Alle inzendingen over VERLICHTING CAFEBÉZOEK SCHEMER

Door het schemer van ons verlangen loopt een onzichtbare grens Wat wij voor elkaar voelen gun ik ieder mens Het vermogen zo intens lief te hebben dat kan niet iedereen Het komt vanuit de ziel en ik herkende jou meteen......…

de zon is verdwenen de zee siste kwaad achter de horizon beschaamd trok zij haar rode hoofd terug wraak is zoet weerkaatsend heeft zij de golven opgelicht…

December komt en kort alvast de dagen tot enkele uren schrale zon gedurende de dag. Door 't donker loop ik van de prille morgen; ik keer terug bij 't donker van de nacht. De tussenuren slijt ik in het kunstlicht van kantoren. Mij deert het niet, ik weet als nooit tevoren: ik koester deze donkere dagen. Het daglicht kan mij nauwelijks nog…

Als schemer dagen kleurt vecht dan tot nieuwe hoop weer zal gaan gloren. Pijn langzaam zal slijten vragen zijn ingevuld, alleen herinnering wordt gedragen. Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…

Gedachten verdwalen in de schemer van haar denken alleen het verleden is helder. Heden gaat aan haar voorbij slechts een enkel moment is er nog wat herinnering. Neem haar teder in mijn armen zoek herkenning, haar ogen zien alleen maar een vreemde.…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

er blijken randen te zitten aan wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht…

ramen worden zwart de ruiten ondoorzichtig het dichtgaan van een deur klinkt niet meer zo voorzichtig want sluiten gaat op slot waar net de zon nog warmte scheen waait nu een kille wind de steen voelt koud alsof het huis van niemand houdt drukte die gezellig stapte in geroezemoes lost op in haast, de laatste hakken echoën geluid de…

vermindert zicht stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen omklemmend soms met ijs als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan op wegen zonder richting straatlantarens zijn wel aan maar geven geen verlichting…

verlicht…

ik heb de bron gevonden ben ineens verlicht ken alle inns en outs van morgenstonden in poëtisch schrift dans op wolken speel met zon en maan schemer zacht met kleuren als mensen slapen gaan eindelijk zie ik als ik naar iets kijk voel een warme bezieling in dagelijkse werkelijkheid los zand is nu gebonden door water uit de bron aarde…

schemering daalt over een vijverpark alleen de stilte overheerst alles kleurt nu stilaan donker vogels fluisteren er nog bevreesd de maan weerspiegelt op het water verlicht het midden van de vijver waar een witte zwaan cirkelt en rondjes draait met heel veel ijver ze keek me aan, alsof ze me wilde zeggen: "ik ben hier nog hoor en ik hou…

Wanneer licht je tuin verlaat schaduw je huis omsingelt wind tegen je voordeur slaat waar lang niet werd geklingeld Wanneer mist je raam beslaat je aarde is bevroren hagelsteen je pad bestraat waar lang geen weg van sporen Wanneer vorst je gang opgaat je kamers doet bekoelen neerslag bij je binnenslaat…

Laat een mens nooit donker staan en evenmin in het naakt doe altijd een lichtje aan zorg dat je warmte maakt en zie, als jíj eens eenzaam bent en huivert van de kou dan kaatst dat licht naar je gezicht en dat verwarmt jóu…

God strooit met sterren alsof er geen vuiltje aan de lucht is alsof de geschiedenis zelf haar sporen heeft uitgewist alsof door de eeuwen heen het leed van alle mensen niet meer is dan het lijden van één In zijn tijdloos ingerichte feestzaal steekt hij talloze lichtjes aan in opperbeste stemming.…

Door openlijk spoor trekt jouw routebeschrijving de hemel open.…

ik schenk mezelf iets, door het jou te geven, zachte woorden van satijn als eeuwige momenten van even zij komen uit overdadig niets de eigen pijn verlichten door de ander het goede toe te dichten waar tranen drogen door een milde lach zo groeit een droomwens langs rozenbogen tot een mooi en bloeiend mens en raak ik…

een traan verlicht je bleke aangezicht voor jij je ogen eeuwig sluit ik kuste je mond en hield je hand nu uitgebrand jij rust weervond de dood is wreed maar wat hij deed deed mij berusten na al jouw leed je laatste feest dat is geweest in onze kring vertedering je schoon gelaat licht op met vlam de geest verlaat zoals hij…

Zwijgend loopt hij doelloos en eenzaam rond door de stad waar niemand weet dat hij leeft. Schreeuwende neonverlichting die streeft naar gezelligheid op je kerstavond. In lange rijen loopt hij langs ruiten met mooie geklede modepoppen. Een triest exemplaar laat hem plots stoppen. Nu weet hij hoe zijn verdriet te uiten. Zichzelf behangen…

Als huilen de pijn verlicht ben ik echt aan een spaarlamp toe.…

Mamma, kijk, de maan vannacht is een heel groot oor. Rechteroor! Het oor van Schuilevink dat minder wordt. Maar huilt een kind, dan vindt het absoluut gehoor. Doodgemoedereerd en koel ziet zij beneden de maan zonnebaden. Met een ruk trekt zij de gordijnen dicht.…

Het is een ware bron die lamp aan het plafond. Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

als mijn ziel steeds minder zoekt naar gebaren die woorden uit stof dragen en licht mijn schaduw niet meer vervloekt geraakt de geest allengs bevrijd van vragen…

De dood rijdt voor me uit Wijst me de weg naar het begin van het einde Ik sluit mijn ogen doe de wereld langzaam dicht Zie in het donker mijn bestaan verlicht…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…

De zon verlicht het leven met haar licht Zonnestralen van hoop en geluk beschijnen de ellende Het zwarte leed krijgt kleur De zware last wordt draagbaar Verlicht door zonneschijn wordt alles een stuk lichter…

en ik werd een beetje bang kom ik ooit nog uit dit straatje het duurt nu al zo lang na een periode van bangheid en van verdriet zeg ik het einde van dat straatje en jij stond daar ik rende naar je toe en pakte je stevig beet want ik was weg uit dat straatje weet niet eens meer hoe het heet jij bent mijn licht in het donker mijn verlichting…

het is werkelijkheid die men van binnen door begeestering ervaart en zich komende dagen fijn besnaard over ons verspreidt gelijk een duif verbindingen legt, zich aan het ongrijpbare wijdt dat licht schenkt aan elkanders zielenwegen opdat leven liefde zegt en naar het voelbare inzicht wenkt…

Wij eisen niets op, maar halen verlicht adem in liefdes hemel. Liefde verheerlijkt al onze daden en gunt iedereen geluk.…