Alle inzendingen over Overvalt

Ga toch in de rij staan, want u overvalt me een beetje.' Aan 't verzoek geeft de rover gehoor. Ze is niet voor de poes, krijgt-ie door. Als hij vraagt om de poen, zegt ze: 'Kan ik niet doen: een collega van u was u voor.'…

Ga toch in de rij staan, want u overvalt me een beetje.' Aan 't verzoek geeft de rover gehoor. Ze is niet voor de poes, krijgt-ie door. Als hij vraagt om de poen, zegt ze: 'Kan ik niet doen: een collega van u was u voor.'…

Omheind door groene hagen aan het zicht onttrokken liggen de graven zij aan zij in serene rust door het zonlicht gekust dan overvalt de stilte mij die een traan doet ontlokken met het besef dat het hier eindigt omdat het leven voor hen geen toekomst meer bood en eeuwig zullen rusten in de armen van de dood…

aan het einde van de dag als de wolken de hemel sluiten lijkt de toekomst reeds geleefd nu de jaren in rap tempo verstrijken overvalt mij het verlangen naar jonger te zijn nu de jaren in rap tempo verstrijken lijkt de toekomst reeds geleefd als de wolken de hemel sluiten aan het einde van de dag…

Zit met opgetrokken knieën in veilige hoekjes turquoise, purper, goud Ik werp een blik naar stadjes in de verte en val in de diepte Spieren spannen aan als ik de toekomst voel iets in mij steigert Op mijn rug aanschouw ik de maan en de sterren een volmaakt gelukkig gevoel overvalt me…

smachtend als hete zomerzon ervaar ik het gevoel van jouw verhelderende lach zwoel als een onweer nabij voelt jouw aanwezigheid druppelsgewijs verfrissend als zondvloedregen proef ik jouw kussen in zomersmaak aangenaam in rustende armen overvalt de nacht die blijvende dag…

Wanneer we leven in goede tijden Waarin we gelukkig zijn Is het nauwelijks te vermijden Dat ons plotseling de angst overvalt Gelijk een man zonder ballen En een vrouw zonder kut Geluk kan nooit lang duren Wanneer wij in de spiegel gluren Zonder enig nut…

Een natte damp, als een plassende regen, overvalt de gracht. Doorweekte wallenkanten ontvouwen ranke bomen met ontloken twijgen. De houten ophaalbrug brengt heimwee naar weleer. De stille stroom verraadt een blijde glans.…

Dat ik soms wel discrimineer, tja, dat doe ik wel eens een keer, het overvalt me, het overkomt me, het gebeurt.…

Je ging aan me voorbij zonder ook maar een woord zonder maar een blik van herkenning heel kort overvalt me de herinnering aan je geur en een intens verdriet overvalt me ik dacht dat ik daar nu wel overheen was…

Een gevoel van machteloosheid overvalt iemand als het begrip wegvalt en de eenzaamheid de brug naar het heden wegslaat. Het alleen zijn voelt pijnlijk aan uitzichtloos kijkt men uit over het uitzicht vanuit het altijd gesloten raam.…

mijn glimlach huilt het verlangen in mij is dieper dan de diepte waarin de horizon verdrinkt ik sluit mijn ogen om de beelden te vangen waarin het verleden besloten ligt mijn huid kippevelt in de warmte die mij overvalt het is alsof het verlangen in mij geen richting wil kiezen, hou ik van je, hou ik niet van je, stuurloos ben ik…

onmacht en frustratie cirkelen als gieren boven de betegelde woestijn boven die eenzame persoon het broze geluk van de vroege ochtend het gevoel dat het nog wat gaat worden vandaag dat alles in een stap weggevaagd nu de gieren zich storten op de nietsvermoedende het gevoel overvalt hem van woede van helaasheid van natte verse sokken…

In het woord bedoelen, zit verborgen doel een doel dat je moet volgen, met of zonder gevoel, in het woord bedoelen zit verscholen bed, dat wordt bedoeld met verve, ik bedoel gewoon de slaap overvalt me net, in het woord bedoelen, zit zoveel interessants, dat kan ik heel niet uitleggen, dus ik ontspring bij deze, de dans!…

Een serene stilte overvalt de ruimte. Overmorgen is het zó. De druk even weg, een ritme beteugeld. De geur van ontspanning voltrekt zich in getemd ademgeluid. Louter weelde in het ochtendblozen. Intens geluk zorgt voor een zichtbare glans.…

een boer heeft altijd wel wat te zeuren is 't niet over de melkprijs dan wel over de prijs voor 't vlees vervolgens overvalt bij de boer dan weer de vrees komt er nu wel of niet snel wat regen akkers staan gortdroog zon staat hoog aan de hemel op het boer zijn rust; kennelijk geen zegen.…

Een ziekbed overvalt je pas Nadat je levenslang gezond was En zoals dementia leunt op het geheugen Achterhaalt de waarheid steeds de leugen Zo is ook het kwaad slechts een charlatan Een bijprodukt dat in feite niets kan Zijn tieren enkel het bewijs Van een alomzijdig paradijs En met het leven vergeleken Is de dood slechts haar ontbreken…

Een oorverdovende stilte Overstemt het geraas in mijn hoofd Woorden struikelen over elkaar Maar geen enkel woord Waar ik sterk genoeg in geloof Om te worden uitgesproken De woordenstroom komt En gaat, onafgebroken Lichte paniek overvalt me De stilte duurt tergend lang voort Tot ik mijn gedachten Met een glimlach verwoord…

onbezonnen en blij danst zij door het leven opgroeiend in een jonge vrouw wier schoonheid verborgen blijft onder fleurige doeken tot het moment waarop realiteit haar bruut overvalt hij vraagt haar (op veel te jonge leeftijd) doch blijkt 't geen vraag maar een eis die geen tegenspraak duldt en beantwoordt haar afwijzing met zuur…

we zijn bubbels geworden bubbels in een glas met prik elk stijgt op in het zijne en in de mijne stijg ook ik het glas ontstegen lossen we op in de lucht even geen berichtjes slechts een diepe desperate zucht de ledigheid overvalt ons in haar genadeloze vlucht niemand kan me nu bereiken voor iedereen voel ik me lucht…

Waarom overvalt me deze grote somberheid nu ik hier, vredig tegen een boom geleund, het gefilterde zonlicht bekijk? Zijn het de klokken met hun zware slagen? Of is het de boom die op een dag misschien mijn kist zal vormen en nu, ring voor ring, naar ons beider einde groeit?…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

zang en poëzie festijn met uitreiking der tulpen op mokums zoutkeetsplein dames diep in de magnolia heren van het klaproosblad in de olie op hun dichterspad terug weer in hun schulpen alleen ging schutter nummer één van Circus Variété Amour Fou goed voor gulden schot met clou ongericht zonder bij te vijlen liefde gaat publiek in pijlen…

als de krijsende zagen zijn stilgelegd rijen bomen van hun charmes zijn ontdaan overvalt mij elk jaar weer dat troosteloos gevoel alsof het eind der tijden is genaderd maar nu ik aan de gehavende restanten weer nieuwe levenskracht ontwaar is mijn somberheid al snel verwaterd hoor ik overal weer vogels fluiten zelfs al fluiten ze niet…

door het raam kijkend zie ik enkel de vreemde natgeregende straten eenzaamheid overvalt mij jong als ik was, levensvol lokten de avontuurlijke verten bekroop mij het reisgevoel als stralende jets overvlogen nu zijn diezelfde verten een gevangenis voor mij zij zijn waar ik vertoef maar niet mijn thuis mijn thuis ligt daar waar ik onbekend…

over mijn schaduw heen zet ik stappen in een ander leven schuw duw ik door overweeg ik schrik ben ik bang een leven lang zo vertrouwd achter te laten even moedig stap ik bijna lachend over mijn schaduw heen op weg naar onzekerheid die zo vreemd lijkt tot de zon overvalt stralend en uitbundig in mijn gezicht schijnt…

herken het maar al te goed vooral uit films waarin ik niet meespeelde herken het dolen wel door de mist al dacht ik vaak: heb me vergist het kan niet waar zijn maar herfsttijd staat voor alles vaak door vocht en kilte of luchtdruk tegenelkaar slapeloosheid die dan overvalt vertel mij maar niks over gekleurde bladeren: ik heb er wat…

Wij kennen geen conflictloos leven Noch het eigen gelijk Tien wijzende vingers zijn vals Maar niet waardeloos Niet beter af zonder jou Eén vinger kan kloppen Soms met pijn Ontken geen behoeften En Als angst je overvalt Tien vingers wijzen Toon ze De bijzondere zal herkennen Eén vinger kan kloppen…

de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

Zit daar nog steeds mee met dat 'vergrijpen om' met 'aan' handtastelijk aanvallen zich wederrechtelijk trachten toe te eigenen Walgelijk ontroerend hoe jij de nostalgie weet te wekken af te doen als niemandalletje dat niemand anders kan op je hoofd gaat staan je laat verwonderen hoe zwaartekracht je jurk overvalt mijn stem die spreekt…