Alle inzendingen over Tast zin

Soms weet ik de weg niet zo goed en ga op de tast raak zwijgend letters met vingertoppen die soms ongeduldig spreken wat menigeen nooit zal verstaan…

ik hijs het licht weg tot silhouet diep tast ik de ruimte af waarin de morgen ligt te sluimeren het geschuier van een stoffer voorkomt stilte over uitgeputte wegen…

tast u ook wel eens in het duister of minstens zoekend in een vreemde schaduw ik luister dan zo scherp mogelijk naar elk woord, soms maakt het me schuw immers ik zie geen ogen of zij zich al dan niet op mij willen richten of zomaar kijken in de nacht ik word dan meegezogen in ondenkbare gedachten het voelt soms, als teder zacht…

licht versterkt het gevoel van vingertoppen in elke stap sluipt de eenzaamheid naderbij onbelast in een weidse gebaren, verandert adem in koele regen, een geschenk van wolken, in een donzig bed dat alleen voor minnaars is geschapen te bevolken om hun loflied te vertolken, wat verder stond kwam langzaam dichterbij maar wel op de tast…

verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend verhalend leggen fantasieën onwrikbaar vast, verleiding door de zwaartekracht, een mantel die iedereen past de zwartste aarde in te ruilen, kiemzucht als begeerte reikt tot alles wat het altijd al najoeg in een wederkerend labyrint waarop iedereen op wacht daaruit te ontsnappen op de tast…

zoekend en verlangend tast ik naar een dieper woord, een vonkende zin een lichtend spoor soms, na een wenk of glimp van wat onzegbaar is, stuit ik op het wonderlijk geheim dat Gij aldoor aanwezig zijt en ik U proef, zozeer bemin…

Verdomme waarom ontmoet ik je nu pas op dat scherm, dat koude glas Jij bent 't de tekst die ik las op dat scherm dat koude glas trillend tast ik de toetsen kneet iedere zin dat scherm dat koude glas 'n begin…

wij hadden niets afgesproken zij zou nachts niet komen spoken met een streel of vaag schreeuwen om mij iets over haar bestaan te laten weten zij is er gewoon want sinds haar verscheiden heb ik mij niet van haar kunnen bevrijden waar zij vroeger altijd bij me was is dat nu zelfs bijna letterlijk op de tast ze kijkt me aan…

Waar daagt de horizon voor ogen die verloren dwalen in hun eigen zicht vroeg ze me zwijgend en ik zei: in de beelden van voorbij Wat zoeken handen in het schemer als er enkel leegte ligt was haar vraag voordat ze ging en ik zei: herinnering.…

vingertoppen voelen zandkorrels aan steen, hoe leven kleeft voelen ribbels aan een stof die warmte geeft vingertoppen die langs muren in het duister tasten licht ontdekken het maakt handomdraaiend leven zichtbaar in een flits dat even hecht…

En op de tast is zij De straat toen uitgelopen...…

Herinneringen die mij steeds in pijn doen verdwalen breng ik op een verdwaalde plek waar ik ze nooit zal ophalen ik wil er ook niet naar zoeken vooral als ik daar morgen voor moet opdoeken omdat hier en nu op ons pad is gekomen en vandaag ons weer totaal verrast jij pakt mijn hand samen op de tast kunnen we de weg wel…

hij ging zijn weg tastend met woorden naar mensen terug luisteren leert hij leefde alleen in volle vrede…

't Is de drank die je Platlegt dag aan dag, Je hersens ketent, Uitdroogt en in het Slot gooit - en jij Maar denken dat je door Haar bevrijd wordt Van je te zware last - En nu ook je ogen het begeven In 't aardedonker van de dag Kun je uitsluitend verder op de tast…

Wij tasten onze pols, als ’t hapert hier of gins. Maar zo w’ hem tasten met wat minder haast, meer zins, Wij zouden voelen dat elk klopje van die ader Een treedje is naar ’t graf, en ’t sterven zo veel nader. Slaat daar wat koortsigs toe, zo stappen pols en wij De dagelijkse draf veel spoediger voorbij.…

De geest spiegelt woorden Zonder zin en duiding Vage spinsels vermoorden Hersens in verwording En het membraan Tast langzaam aan Alsof de valse snoeren Haar niet beroeren Een mens is geworden Zijn bereik uitgedijd Nu ook verworden De koning te rijk De tunnel gaat open En achter haar dicht Het is niet afgelopen Daar is eeuwig licht…

Geen zin in iets of niets Geen zin om te werken of te niksen Geen zin om te schrijven Er komt geen zin op papier geen zin uit mijn hoofd geen zin in mijn lijf Geen zin een zinloze dag Geen zin in veertien zinnen…

Ze mijmeren en gedenken, of verbreken opgeschrikt de kring van aldoor weer hetzelfde waarin ze zijn verstrikt, gaan tasten naar een antwoord op het waarom, waartoe, de zin van heel het leven, van wat de mens omringt, waarom dat steeds weer moet ontsnappen, aldoor een pas vooruit.…

Twee monden tasten naar de zin van het proeven in de lentezon. Met mijn neus haal ik herinneringen op en snuif nieuwe sferen. Twee handen om mee te werken, te strelen en gitaar te spelen. Ik heb vingers om de lettergrepen van een haiku te tellen.…

Ik taste in het duister, zoekend naar jou hand. In mijn hoofd gefluister, hij is nu in Gods land. Ik deed mijn ogen open, en zag jou bed weer staan. Ik voelde tranen lopen, ik moest alleen verder gaan. Ik kan het niet bevatten, wat dit met mij doet. Ben je nu niet eenzaam, of gaat het je goed.…

Ik kan het zien, en het kan Mij tasten, hoe ik haar voor Haar, neig naar de wind, en In de wind, het hoor, hoor roeren, Een aangrijpen, lurven, lengte, Engte, begeerte, vernieuwing, Ik ben het, en ik sta.…

gewelf eenzamer werd het in een hulploos tasten…

Ik krijg weer zin!…

Ik heb geen zin, dus doe ik niks, ik heb geen zin, ik hóef ook niks, wat een luxe, als ik bedenk, dat dit eerder had gemoeten, toen m'n kroost nog aan m'n rokken hing, tóen had ik moeten zeggen, ik heb géén zin, ik dóe ook niks, maar toen is toen, en nu is nú, ik heb geen zin en hang lui op de bank, niet tot meer in staat!…

Het hoofd rust moegestreden in de stralen van de nacht het hart warm en zacht leeft, oneindig tevreden.…

hij gaf zijn leven zin tot ook dat geen zin meer had omdat zijn hersenen het begaven jaren bouwde hij zijn ego tot de tijd dat hij alles vergat nu wordt hij voorlopig begraven een rusthuis duldt geen vragen je hebt, opa, jaren tijd genoeg gehad om je stellingen te staven zit hij daar, belangrijk specimen hoog opgeklommen en…

Echt ik weet niet waarom ik niet schrijf als er te schrijven valt dichtdag woordendag verlichtingsdag en liefde schijnen brooddichters angstig te vermijden geen zin populisten in lijden geluk schrijft geen brood.…

doe geen moeite ik reageer toch niet doe geen moeite ik schrijf voor geen meter doe geen moeite u kunt mij niet kennen het woord toch niks…

Eventjes niet ff geen zin even laten gaan geen plus maar min. Nu even niet laat alles maar op zijn beloop, ’t komt vanzelf goed is tenminste waar ik op hoop, dus laat me maar.…

Wat zijn mijn zinnen opgejut Hoe gaan ze weer hun gangen En je bent er zelfs niet opgetut Als ik al aan het plafond ga hangen Ik zweef dan heel de kamer door Duik joelend naar beneden Mijn lieve schat ik ga ervoor Wijs me de weg naar Eden Maar mijn duikvlucht spat uiteen Als je heel afwezig zegt nah schat misschien een andere keer Je…