Alle inzendingen over Standaard

ik heb er nog zo eentje bewaard voor jou nee niet zo een uit ons standaard repertoire zo eentje die je soms achteloos zomaar geeft aan elkaar nee dit is zo’n echte die we elkaar niet zo vaak meer geven een oprechte die iets wat lijkt ingedut weer opnieuw doet opleven het juiste moment om het te doen komt er aan – al gauw bereid je…

Vorig weekend las ik in De Standaard der Letteren, wat gisterochtend zijn laatste zkv bleek te zullen zijn. 'Verdrongen verleden' was de titel. In zijn stukje een opsteltitel van 56 jaar geleden: 'Ontsnapping aan de dood', wat hem gisterochtend niet gelukt is. Zijn Zeer Kort Verhaal was langer dan gewoonlijk.…

een land met ongekende en uiterst diverse mogelijkheden tot een fysieke averij en het bestrijden ervan mij onder de laatste rafels ernstig deden lijden de strijd lijkt nu gestreden maar schade door bestraling en chemo hebben mij het hartfalen syndroom gebracht voor het pluizen van de laatste rafels heb ik tempo doeloe als standaard…

Ik zou ze 't liefste in een heel klein doosje willen doen Die Koreaanse en Chinese 't zijn er veel te veel Om door hun eigen mal te halen individueel Ze leven maar één keer, wie zou dat over willen doen? Maar de EUniformiteit heeft hen op tijd gered Klimaatbewust een grote footprint op de kaart gezet…

er zijn, staat er, wel meer onmenselijke namen zoals die van TUTORIALS, dat noemen wij in algemeen beschaafd standaard nl een NO BODY een NO NAME dus een naam voor 'n FANTOOM ...maar Harpo, staat er, is wel een der engste'...…

ik zag je ogen naar mirakels kijken en er zonder enige vrees in blijven handen bezwerend scherend langs extreme winden glijdend in gesprekken met elkaar nog was er nauwelijks iets bovennatuurlijk aan omdat alleen de standaard was gedraaid waar vroeger veelvoud en middelpunt regeerden is tegenwoordig persoonlijke insteek…

paddenstoelen die alles terugbracht tot de elven en kaboutertijd met meerdere plekken die iets van bewoning hadden duidend op leven zou de aarde leven toch nog een kans geven en dat voorzichtig in alle behoedzaamheid aan de grote vijand mens laten zien nog ongezien niet geweten misschien dat de mens nog iets van een morele standaard…

De onderwijsminister is formeel: Hij zond een brief aan ieder kind dat broste. Uw schoolverzuim zal u veel duiten kosten, Al spijbel je zelfs occasioneel. Maar nu ik dat heel nuchter overweeg, Betaal ik dus voor iets wat ik nooit kreeg.…

soms verlang ik stiekem naar het verre verre onbekende hier ver vandaan, waar een nieuw avontuur op mij staat te wachten, want ik wil geen standaard leven wat zich hier elke dag weer afspeelt als een dia van een film.…

gevoelskleurenspel creëerde dat je gezicht uitnodigend deed lachen in een welkomstgroet het voelde warm en goed na de somberte en kou van buiten om samen nog een keer stil te staan bij jouw leven terugkijkend wetend welke kant jij op zult gaan nu alles is gedaan het samen was zo hecht in al die jaren dat herinneringen de standaard…

voor een ander is de tafel leeg standaard een koud tafereel aan 't raam, ja daar zat ik toen ik mijn eerste drankje van je kreeg ik verplaats me als vloeistof hopend door cohesie naar jou geleid op jouw blad zal ik stabiel zijn de omtrek van mijn wereld klein waar ben je, wat doe je mijn benen voelen aan als lood elke keer een tent betredend…

ik speelde met schaduw om de zon te ontlopen het rechtstreeks contact was mij voor even verboden zag licht in vele stralen traag neerdalen in het schimmig koel bos ik zocht het donkere op verbaasd over de vele verschillen in flora en fauna waande ik mij al gauw in een totaal andere wereld waar duister zonlicht als standaard verving…

Dat is uit Canadees onderzoek gebleken (Bron: De Standaard)....…

doelgericht in kleur bleek veel meer vorm te zitten dan ooit werd gedacht ook smaak en consistentie wisselden bijna ongemerkt per pak nog was de tijd niet aangebroken om elkaar eens goed te bekijken met andere ogen om te zien wat er over was gebleven van de vaak zo specifieke eigenschappen van ons leven voorzichtig groepten standaard…

dag te beginnen En iedere keer Moet dat weer Weer mijn bed uit En weer op gaan staan De dag die zal verlopen Zoals de dagen altijd gaan En iedere keer Moet dat weer Maar deze dag is anders Nee deze onthoud ik goed Geen dag meer hetzelfde Dat is hoe je leven moet Het moet niet weer Iedere keer Niet meer hetzelfde Niet meer standaard…

je hebt de euforie gehad van bacchanalen en nachtenlang doorhalen het ongeremd de grenzen overgaan naar een wereld die nog zonder normen kan bestaan je de standaard toegeëigend van lak aan alles krijgend als het feesten maar niet stopt want de beesten zijn nog los maar in demping van gevoelens krimpt de tijd tot een meedogenloos…

ik wist al jong dat de dagen beschadigd waren licht niet de juiste kleuren had met angst in het contrast gevoelig als ik was proefde ik de stemmingen die ieder van nature bij zich had in zijn standaard woordenschat een snelle start lag altijd binnen bereik als alles mee wilde werken een gewoontegang met geijkte en beproefde zaken…

straattaal Als ik droengoe ben en oso skraffa als ik ga slanging dan ben ik een beckenbauer cutty ranks smocho standaard stamma ja stanko ye kot vonk yo tjappie ye hossel n wittie daaie ja walla ik ben een wakka mang als ik ’t standaard denk heb ik no spang normoelulu heb ik n pitt dan is t ordes gi wan pingi nan da yo op een feest…

ik heb je op een stoel voor het voetlicht gezet zonder tekst alleen je ogen presenteren open boek je lichaamstaal is de standaard die jouw aanwezigheid dragen moet in het bedrijf dat ik de voorstelling noem jij bent en blijft mimisch schouwen ik dans en zing grap en grol in gefixeerd zijn door alleen mijn eigen ding toch voelt…

De tijd tikt gewoon door met in iedere minuut standaard zestig slagen. Wanneer is het streven naar geluk nou toch eens eindelijk klaar? En hoe lang moet ik deze ongelijke strijd en oneerlijke ellende nog verdragen?…

muziek uit vele kanalen mengen zich tot een band die vol overtuiging mij in banale dromen vind geshockeerd door wonderen verlaat de slaap mijn verfijnd geweten dat door alle mazen van een normaal bestaan mij als een enkeling plaatst in het kader van een vreemd individu vaak prijs ik me dat ik geen standaard belofte van mijn ouders…

Dan moet je voor hem kiezen lekker standaard, niks speciaal. Maar wil je je hart voelen vonken en laten groeien naar een vuur Laat je hart dan naar mij lonken net als in ons eerste uur.…

de rijke veelkleurigheid van Nederland niet gratuit ontstaan in de loop der jaren met recht en reden alom hooglijk geprezen komt in de knel nu zelfs van hogerhand steeds meer nuanceverlies is te vrezen de zwart-wit standaard rukt dreigend op cultuurverworvenheden als verdraagzaamheid vreedzaam samen leven wederzijds begrip worden razendsnel…

geschilderd waakt mijn gezicht, bloot, de teint toont wat standaard wit pigmenthoudend,welke kleuren?…

altijd goed he standaard antwoord want liever lieg ik als je vraagt hoe het gaat als ik de waarheid zou spreken zeggen zou dat alles tegen zit dat alles stuk ging dat ik leef achter een masker uren loop ik te ijsberen probeer de dingen te overzien proberend om de stukjes samen te laten komen m’n masker is breder als de Berlijnse muur…

laat –vergaat weerom de lust in huis te blijven buiten lacht een vergezicht ik sta op en voel het meer de ritmes in mijn zucht bepalen immer schoon verlaat haar dwaallicht rond de Koepelkerk de straat watergeuren beuren goed er zitten meeuwen overdwars het Houten Hoofd bespeelt door mist mijn ogen zachter -ik ben wars- van standaard…

Waar alle grenzen van Fatsoenlijk gedrag al Heel lang overschreden zijn, Waar normbesef al lang niet Meer bestaat, daar komt zo waar Een nieuwe grens in zicht Die onverwacht, maar niet Geheel onvoorzien, zijn opwachting Maakt, en komt een toekomst Akelig dichtbij waarin wat De moderne mens uitgeeft Niet standaard drie keer…

Ik duld geen flauwe grappen, geen gehoon. Die ene dag per jaar is hen gegund. Bij vele eisen hebben ze een punt. Gelijke rechten en eenzelfde loon. De boodschap kwam hard aan, ’k heb me misdragen. ‘k Kijk nu al uit naar al die Mannendagen !…

was ze vertrokken maar in het portiek waar ze altijd afspraken stond een schoenendoos met zijn naam erop gevuld met kleurrijke kaarsen weliswaar half opgebrand maar elk met standaard ook een stapeltje nostalgische ansichtkaarten met dorpstaferelen zoals een paard-en-wagen op een bijna verlaten kruispunt en een ruiter langs een kanaal…

jullie zijn me voorgegaan de standaard wegen die we allemaal hebben te gaan van een enkele hebben jullie mij z’n loop niet kunnen leren zoals die van hoe te worden geboren hoe vrouwen naar behoren te kunnen bekoren voor ze weer dreigen te vertrekken naar havens in betere oorden jullie konden mij niet op de vele hindernissen en gevaren…