Alle inzendingen over Sterven

Mijn vriend, we kunnen toch niet opgetogen een kind dat voor een overwinning leeft vertellen dat de oorlog vrede geeft, want “sterven voor je land”, dat is gelogen. De politiek staat echter in de stand van ‘t oude oog-om-oog en tand-om-tand.…

Hij houdt Zwarte Piet in zijn armen op schoot, want die is al kreunend op sterven na dood. Ten grave gedragen door Roetpiet en co. Helaas, speculaas. En nu mijn cadeau!…

Dat blijkt het echte sterven. De tijd is voorbij. Er is niets meer van ons lichaam te vinden. Bereiken we de grote stilte. Het grote sterven. Eindelijk.…

hier, ge krijgt het verpak ik het in papier of in gestrikte schrikkeldraad ik zal wel sterven heb wat geduld en pijn dan zoals ik…

als het sterven behoedzaam mijn wangen streelt in de herfst van mijn bestaan wees dan niet boos, laat het maar begaan het is geen misdaad weet je en neem me niet kwalijk dat ik zonder verontschuldiging van je weg zal gaan noem het een complot tegen het lijden en niet alleen het mijne verwijt het de bijen maar…

Dood is stilte Je kan het horen De klok van de toren De klok slaat elk uur vanzelf Tussen elke slag is het de dood zelf Aan het eind van de slagen klinkt het als eeuwige dood Echter het is het leven waar sterven wordt vergroot…

wanneer ik voor je viel weet ik niet meer de blauwe plekken op mijn knieën zijn al geblondeerd maar ik denk dat het was toen jij mijn lach uitnodigde je te vergezellen in die warme lange nacht die geen slaap kon verdragen toen we samen het leven lieten voor wat het was en de hemel raakten zonder te sterven…

Ik wil zo niet langer leven Ik kan het niet meer aan Ik zou zo graag sterven Waarom laat God me nog niet gaan? Omdat er mensen van me houden Omdat er mensen om me geven Omdat anderen het niet aankunnen Als ik niet meer zou leven. Ik leef dus voor een ander Moet het zo van God?…

Toch wel, want zover als ik kijken kan, reiken dan de dijken van de walen, niet veel verder kwam het einde nooit in zicht, tot eindelijk te zien was tot nooit, toen zag ik mezelf pas; ‘ooit, je zult zien,’ zal tijd sterven en bovendien, wij ook, zij aan zij.…

In mijn ogen weerspiegelen de tranen Een welgemeende warme lach In het tegenspreken tijdens beamen Ontstaat er chaos in gezag Mijn handen raken zomerleven Eenzaamheid rust in mijn schoot In de climax van het streven Sterven havens langzaam dood.…

Ik zag je wenen toen de klanken weggleden in de stilte van je lippen Ik zag je huilen toen je zwervend in koude nachten wachtte op de tederheid van zijn mond Ik zie je sterven wanneer jouw laatste woorden de herinnering ontvluchten bij het afscheid van zijn ogen…

Als de kringloop van het bestaan gaat zoals het wordt beweert voel ik geen angst om heen te gaan dan ben ik na mijn sterven misschien de druppel rode wijn die blijft kleven aan je glas waardoor jij je goed herinnert hoe diep en zoet ons leven was…

mag ik huilen wanneer een woestijnroos haar traan heeft laten vallen mag ik voor haar knielen wanneer zij een blad verliest mag ik voor haar bidden wanneer zij de koude van de nacht moet overleven en mag ik voor haar sterven wanneer de zon haar traan ontneemt…

Weer is het winter en we beseffen eindelijk de onontkoombaarheid van het sterven. Naarstig zoeken we als kinderen met ademloze ogen naar halmen, sneeuwklokjes. We weten niet of er een lente voor ons ligt en lopen hand in hand het bospad af.…

het is koud mijn handen sneeuwen vogels en nachten, zonder ophouden melaats over het land van magere lichamen ik leg de aarde stil als stenen op mijn schouder en herhaal de winter keer op keer vergeet mijn naaktheid sterven is liefhebben, zonder ogen…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

woorden zeggen niets splijten slechts de stilte na de storm weerlichten sterven in de gezwollen lucht wassend water stroomt langs verlaten gezichten flinterdun hangen de laatste stemmen aan de wind voorbij het witte kind…

aldoor verwachten is trachten een onthecht verleden, al dan niet gewild, in pijn te hervinden en verschijnt verlatenheid opnieuw als het sterven dan herleeft en mijn ziel zich spiegelt aan de blinde linde zal nimmer de dolende echo vergaan die het verlangen in de toekomst weeft…

Dan sterven ze geluidloos, en is het weer als in het begin. Leeg.…

natuurlijk blijven wij dichtbij hangen aan wijzers als stralen van de zon geef maar een datum waar wij kunnen doorgaan met sterven de toekomst is zuiver maar achteruit is uit de maat raak mij nooit meer aan aub de wegen zijn bepaald met een t…

Zweten is een beetje sterven je lijf tot het uiterste koelen zodat niemand zich eraan warmt en allen wachten tot je bezwijkt.…

Eeuwig leven Vrienden, ik zie ze geboren worden en sterven. Zij leven ik niet. In mij staat de tijd stil. Zij gaan dood ik niet. Ik moet verder leven, alsmaar verder leven. accepteren dat ik ze nooit meer zie. Doorleven, dat is mijn lot. Eeuwig leven…

rode ogen verkleinen in het donker zij sterven in de nacht genadevolle tellen worden door eeuwigheid verpacht harteloos verlaat uit mij een vloed van schuimend wellen wat heb ik vaak de getijden veracht als de kleuren van jouw stem weer mijn verwachting kwellen…

Proberen je darmen je iets te vertellen Probeert je poep te praten Dan zijn daar drankjes Voor en na het eten En tijdens het eten Zijn er drankjes Ze worden dan gedronken dan En je kunt er niets aan doen Darmen schreeuwen Staan machteloos te gassen Dingen sterven af Maar ik ik sterf niet Ik ben opeens dood…

Zwijgzamer dan weleer, de tijd prangt en hij die eenzaam sterven zal op een dag dat hij er naar verlangt.…

hier sta je op het zwarte gras te denken over gedachten de sterren geven weinig licht vannacht en de rake klappen behoren de dag het dreunen van een onweer het sterven en de geboorte van een etmaal gadeslaan de tuin er is geen ritme in het donker er is slechts zijn…

Ja, ik kies ervoor om te leven en te sterven op aarde, met lichaam en geest. En ja, ik koos ervoor om door de diepgang van het leven gewassen te worden door een schoon modderbad het meest, en nee, ik zal niet zwichten voor negatieve of kwade krachten maar ik zal weten dat mijn priester altijd het gebed voorleest.…

nog bloeit de bloem op de dodenakkers van weleer ze groeide tussen oorlogsdaden in sterven zonder ooit genade haar wortels schoten uit in ondergrondse openheid en vaderlandse kracht zij bloeide vrijheid in de mei die ons na vijf jaar eindelijk bevrijding gaf…

Hoe kunnen we verder, terwijl we weten, dat allen sterven gaan? Hoe kunnen we voort, terwijl we doen alsof, we nooit zullen vergaan. Laat ons stilstaan. Laat ons omzien. Laat ons beseffen hier. Het is nog niet gedaan.…

Wanneer moedige mensen sterven, leeft hun gedane arbeid voort. Zijn hun allerlaatste woorden, nog niet gezegd.…