Netgedichten

netgedicht (nr. 792):

Vurig vuur

Zij, de eilandvulkaan, witte wolken
haar sneeuw getopte kegel rakend
terwijl gloeiend hete lava brakend
mensen verjagend die haar bevolken.

Dit is de aarde die treurt
haar hete zwavel tranend
uit de diepste hellekrocht
sissende stoom van water
als haar bloed de zee verkleurt.

Zij weent,
en haar verdriet
verschroeit mijn ziel
en haar pijn,
wordt mijn pijn
totdat we samenzijn.