Alle inzendingen over Stralende zinnen

Ze zijn om vederlicht te minnekozen, meer dan dat die doelgerichte zinnen dat zijn; die zijn veeleer voor zwaar vorzen in afgelegen stegen, waar de schaduw steevast denken doet aan onooglijke geesten, en bijdehante gedachten als lompe lettertypes verzwegen te wachten liggen, naar nooit gelezen leven smachten. --------------------…

in mijn gedachten mijn dagdroom mijn avond mijn nachten mijn gemoedstoestand in mijn hals over mijn rug in mijn buik met mijn hand door mijn vingers op mijn lippen door mijn wimpers in mijn oren op mijn wang onder mijn huid in mijn bloed weet niet wat ik hiermee moet....…

meestal is er geen begin aan een zin wat zeg je nou zeg nog een keer wat je heb gezegd zeg het weer (dat je van me houdt) dan zeg ik dat van jou en als ik het weer vraag zeg je ja zeker en dat hoor ik misschien niet maar wel jouw stem en dit is de mijne…

Jij hebt je zinnen op het onbestaanbare gezet, jou spreekt het onuitsprekelijke aan. Pijnig je geest tot gekwordens toe tot je de ervaring van de dichter evenaart, zich boven zich verheffend in de dreiging der ravijnen, tot hij van extase vrijwel buiten westen raakt.…

Mijn verhaal slik ik altijd in elk dagbegin en elke avond Terwijl zoveel mensen veel te zeggen, veel weten mooie zinnen boeken schrijven Ik breng alle woorden tot rust.…

Stralend van binnen, raak ik buiten zinnen. Jij bent van hemels allooi! Bij elk weerzien, wil ik het bezingen. Tot je doordringen. Zodat je zelf kan zien, welke schoonheid jij bezit Hoop je spiegel te vinden, die de kooi van je hart licht Ik zie... wat jij niet ziet. Een parel puur, diep van binnen, beklemd onder het verdriet...…

Als ik haar zie creëer ik de prachtigste zinnen. Om haar hart te laten smelten met die van mijn. Om samen verder te reizen in dezelfde trein. Het is een lied om jou in te lijsten aan de horizon. Jouw glimlach eeuwig stralend warm op mijn huid. Alleen tijd is relatief, dat kan onze hartstocht beamen.…

Stotterde en frazelde zinnen Heb het dus nog altijd niet geleerd Wist weer niet waar beginnen Ik heb me weer vergaloppeerd…

Maak een beeld, schep wat licht en een vlak. Dan een huis, naast een dijk, laag, onder korenblauwe luchten. Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud…

Overdag is er weer de kille zon eenzaam stralend zonder sterren.…

rijpen doet naar stralend licht dat onweerstaanbaar oprijst uit het doorboorde duister van de ondergaande nacht.…

opent zich haar poort en met een vloedgolf van woordbeelden prevelt zij met uitgeputte stem 't is goed zo laat haar nu maar komen Hedenmorgen met spoed ontboden in het stralend ochtend gloren al zinnen kretend van de pijn met een laatste, intens felle wee aldus ons kindje nu ter wereld geesteskindje van het brein!…

De zon ging stralend onder De zon kwam stralend op Daar lag het dus niet aan Dat ik zo godvergeten was.…

En luister naar 't gepraat van kinderen zo hoog en hel, zo stralend en gewoon, en weg is weer mijn dwaas vertoon.…

DODIJNENDOM Tussen verschoning en overjas de gepoederde hoop, de dracht, de klokkende buik, de lebbige lach. Achter de hand. Psalmen en gesnik. Er is een pak voor ieder leven. Plunje. Boel. Paradekleed. Ieder is gelijk de ander andersom in hem gekleed. Rokend. Leppend of onthoudend. De mens is zijn bef, zijn lus, zijn trens, zijn pat…

Ik ben nog lang geen dichter, dat ambieer `k ook niet `k probeer slechts in zinnen te vatten wat me deugd doet en verdriet. Ik ben nog lang geen musicus al bespeel ik een instrument `k laat ware meesterwerken over aan diegenen met het echte talent.…

Al die mooie woorden ik wil ze allemaal vergeten want langzaamaan zijn die zinnen allemaal versleten.…

Dans met mij, laat mij leven intens voelen en beleven glans mijn ogen smelt mijn lippen ik wil aan jouw lichaam nippen Vrij met mij bespeel mijn zinnen leer mij weer opnieuw beminnen proef mijn geur, voel mijn huid adem mijn naam, schreeuw het uit verwarm ons beiden met verlangen laat jouw liefde mijn lichaam vangen laat mij zweven, vervul…

ik stuur je stil wat kleine woordjes stop ze zachtjes in een envelop verzend het richting zand en strand daar vang jij ze misschien wel op waar schelpen ooit mijn voeten kusten de dag geluidloos overging in de nacht ik verdriet verloor en niet kon berusten in wat mij de duisternis ooit bracht zonsopgang bracht plots nieuw licht…

Klankkleur van klinkers gesproken zinnen verdichten vezels vol vervoering gevangen verlamming Snaren trillen warme draden rood, blauw en geel versmelten tot zwart hoe diep en duister kunnen zinnen zweven…

Zwijgend pakt zij de letters in, schuift het laatste teken achter de punt naar binnen, het vraagteken valt, maar ze stapt er blind overheen taal laat zij achter in mooie zinnen, waren ze echter zinvol geweest, dan had het alfabet niet gebraakt op de regels van dat uitgelezen onderwerp, daar waar het gezegde zwijgt, spreekt het lijdend…

Nog nooit zo’n zin gehad in verruiming der zinnen, de piraat in mij gooit zijn haak uit en vist vette kluiven, gooit nieuwe woorden over tong en smaakbarrières en is nergens zo appetijtelijk als hier: op dit maagdelijk wit papier.…

ik waan mij in een zin syllaben voor en na mijzelf ertussenin ik ben in alle woorden mirakels aaneengeregen wanneer woorden wonderen worden zullen zinnen zielen zien…

Toen ik in de verte ook nog eens ´Un bel di´ van Puccini hoorde waren al mijn zinnen ècht begoocheld!…

De zinnen moeten mij vervoeren maar dat onbekend gebied mij verklanken een nieuw lied scheppend een verbaasd ontroeren. Verbeelding zorgt voor macht ontsluit tot nu gesloten ramen de letters juist bijeen gebracht voegen gevoel en beeld tezamen tot een onweerstaanbare kracht geschreven om aan te gehoorzamen.…

woorden vallen mij in en uit mijn hoofd rijen zij zich aaneen tot zinvolle zinnen of zinrijke onzin…

licht van zee en seizoen heerser van duin en tuin plooiend water wit en traag bewegend zand zacht en warm bloeiende bloemen bont en mooi jij en ik gearmd en vertrouwd…

weet je - vroeg ze zacht hoe laat de meeuwen wakker worden hij dacht na terwijl het antwoord groeide als een paal boven water torende het machtig uit boven het witte schuim en diep in de buik van de zee bruiste verlangen nu... fluisterde zij…

Hij zei: je hebt het mooiste plaatje op je deur! Bravo! Een tanige Balkanees Een jonge man die er breed grijnzend een foto van maakte 'voor mijn vriendin' zei hij (Hoewel de tekst zo eenvoudig: In dit huis houden we geen afstand Dragen we geen mondkapjes. Mag geknuffeld Vertrouwen we op ons immuunsysteem Met een rood hart erboven) Iemand,…

op ‘t wit van linnen zijn gelaat trekt in verbitt’ring hartepijn hevig is de kater hem ontglipt de zin der zinnen…