Alle inzendingen over Struikelen

Boven de wolken leeft geen naam meer danst leeg met loos duister naar het licht waar woorden wankelen onder aards gebral struikelen stralen ademloos, haperen raken het laatste dag en verdwijnen in mist zelfs huilen maakt muziek…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

Struikelen over de eerste de beste steen. Vervloek dan niet de steen. Maar wees hem dankbaar. Dat hij je ogen opent. En leert, Dat blindelingsvertrouwen in de liefde pas na een langdurige en bestendige relatie ontstaat.…

Ik dans over strak gespannen draden gesponnen uit een zilv’ren pijn die welig bloemt in ijzig koud waar geen zonlicht staande houdt en gevoelens eenzaam zijn Mijn voeten treden ritmisch neer bang te struikelen over hopen van verward gedachte knopen naar wat komt…, is.. en niet meer…

Bespottelijk uitgedoste graatmagere trienen Zwart kijkend en vreemd lopend Bijna struikelend over hun eigen benen Daarna de homofiele mode-kunstenaar Die zogenaamd bescheiden en verlegen Maar in werkelijkheid strontverwaand Ook nog even het podium ophuppelt Niets zo erg als een haute-couture modeshow…

In haar armen draagt zij weemoed ziet in ieder raam witte rompertjes met kabouterknoopjes een luide roep haalt haar in en opgewonden sprankelogen struikelen in alle haast over een klassiek verhaal wanneer adem even rust omvat zij weelde en knipoogt naar het kleine mannetje…

maak je niet dik om anderen die dunner zijn dan jij er zullen altijd mensen zijn die om ‘n groenere kaap varen probeer niet te struikelen in een verder leeg land vergeet niet je naam die een titel is zonder franje bedenk geen moment maar bedeel eeuwigheden begin te bestaan, al het andere is stille dood…

Traantjes op haar vieze jurkje Handen op haar kleine lijfje Gillend van onmacht Een schreeuw van verdriet Nauwelijks wetend wat er gebeurde Of nog gebeuren zou Struikelend over de grote stenen Stort ze op de grond Haar kleine hartje voor het leven verminkt Snikkend zet ik de tv uit En ga lekker slapen…

Opvouwen wilde ze de klanken bewaren en koesteren de trap was hoog lucht raakte net het laatste licht armen geheven naar morgen schreven handen nu het kerkhof was te ver van het amsterdamse bos toch liep het pad gelijk met de voetstappen struikelen kon niet meer ja zij wilde poedersuiker op haar pannenkoek…

Op handen en knieën spuug ik bloed op het borrelende zand en struikel overeind, het is vloed. Rillend stroop ik de doorweekte kleren van mijn lijf, ik kruip over glibberige rotsen en hul me in de duisternis van een grot.…

de tijd verstrijkt in een muur van stilte doorbroken door een schamel licht waarin wij zoeken tastend, struikelend onze dromen tegemoet verblind in een spoor van jong verlangen waarin troebele beelden zich uiten in helder schijnen en donkerte opglinstert in een weergaloze schittering…

~~~ mijn pony hangt te drogen in de zon fris, sprieterig en niet te beroerd om -weer eens- de verkeerde kant op te krullen heeft lak aan mijn wens om éénmaal als pagepup te mogen paraderen in plaats van iedere keer weer ongewild als roodkonige krullenbol al struikelend langs een overvolle kade te flamberen ~~~…

ik verdrink struikel en val neer op de vloer. wat klungelig sta ik op en zie bloed. rood gekleurd levensbloed. krampachtig probeer ik het te laten stoppen. voorzichtig druk ik tegen de wond dat al bloedde voor het gebarsten was. het druppelt naar onder naar het eeuwige wat eeuwig te noemen is.…

trappen vol treden naar boven naar meer zet stap na stap zonder beter weten zonder dat ik let op vergeten traptreden glad gegleden door tranen van het verleden ik sla ze over zo velen versleten spring op weg naar een hemel terwijl ik struikel en zing val ik neer naar beneden in zoveel zo veel meer…

luchten zijn geklaard alle lijnen getrokken ieders schuld verhaald nu waarde is gewogen en de schemer naar waarheid ingevuld kan het helderwit nog breken het gras zijn duinen nog waaien zijn wildgroei beteugelen graniet tot gruis verweren mocht het volmaakte zijn treden nog struikelen op schreden nog keren…

Renners struikelen Strijders falen Lopen tegen stenen muren Om het einde te halen Verliezers pruilen Onwetenden vallen Lijken bij het minste geringste tegen een muur op te knallen Alleen de ziende blinde Kijkt alles met een glimlach aan Zij weet hoe ze moet vallen En vooral hoe ze daarna verder moet gaan…

Nu is het te klein geworden om nog over te kunnen struikelen. Het is al te laat geworden om de tafel af te ruimen.…

Een oorverdovende stilte Overstemt het geraas in mijn hoofd Woorden struikelen over elkaar Maar geen enkel woord Waar ik sterk genoeg in geloof Om te worden uitgesproken De woordenstroom komt En gaat, onafgebroken Lichte paniek overvalt me De stilte duurt tergend lang voort Tot ik mijn gedachten Met een glimlach verwoord…

Door ogen wagenwijd gesloten voor wat er schuil ging achter wat op onschuld leek, vond pijnlijke struikeling plaats. Dus eigen schuld aan dikke bult.…

zie ons struikelen in de stroming hoe fel onze armen kleuren tegen het blauw van het water hoe ze het lef hebben zo uitbundig te durven dansen op de wegen van -alles, maar niet dit- grauw maakt de omgeving afzetten tegen ons, of wij met onze felle kleuren tekenen er dwars door.…

Over de scherven van geschonden vertrouwen, vervlogen dromen en verbroken beloftes struikel ik over jou. In het volste vertrouwen zie jij mij en nu, geen verleden en ik schuif de scherven aan de kant, alsof ze er niet waren, alsof ze er nooit geweest zijn. Alwéér...…

ik laat me draven door de dag gedreven door een woord, een lach stuiterend struikelend ga ik soms overstag luistrend fluitend door de dag ontroerd nimmer beroerd soms ontroerd door een blote bast een bolster bruin bleek of oranje dan breek ik weer een garnaal zijn leven over mij laven vol genot…

Steeds lichter plaats ik je op mijn weegschaal Tandje voor tandje wordt verzet, duw je weg naar een gedachte die ik niet denken wil Soms gewaarschuwd met een vingertopje laat ik je toch struikelen over de rand van mijn bed Ik heb de wereld beloofd je heel te laten en als ik jou centimeter voor centimeter beheerst en voorzichtig…

Struikelend de dag doorkomen alleen op eigen benen staan is een klus die niet iedereen kan klaren met voldoening haatgevoelens voor de weegschaal en voor elk diner maar je masker van een glimlach is je grootste vriend. of niet?…

verloren lopen in onheilspellende nachten waar de dag geen vat op lijkt te krijgen hongert het hart naar hetgeen ongeschreven verder kabbelt struikelend over een grote leegte aan het begin van de doodlopende weg roep jij : ' mijn hart is blind ' stug loop je door net zolang tot jij jezelf tegenkomt…

Het heden waarover ik struikel, een dunne waslijn aan de horizon, die al eerder overspannen was,schrikdraad waaraan de alom aanwezige schaduwen hangen, ik spartel tegen, verlangend naar een integere engel die bestaat, ons het onzichtbare verklaart, terugkeert op haar schreden wordt ik door tijd en ruimte en onder een mantel van…

Laten we gek doen Schijt aan alles Zo hoog springen tot we ooit een keer zachtjes op de grond komen En dan schitteren naar elkaar Van intens genot van het moment en van wie voor ons staat Maar struikel niet, Loop stabiel, Val op zijn tijd In de armen van elkaar, En geef niet op Waarvan je nu al spijt hebt Maar laat ons gaan Gaan voor…

de drab waarin ik uren investeer de helft van mijn leven de narigheid die zich beweegt langs kletsnatte lijnen van de buien met invloed ik voel mij neerslachtig als ik struikel over tegels scheefgeschoven over de vettige substantie aards slik met een hoog lutumgehalte maar kleurloos als een afgedekte hemel toch wordt ze blauw…

Noem het verwerken weet u, ik vind u een schat altijd die warmte in uw ogen ook al was uw boodschap aan mij minder vrolijk maar goed, het is niet anders vanaf volgende week kijk ik beslist weer blijer de wereld in maar dan door een andere bril wees positief klinkt het in het fluisteren van de wind en zo is het minder struikelen scheelt…

Dus ik ben mijn eigen engel en ik neem mijzelf onder de arm maar wat als ik struikel of geen grond meer onder de voeten heb? Wat moet ik met mijn zelfvertrouwen wanneer jij mij verlaat? Wat kan mijn territorium nog toevoegen als het hart eenzaam is?…