Alle inzendingen over Tram

ik weet vaak niet wat ik zeggen wil een boom in bloesem maar de lente blijft uit een omhelzing hoewel je net hebt afgebeld een tram of een bus ondanks sneeuw en regen ergens steeds dat gevoel, die diepte dat ik van je hou en dat ik dat moet zeggen zeg me wanneer zeg me hou van jou…

Ik weet haar doodgewoon een overvolle tram in Amsterdam het Damrak waar mijn oma kwam met hoed, zo statig toen nog geen verkeer en nu ze is er weer in andere gedaante straalt ze door generaties van weleer behoedt zij zonder het te weten zonder naam, zonder te heten de reiziger naar wat ik weet niet, maar wel dat ze is die geboorte…

in de tram buiten is het donker de regen striemt tegen de ramen het knarst en piept vasthouden bij elke bocht is een must mijn kaart fout gestempeld de bestuurder fronst zijn blik vertelt me randdebiel argwanend bekijkt de controleur mijn stempel het is kwart voor negen dinsdagavond in lijn negen…

In Zagreb werd ik bestolen, in Ljubljana door tram 4 aangereden, tijdens een buikonderzoek in Skopje werd ik per abuis besneden, wegens m’n povere kennis van de lokale taal schoor een kapper in Pristina me helemaal kaal … ik ga stoppen met citytrips naar voormalige Joegoslavische steden!…

Ik zit in de tram, en kijk om me heen. Er zijn zoveel mensen, en ik ben alleen..... Ik loop door de straten, en voel me benauwd. De zon schijnt haar stralen, en ik heb het koud...... Ik lig in mijn bedje, en alles vertraagt. Het lijkt wel een film, hoe alles vervaagt...... Verblind door mijn tranen, verwoest door verdriet.…

Boom in de stad Verschiet van kleur Het herfstig blad Ligt voor de deur Daar waar jij bent Daar wil ik zijn Er piept een tram Over het plein De markt is leeg Ik haast mij door Een stille steeg Nadat ik hier de weg verloor De zon is uitgebleven In de beslagen ruit Zie ik jouw naam Geschreven…

nu in den haag een gratis kaart met het oog op het meisje van vermeer hier ergens aanwezig en dan het htm-meisje die van de bus en tram door haar hulp kijk ik een kwartier later vierhonderd jaar terug zij parelt hoog aan de haagse gevel in de stemmige zaal heb ik een ontmoeting haagse meisjes onvergetelijk…

De stad een zakdoek vertrapt bevuild duiven vreten bomen vluchten trams haken luidruchtig in de groeven van de stad in de supermarkt de hoeren op halfverminkte pumps ochtendmannen verramsjen de ochtend kinderen stuiteren weg de stad een zakdoek niet opgeraapt de stad ------------------------ uit: 'Glazen Jas', 2007.…

Dus wuif ik terug en hij stapt op de tram, het enige gebeuren dat nog op hem rijmt.…

Feijenoord - Ajax - Feijenoord voor de duidelijkheid: voetbal boeit me niet maar wel het Rotterdamse dat ik achterliet voor de hoofdstad verguisde en nu, dankzij de liefde weer betreed - val ik met mijn neus in 3 - 2 voor Feijenoord een neef in de tram het ruige accent van mijn geboortestad ik grijns van oor tot oor, om jou mijn…

In alle talen zijn er vrouwen In alle landen alle steden Op elke markt, de veerboot naar huis of de bus de tram de trein de metro Overal altijd Lang haar kort broek of rok bloes of topje een jurk of strak in't pak Maar altijd vrouw En nooit behalve jij dan jou…

Tijd is jouw stem, die een deken legt van woorden, zinnen en betekenis Wij ontmoeten, gaan uit elkaar twee trams in de nacht passeren Waar ben jij dat ik slechts kan reiken mijn hand tast naar een herinnering Jij met een dunne sluier om je heen geeft licht als een vale, verre maan…

BEVLOGEN IS VERVLOGEN Ondanks overbevolking kun je een speld horen vallen vingervlug is de mensheid opgezogen er zijn geen sprekende woorden meer een narcoticum heerst overal vallen en opstaan in de wiegende tram een bejaarde tussen twee stokken slingert van voren naar achteren geen reiziger kijkt meer op of om de smartphone heeft zijn…

Beneden piept een oude tram en heerst het volle leven. Ik gaf je al m'n liefde meer kan ik toch niet geven. Voordat ik naar beneden ga kijk ik nog heel even. De lucht is hemelsblauw zonder jou wil ik niet leven.…

een druilerige regen stemt mijn Mokum tot een grijs bestaan over lauwe koffie turend zie ik kabbelend water aan mij voorbijgaan vandaag bruist het niet van kleurrijke mensen de stad lijkt dood ook al belt de tram zijn stem en zijn luiken gastvrij geopend door mij gaan verleden wensen en een hoop die zwaarder weegt dan lood…

het is niet echt koud maar de meeuwen zijn er in het midden van stad aan de randen van de grachten zitten ze te kijken of wat maar als er een paar stukjes brood door de lucht vliegen van een man vliegen ze overal en overal krijsen je zou een meeuw bij de keel willen pakken maar lukt je niet de trams, de auto's, de fietsers de…

Jaren geleden zat ik tegenover Els Borst in de tram in Amsterdam Zij met een grote bos bloemen ik met de vraag iets tegen haar zeggen in de trend van Bedankt Mevrouw Borst voor de moed over grenzen heen te kijken ook die van de dood `haar pil van Drion´ Ik ben geschokt ongeval, misdrijf of natuurlijk overlijden Haar onverwachte…

over een koud spoor kruipt de metro van Kraaiennest naar Ganzenhoef binnen luide stemmen, telefoons en gouden tanden buiten drijft een meeuw een grote vlok in de sneeuw mijn beste vriend zo lang niet gezien donderdag stond ik op het vliegveld terwijl hij vrijdags aankwam nog drie haltes naar de tram die nooit op tijd komt…

minder verwachten en rusten anders alleen dat is alles dat ik niet wil ik zet de balkondeur wat verder open een tram vol mensen rijdt krassend op de rails voorbij…

verder van het rumoer blijft de oude tijd meer alleen over sommige tijd blijft altijd vandaag intact maar gehavend voelen we zoveel dieper het diffuse zonlicht dat zich aan ons hecht op niet gemeten dagen aan de grond geklonken badend in het licht het vage krassen van voorbijgaande trams op de achtergrond de bergtoppen onzichtbaar…

je spat uit het ogenblik zelf niet gewekt de straat nat, glad weerspiegeling tram onder je raam en dan: stoned op een meter van de televisie dichtbij visie zak patat, dag drie Ik kriebel over haar buik, bop in haar navel, plop haar schaamte open Kus mezelf, zes jaar later weer Spattend in dit blikken spat blik…

De omgeving van de mens is de medemens Staat op een muur van een gebouw in Rotterdam Met lichtgevende blauwe letters geschreven De omgeving van de mens is de medemens Dat zijn de woorden van dichter en nachtburgemeester Jules Deelder Daar heeft ie goed over nagedacht Zoiets heeft niet zomaar uit de duim gezogen Iedere keer als ik met de tram…

de stad te zien ontwaken bij Florencia voor de deur terras wordt uitgezet de wind verwaait iedere sleur tram zeventien piept voorbij daarachter kronkelt een sliert auto's al in 'n lange rij zo ontwaakt het schone Haagse terwijl het zonnetje schijnt met uitzicht op de Haagse toren hopend dat deze schoonheid nooit verdwijnt…

Een dag, een heerlijke dag niet zomaar een dag maar een warme Vriendschapsdag Dank jullie wel, Cobie en Maria, voor jullie eeuwige Vriendschap Dank jullie wel aardige Marokkaanse jongens om de deuren van de tram speciaal voor ons nog even open te houden Dank U wel lieve Heer: als U bestaat, voor de bijna-onder-de-tramdame…

golven ontrolden zich aan onze voeten heel kalm was de zee de wind speelde met mijn haar met mijn hand in de jouwe blikte ik zijwaarts en zag de zon weerspiegelen in de warmte van je glimlach wel een beetje spierpijn hoorde ik je mompelen ik niet jokte ik dapper na ruim twee uur zandstappen was het in lijn elf heerlijk uitpuffen…

en al die trotse vergezichten hier wat zoek je in de kathedralen beelden die de tijd verschalen uitgehakt in steen, waar moeten al die mensen heen die bidden met hun hoofd tegen de muur de offers zijn hier veel te duur stromen die gekomen zijn met camera's die schieten op het IJ, gezichten blij de Amstel vaart nog trager dan de tram…

sluitingstijd van de kroeg Dan vraagt de kastelein aan mij Hou je nog van Haar ben je nog wel blij En ik ook niet meer fris Antwoord gelaten, ach je weet hoe het is Het kan mij door de jaren niet meer zo schelen Soms vraag ik haar om een poosje buiten te gaan spelen Want wennen doe je nooit aan zo’n stem En steevast zeg ik haar, pas op voor de Tram…

bij het verlaten van het pluche was het nog zonneklaar dit verhaal in TechniColour verstomt elk gemaar knijpend met mijn ogen draaiend met mijn hoofd gedachten die verlangen naar meer aangenaam verdoofd maar, onder de T van Tuschinski een zwerver op de stoep en de tram die aandacht eist daar, daar pleegt de ratio een coup een strijd…

ik stoorde me aan het roekoeën van de duif maar niet genoeg om er m'n geweer voor uit het vet te halen ik wachtte tot een volle tram de halte naderde dan drukte ik me tegen de billen van net zo het uitkwam dat men niet bij me aanbelde kon ook duiden op oneindig talmen als ik iemand op straat zag in z'n regenpak met in de ene hand een hengel…

in een met tranen gevulde inktpot doop ik mijn vulpen in de hoop woorden te vinden voor een engel zoals jij op een doodgewone dag in maart zit je toevallig in de tram tot de wereld ineens stil staat jouw wereld er wordt geschoten juist op dat moment zit jij op de verkeerde plek door niet te vatten redenen word jij uit ons leven gerukt…