Alle inzendingen over Tranend glas

Kleurloos Helder Zien maar niet horen Transparant Kijken Glas…

Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Door eigen zwakheid zover opgetast Dat zelfs haar liefde hem niet meer kon dwingen Want aan zijn noodlot viel niets af te dingen Het teken stond al in zijn ziel gekrast Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Zij zag het aan, al zijn ontluisteringen…

In glas geblazen alleen de zachtste handen kunnen ver dragen…

Je schreef dat op de plavuizen waar wij de liefde bedreven - jij natuurlijk bovenop - een karaf van antiek Venetiaans kristal uit je handen gevallen was en dat je weken later nog de scherven en de splinters trof op onverwachte plekken Diezelfde avond antwoordde ik met een gedicht over bloeiende oleanders in uitbundig wit, rood…

Nooit was ik bang voor de mooie stilte Leegte rondom mij gevuld met rust Maar vandaag brengt ze enkel vreemde kilte Verdwenen de engel Ogen niet gesust Wie ooit een gast in mijn huis was jaagt mij nu in vreemd gebied Al waar ik in geloofde verandert in glas en maakt krassen waar niemand ze ziet…

Alleen stukjes glas spuw ik in 't rond.…

Geluk is o zo kwetsbaar, zo breekbaar soms als glas. Maar zou het nimmer breken, als het ook sterker was? Geluk is o zo vluchtig, zo vluchtig soms als gas. Maar zou het eeuwig duren, als het niet vluchtig was? Geluk kan o zo fijn zijn, iets waar je van geniet. Maar zou het geen geluk zijn, als wij niet kenden verdriet?…

Staat al langer onder schot voor langer dan het jaar is levend bespuugd, dromend bespot behoort tot de inventaris. Slaat de laatste band kapot de smaak van de abortus die spart'lend piept en hijgt tot slot in eenzaam lot berust. Onder god geboren daar is onder 't juk van het salaris de grijsbetonnen hel. Het laatste uur zijn lippen…

Achter het glas het woeden van de vrijheid. ------------------------ uit: Raster 119, 2007.…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

Ach waren wij van helder glas van binnen even zichtbaar als van buiten We zouden altijd open zijn minder breekbaar voor elkaar…

Leven is leven en ontmoeten samenzijn verheugen wenen Dood is stilletjes verdwijnen laat harten zomaar verstenen Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als jij was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten…

Buiten ging het leven door, maar 't hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

ze is van glas van een doorzichtige kwetsbaarheid de ceintuur van haar jas houdt het tengere lijf bijeen aan de overkant achter het raam slaat hij haar gade de wind wakkert aan ze versnelt haar pas haar voeten lijken de grond niet te raken ze verdwijnt in het landschap niet langer te onderscheiden hij grijpt naast het glas dat breekt…

Het glas is halfvol Als het roodborstje zingt Als de dagpauwoog de tuin bezoekt Als de bomen fluisteren op het ritme van de wind Het glas is meer dan leeg Als de tv aangaat Als de ene mens de ander een vreemdeling noemt Een vluchteling En er is geen plaats meer in de herberg Het is vol Ga maar in de stal geboren worden in een kribbe Je…

Buiten ging het leven door, maar ‘t hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

als betovering breekt in tranende ogen magie verdwijnt door stil verdriet de dag vervaagt gevangen in grijs verlangen naar morgen kleur overstijgt zal passie ontwaken in duizend tinten jouw traan gelaten verdwijnen in het niets en harten geraakt liefde omhelzen waar betovering breekt in magische ogen…

Toe nou Nog altijd droom ik, droom ik nu van ons met zo’n droeve snik Ja je gaf mij de bons Nog altijd droom ik, droom ik van ons bei met die tranende blik omdat ik uren schrei Nog altijd droom ik, droom ik stil van jou met zo’n zachte snik Lieveling...Kom nou…

Hoge golven Snijdende wind Tranende ogen In mijn mond, mint Koude handen In mijn ogen zand Een grijs gevoel In dit koude land Paarse lippen Rood zijn mijn wangen Ai Ai Kapitein Een gloed van verlangen Was het maar altijd zomer Op het strand Zodat je soms even kon vluchten van dit koude land Aan zee…

enkele meters van de kant aan de rand van zand en water drijft een schaduw over zee de geesten van het hoge woord ze blijven golven in mijn hoofd met spottende baren ik wil ze niet horen of zien die gezichten van water zout lost immers de kou niet op die zich nestelt rond mijn hart mijn gevecht tegen de onzee strandt in enkele tranende…

Daglicht troebelt tussen het mistpoeder en woekert weg niemandsland in gelijk de plek waar klanken verdampen voorbij het laatste bereik het ochtendlicht snijdt langs gordijnen onweerbaar de kamer binnen het trekt mijn ogen in zuigt mij de slaap uit een wederkeer in dag en lichaam mijn naam mijn oog mijn zinnen ze waren er vannacht…

Een rilling doortrekt zijn doffe vacht Zijn vermoeide ogen staan dof tranend Zijn getrimd leven en gelakte nagels Heeft hij willoos moeten ondergaan Gedwongen in stilistisch keurschijf Bekroonde hem met pijn en leed De meute in de weide die lokte Was niet gegund aan hem besteed Geen prijs kon zijn leed verzachten Hunkerend naar dat hondse…

In het meer van zijn verlangen zag ik een diepte dat zich spiegelde aan tranend licht.…

Ik wil langzaam gaan vandaag, duizelig ben ik – nog van jouw liefde.…

mag ik jouw lach in dromen bewaren schenk mij een traan als liefde moet gaan laat bloemen verwelken in hun mooiste kleuren dagen ontstaan door kil en grijs waar zon verborgen verlangen schept de nacht naar morgen dromen wekt jouw lach ontwaakt in tranend verlangen liefde verdwijnt een bloem vergaat…

Dit is de aarde die treurt haar hete zwavel tranend uit de diepste hellekrocht sissende stoom van water als haar bloed de zee verkleurt. Zij weent, en haar verdriet verschroeit mijn ziel en haar pijn, wordt mijn pijn totdat we samenzijn.…

grauw betonnen muren nauwelijks waarneembaar ergens schemerlicht tranende ogen turen. De wereld zo klein geworden te klein voor het gezicht ik wil de sluier doorbreken en kijken naar nieuw licht.…

De nevel in het hoofd verdicht tot dikke mist waarin ieder vervaagt tot een wazig silhouet zonder lichaam of geest Woorden missen zinnen blijven suizend steken in de file naar het brein waar ze stil verdwijnen achter nevelige wolken Ogen staren niets ziend naar een verre horizon eenzaam leegte tranend weggevallen tegen grijs zonder…

Eindigende Auschwitz treinsporen Rookgordijnen asgrauwe lichaamsgeuren Jodensterren niet-genomineerden De aangegeven sterren die plaatselijk zich niet waterdicht weten Klaarlichte dag die nachtparels verwacht Maanlicht in zonne-kracht Schouwen gesloten poorten Gebroken woorden herboren Bevrijdingsdag op sporen Uittocht gelukkig vol-bekomen tranende…

bestegen door koraalridders verheffen zeepaarden zich uit het water en begeven zich schuimbekkend richting land walvissen zuigen tranend de branding naar eb en spuiten zich golfbrekend een weg naar volle zee oceaanstomers vliegen verschrikt op en verdwijnen in V-vorm aan den einder op m’ n roze strandslippers sta ik met grote ogen te…