melodisch kleur aan een intiem gebeuren de omgang en processies zijn voorbij mensen delen minder met elkaar waar de religie schraalt terug gezet op de eigen stek is het vertrouwen weg omdat ieder lijkt te gaan voor alleen de eigen plek leiders raken meer in diskrediet de door…

Zijn hart als orgel in zijn oren. Met de spetters van een halve fontein die zijn inkt verlopen laat. Het is tijd. Het licht verdwijnt. Hij gaat.…

Donkre bomen uit mijn kostbaar woud, Geboren naar de hemel op te schieten, En uit uw waaiend koepel-dak te gieten Koelte, waarvan de grijze aarde houdt, Zoals een orgel zijt gij opgebouwd: Pijpen van klank en fijne hoge sprieten, Die uit hun steigering stemmen loslieten, — Te roepen staat gij, klankenwachtend hout.…