Alle inzendingen over Pronk

je liet met je sollen kreunen deed je, tollen reikhalzend naar nieuwe vlagen waai dronken, pronken met je volle wieken maar,...jonge wind wichten worden ook oud, alleen de wind heeft het eeuwige leven.…

als apen pronken zij met gouden ringen door plat te zijn, succes met domme graagte verlagen zich heel graag tot grote laagte en doen belust de meest stupide dingen Romeinen gaven gretig brood en spelen dat blijkt uit domme kreten uit hun kelen…

’t Is vrijdagmorgen...nog geen snelsonnet Wim Overweg staat daar nog fraai te pronken Te laat...verzaakt...wat ben ik diep gezonken Uit schaamte kruip ik maar weer in m’n bed Ik droom...een onbewaakte overweg doemt op Te lang...daar komt Hans Mooi met in zijn hand een strop…

In een vaas stonden vijfentwintig narcis(t)jes Met hun zonnige kleur Glorieus te pronken, om aandacht te lonken Hun glorie was echter vlug vergaan Na een week hadden zij er verslenst bijgestaan Droef gooide ik ze op de afvalhoop Met de belofte dat ik weer zo’n bosje koop.…

Ook daarom dit gedicht de woorden zijn gericht en pronken zij aan zij als pauwen vol van kleur als rozen zwaar van geur. Marieke, neem dit boeket van zinnen laat je beminnen ranke benen,lieve geest ik was er 100 jaar geleden en zal er over duizend jaar kabbelend over de wereldzee nog fluisterend zijn.…

lente heeft de boom getuigd met schitterend blad breed vertakt staat zij te pronken een monument van kracht toch is de stam al licht gebogen als dank door vriend de wind buigen als een kind gaat beter in de jeugd als souplesse het nog wint er zijn geen breuken vastgesteld jij wordt weer mijn zomer held…

Nee, ik durf niet met haar pronken maar het moet me van het hart: Het is mijn meissie vol talenten dus voor mij wel heel apart.…

De zomer is voorbij Vogels trekken weg Dag duurt korter dan de nacht En blaadjes pronken Met hun nieuwe kleuren Maar hoe fleurig het nu is Straks is de wereld troosteloos Met enkel kale bomen En bruine bladeren op de grond Het raakt me net zoals de dood Ook ik val naar beneden Als een blaadje op de hoop…

Je staat daar erg te pronken met je jonge, sterke vleugels naar de vrijheid fel te lonken Je wilt springen en gaan vliegen en je laten drijven op een onbekende wind maar je blijft nog even wiegen bang dat je de richting niet meer vindt Spring maar, vlieg maar oefen rond het nest het is nog in de buurt als je een vleugel schuurt…

jouw voetstappen zijn allang onder de voet gelopen het beeld redelijk helder tanen afdrukken in het zand welke de zee dagelijks schoon wast toch raak je me niet meer iedere dag maar op gezette tijden verdwijnen zul je pas wanneer 'n ieder die jou liefheeft dit leven verruilt voor eentje in Zomerland of toch…

het is zolang geleden dat ik jou voor 't laatst heb gezien dat ik afscheid heb genomen is vandaag 'n jaar of tien een paar dagen ervoor gingen we (voor mijn afscheid) iedereen nadoen oh we hebben gehuild van 't lachen prachtige dag was dat toen tot een paar dagen later jij niet op therapie verscheen je had jouw eigen afscheid gekozen…

Ritselend ruisend streelt nylon dijen scherpe nagels rood gelakt gepofte lippen oraler vrijen kuiten strak want hooggehakt make-up mascara naar liefde dorstend half open bloesje, zij aan zij pronken daar fier ècht kunststof borsten gegarandeerd van kanker vrij.…

al dagen zit de zon in brandglasramen langs de rivier de herfst vangt de gloed als vuur in glas-in-loden ramen de glans van goudbrokaat gekletter van schildknapen en ridders het pronken van de hoofse dames het fonkelen van juweel en rood fluweel terwijl de wind die aan de blaren knabbelt het licht in scherven breekt…

Weer zijn de dagen oud De zon wil tegen vieren vallen Kouder dan koud decembernachten Langer kan al zelfs niet Het verdriet achter gesloten gordijnen De weemoed achter dubbelslot Geluk roert in de erwtensoep de worst erbij De bijzettafel langszij Met daarop de pronk van 'n kerstboom vol met zilver ballen.…

Als ik luister naar het ruisen van de wind Waai ik terug naar mijn kindertijd Waar ik klein was en bemind Terug naar oma’s oude vensterbank Waar een schelp fier stond te pronken Die ooit ver in de diepzee lag verzonken Met de schelp tegen mijn oor geklemd Maakte de bloedstroom des levens Zich met een zeebries aan mij bekend……

Moeder gaf haar Een bommetje, eerlijk waar Ze vond het een beetje raar Zo stond dat plantje daar Tot ineens grote schrik De plant ging bloeien Wat een schik Het bommetje wat moeder gaf Staat te pronken heel frivool Een bom in bloei, Niet vaak gezien Een teken van boven Van MOEDER misschien?…

de tafel is gedekt met fris laken groen kopjes klein, staan tussen madelievenzoen te pronken in krokuskleur worden door de zuiden wind gevuld met lentegeur terwijl de schemering aan de winternacht het teken gaf " wij moeten gaan" toen ben ik opgestaan om de lente te begroeten ik wist wel dat je langs zou komen verlangde naar je…

zie dit schrift pronken in het leven ogen lonken heel even geen cijfer symboliseert de regen op het raam gevoelen nooit omgekeerd lakt in ogen je naam linnen in limonade geuzen spelen geen genade in het delen alles met trots laten vieren teugels los rots simpel mens als dieren…

glinsterende kerstballen pronken in de kerstboom, fonkelende lichtjes schitteren in de nacht, nu nog enkel sneeuw en Kerst kan weer beginnen...…

doorzichtig stonden mijn dromen te pronken in een kleine scene uiterst slim belicht wist uit licht de mooiste diamanten te slijpen om toch met kleurbundels ongestoord te kunnen vergelijken omdat het geheel met variabel glas zo ongelooflijk veel genoegen gaf zonder eindigheid een scala van mogelijkheden in soorten glas variaties…

Leeg blik schittert in kunstlicht eerder gevuld met tomatensoep nu een sieraad glimmend als zilver - Andy Warhol mandaat- vaas voor bloemboeket schaars gebloemde berm links rechts soepblik bloemboeket langs de berm wordt opgelet en giftig bestoft staan ze nu te pronken bloemen… en een soepblik glimt bestofte kleuren.…

verdwaalde gedachten vinden vrijheid daar waar zee de hemel kust geborgen in sculpturen dat liggen te pronken in de naaktheid van het zand gisteren stond er nog een vervallen zandkasteel die grondig onderhoud behoefde alle woorden waren immers weggeroofd doordat het tij ruim baan had gehad nu worden deze verhalen voor altijd bewaard…

Ik sta samen met Ellen ten Damme op de foto en die foto hangt nu in mijn schrijfkamer te pronken als één van de mooiste momenten in mijn woelige leven. Hoe meer ik er naar kijk, hoe meer ze mijn vriendinnetje is. Laat me maar in die waan. Ik weet nog net dat ik mezelf voor de gek houd of net niet.…

vooral als ze in juli weer in vol ornaat te pronken staat neemt zij me mee naar de tuin van mijn oma en opa waar ik ooit al te graag mijn neus in haar bloesem stak en naar ‘t oneindig gefladder van de vlinders keek hoe ik nog steeds haar lonkende geur naar binnen snuif, weer met de blik van een kind naar elke vlinder staar…

Ze loopt met me te pronken ik in jasje, sokjes, een zonnebril voel me behoorlijk ongelukkig een hondenleven dat ík niet wil! Dan, op een onverwacht moment... als ze voor 'n etalage staat te gluren naar nóg sjiekere strikken en kleren ...spurt ik naar de tekkel van de buren!…

Toon lenterijp maar aan mijn land, dat met het verwaaien van de kilte je mag gaan pronken met je uitgestrekte schoonheid en ingehouden pracht.…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

Fraaie veren pronken in het warme nest ik kan de zon niet ontkennen vogels verliezen nooit hun taal terwijl mijn vragen zwijgen gevleugeld in het ogenblik in het geluid wat ik wil vinden natuurlijke melodieën klinken ze leven fluitend met mij mee waar ik ga en ik hoor de tijd in mystieke mysteriën over het gedrag van mens en dier…

Vlinders fladderen in het rond, pronken met de liefde, waarvan niemand wist, dat die bestond. De getoonde liefde, prachtig, in zoveel mooie kleuren, de duur heel kort, maar wel heel krachtig, is snel gehuld in droefenis, als aan het einde van de zomer alle kleur verdwenen is.…

in tere tinten en gebogen lijnen groeien witte blaadjes in een krans om het gouden hartje van het madeliefje ze bloeit in het buiten schijnen het zonlicht schijnt op haar in zacht gebogen twijgen in het liefelijke ochtendlicht van blank goud golvend pronken kleinmoedig sluimer jij door de wind glimlachend in een woest spel onuitputbaar…