Alle inzendingen over VAGELIJK ZIEN

VERGETEN Stemmen in de verte beelden zijn al voorbij nog voor je hen echt kon zien. Spinazie is rode kool rode kool is aubergine. Staren naar schimmen nog voor je de vormen echt kon zien. Zo komt de dood je vagelijk bekend voor al binnen.…

Door het station weerklinkt slechts dof gemurmel in vale schemer; ergens branden -stekend rood- twee locomotieflampen. De schouwburgzalen zijn zonder enig leven, duister, drukkend, stil; gangen en hallen dreunen van krioelende mensen. Hangt daar helemaal achterin de winkelstraat een oranje maan? Het Antwerpse station heeft een hel…

van het trapje struikel van het spreekgestoelte stort met hen opgescheept zit ik inmiddels tussen die clowns en jokers en lach vagelijk.…

Zat ik op het strand met ogen zien Mensen, het bedekt en rood glimmen Zag ik branding mensen tillen boten vagelijk ver opdoemen Zandig tussen tenen, haren vol Knieën op een rustoord leunen Het vergaan, de resten hoor ik Het gebulder van lopen schroeien Man bloeden zonnig rood Grijzend wolken levend dood Materie arterie aorta van eens…

Het wijde stadsplein glimt vol gevallen regen; mensen krioelen in de bescheiden nevel, die vragend, langzaam verdwijnt. Een man met bolhoed wandelt loom, tuurt nadenkend. Zijn vrouw stapt kittig vastbesloten, achter hem. Welke stemming overheerst? He echtpaar verlaat dat wazige gewemel, door licht grijs omhuld, gaat naar wenkende leegte…

(haiku) Late zon schittert tussen zwarte wolken en huizen in schaduw. (tanka) De stad in schemer is vol vage gestalten, haast onherkenbaar. Daarboven blinkt verblindend zonlicht, tot dalen bereid.…

Het zal zachter zijn nu ik kijk naar mijn dromen die ik in het stilstaande uur achterlaat met jou in 't midden van beelden die vagelijk verdampen en weerloos in d'eindbestemming vergaan.…

Voor geradbraakten is er een opgaande lijn als de dag aanvangt.. Ik reis in die trein met één voet op het perron waar de vraag rest, hoe.. geketende jongens die gebroken hoofdbrekens dragen zonder zin. Zeg je kinderen dat zonde erg jammer lijkt als ze is begaan.. gevuld met leven gokken, spijkerbroek breien en bezonnenheid .…

hopelijk zie je haar opnieuw waardoor het beeld nimmer aan je voorbijgaat prepareer het de ogen reiken verder dan de incarnatie…

Ik zie wat ik zie Ik voel wat ik voel Wat ik zie, voel ik Wat ik voel, zie ik Laat me een stukje zoeken wegnemen bij elk gesprek en je een evenwicht geven, aan twijfels geen gebrek Want die tijd die wij beleven laat die maar stille staan het is veilig samengaan Ik wil geen afscheid nemen want er komt zeker nog één moment dat…

Zien is niet meegemaakt Ervaren is niet van gehoord Goed gemeend is niet geraakt De weg kwijt is niet gestoord De wetenschap is aangeboord De klap in het gezicht vermaakt Ervaring deskundig gestaakt Verdriet verwoordt Mijn ogen zien teveel Door ervaring overspoeld Altijd in het gareel Niet begrepen, onbedoeld Ze zien wat ik beveel…

Wees iemand en niemand verbergt iets Wees iets en iedereen ziet het Verberg niets en niemand die het ziet…

Geen houding het lijkt of ik je niet zie echt wel maar je merkt het niet ik kijk naar je vanuit alle hoeken waaruit ik je kan bekijken het is een feit ik wil je zien maar het blijft alleen bij dromen als ik naar je kijk zijn we samen gelukkig echter als je me voorbij loopt niets bijzonders je kent mijn naam niet eens…

Onomwonden wachtend op vleugels Vliegend naar iemand waarop je zolang wachtte Ogen van toen dwalen langzaam naar het beeld van nu terwijl een zenuwachtig lichaam de scherpte van de nieuwe contouren vervaagt. Verlegen ogen toveren de herinnering van toen naar de realiteit van het moment. Gekoesterd verdriet onstaan uit hoop van wat nooit…

Het zonlicht verblind mij sprak zij verwonderd Zie jij nog iets?…

Of is dit wat wordt bedoeld met: de waarheid niet onder ogen zien?…

de machtige zee het oeroude zand vliegt zachtjes heen en weer en valt daarna op haar prachtige rode zomer neusje zachtjes klinken haar prachtige lichte liedjes in een schemering van lila licht in een schilderijachtig portret en daarna samen slapen maar niet in bed maar onder de deken van sterren wij waren bekenden want wij konden zien…

Verborgen in een verhaal het wordt langzaam ochtend de straten beginnen te leven wij spelen het spel van een dagelijs leven door moeten wij zijn nog niet opgegeten de tijd in vrijheid komt de morgen lonkt als de geest nog eenmaal los mag komen boven grond en daken boven daden en graven loze beloftes en koffiepauzes tussen muren van gezichten…

het heelal Toen ik moest doorgaan bitter proeft die traan na verlies in ons bestaan waarom wij daar staan onder zon sterren en maan Toen wij dat eenmaal konden doorgronden waren wij nooit meer vrij het is te laat hij vliegt door woorden langs blad na blad schat ik schrijf ik sterf Nog een keer tot mijn gids haar gezicht laat zien…

Je zegt: "tot ziens". Rust zacht.…

Ik ben 53 en dus een beetje oud Marrie, jij bent 82 en zweeft over golven waar ik nog op moet klimmen kijk mee en geef soms een knipoog ik kan het niet alleen zonder jouw ogen jouw oren dag…

Maar toch: zou ik de wereld graag door jouw ogen zien, misschien dat ze me vertellen, dat in oorlog en liefde alles geoorloofd is?…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

Ik kijk naar voren en zie dus niet, wat er achter me gebeurd, ik kijk om en zie niet wat er voor me plaatsvindt, ik kijk omhoog en ervaar niet, wat er voor en achter me zich ontvouwd. Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd, ook al zei ik dat vroeger tegen mijn kroost, die het klakkeloos aannamen. Maar ik kijk naar voren, en zie dus niet…

is iedereen zoek geraakt in hart en haard vervolgens komt dauw na nacht je liedjes komen gaan weet dat ik je schrijven moet weet dat ik dat doen zou jij staat zo lang in deze rij inmiddels is de brand gebroken in waarheid in water kijken in een zucht je kan me nog net aan zien luchmug…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

Voor jou Grote, wijd opengesperde ogen Die uit alle macht proberen jou Te zien die ik maar niet Op mijn netvlies krijg, Star kijkende ogen die Uiteindelijk niets zien Dan louter leegte, jij die mij De waas van mijn gezichtsveld haalt, Ogen van mij die plots weer kunnen zien En jou aan mij hebben teruggegeven…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Het water stil, de walkant groen en glooiend groept rondom hengels in een glinsterend mozaiek bij avondzon zich even nog verstrooiend een handvol kinderen als een ademloos publiek. De lijfjes stil, de koppies licht gebogen fluisteren ze zacht, ze kennen het gevaar; te veel lawaai, de buit is zo gevlogen, ik schat ze zes of hooguit zeven jaar…

Men werpe het blik met een zachte metaalklank naar het verleden…