Alle inzendingen over Vecht

Ik heb ervoor moeten vechten maar jij delfde het onderspit want ik ben de overwinnaar en jij degene die met de brokken zit.…

Dan zou ik haar beschermen tegen het onrecht haar aangedaan samen tegen de wereld vechten en m'n armen om haar schouders slaan.…

De vloer is doordrenkt In pijn, wanneer ik in Gedachten terug tegen Oude demonen vecht. Muren zijn nog vochtig Van al de vretende tranen, Opgeslorpt door kleine ogen, Hard ontstaan en handgeslagen. Na al die jaren word ik Nog steeds verwond Door schreeuwende zinnen, Meegezogen door die herinneringen.…

Hoezeer ik me ook zal hechten, aan de mensen om me heen, ik zal altijd blijven vechten, voor mezelf alleen. Want gaandeweg heb ik geleerd, dat je eraan onderdoor kan gaan, als je jezelf niet waardeert, eindig je elke lijst weer onderaan.…

Vechten had geen zin moegestreden stapte ik een andere wereld in sloot m'n ogen daar waar engeltjes vlogen onbezorgd zwevend in de nacht tussen vallende sterren....zó'n pracht doodstil niets te horen even voelde ik me verloren totdat zij kwam en me bij de hand nam onder haar vleugels veilig geborgen bevrijd van alle zorgen fluistert ze…

En vergeeft u ons onze schulden ook maar niet en zeker niet die van onze schuldenaren, want die hebben het er zelf naar gemaakt en dat vechten we onderling wel uit. En u hoeft ons ook niet te verzoeken, want wij zijn dat helemaal niet waard. We hebben ons zelf in het kwaad gestort. Dus laat ons daar ook maar mooi zitten.…

Dan zie je een wereld die je zeker kan bereiken Dus neem de hand die ik je aanreik Zodat je niet langer verloren bent in jouw wereld Verloren en alleen in jouw wereld Maar ik zie dat er leven is in je ogen En wilde je maar eens beseffen dat je geen genoegen moet nemen met wat je hebt Je moet niet zeggen, ik ben het vechten moe.…

gezicht niet het roepen in de nacht de mooie foto noch de brief gaven toegang tot wat ik dacht toen jij zei, ik wil jou, mijn lief maar dat ene kleine kruimeltje door mij ooit achteloos verspild brak de ban van stil genieten toen ik door jou werd opgetild ik verdronk in je blauwe ogen liet mij drijven met de stroom mee wilde niet meer vechten…

eenzaam en alleen gevangen in mijn eigen ban zoals in alle nachten kruipen uren traag voorbij alleen de gedachtte aan jou maakt me even gelukkig en blij zoals in alle nachten wanneer de slaap niet komt huil ik zachtjes en niemand die me troosten kan of me in de armen sluit zoals alle nachten voel ik me oud en afgeleefd maar vecht…

belangrijk, falen werd een spel Maar hevig werd extreem, en toen ging het te snel De weg naar het einde was nog te lang Diep van binnen, tegen verlangen in, was ik te bang Dat mijn doodswens me in leven hield leek men te negeren En ik was te ver heen om nog te redeneren Voor jou heb ik gevochten, ik wilde naast je staan Het lot voor je dragen, vechten…

Ook al zit je op dit moment even stuk blijf geloven in je dromen Als je weet dat je het niet verdiende maar het gebeurde je dan toch Blijf geloof houden in verbetering betere tijden komen zeker nog Als je nu misschien in een dip zit weet dan dat je niet alleen bent Soms komt medeleven onverwacht zelfs van iemand die je niet kent Vecht…

er stroomt verlatenheid door alle straten een zwarte kat schicht naar de overkant geschrokken van een opgewaaide krant beklemming kruipt uit zwarte venstergaten bevreesd dat zwakke dijken zullen breken vechten soldaten met de woeste stroom en loop ik als gevangen in een droom waar grauwe eenzaamheid is neergestreken de speeltuin waar alleen…

mijn hond laat mij uit in feite trekt hij me voort het is het schuldgevoel dat mij vaak zo uitbuit ik zet me dan aan hem te riemen ja, ook hij heeft zijn rechten en op de geijkte tijden moet ik tegen mijn luiheid vechten vroeger liet ik hem los en draaide een shaggy keek dan lusteloos over het water riep hem dan weer met een fluit…

zwaar mededogen met de verminkte krijgers, alom zwaar gehavend , door sabels en kogels beboet een geschrei van verre snijdt mij door het hart ik spoed mij naar de plek en tref daar mijn lief al stervende van smart met pijnscheuten in haar lijf zij zakt haast weg in de drek mijn edele kracht zwelt aan niets houdt mij tegen dapper vecht…

Wat zij hebben doorstaan de laatste 2 jaar, ga er maar aan staan Ruzie's , vechten, telkens weer twee ouders in de clinch, keer op keer Vlogen elkaar in het haar en zij stonden daar maar In hun ogen het verdriet maar wij zagen het niet Alleen bezig met onszelf vergaten het meisje van 5 en de jongen van 11 Zij sprongen ertussen…

de ganzen roepen in hoge V-vormige vluchten, verbinden een ieder die luistert en tuurt, met de eeuwige oertijd van zomer en winter, steeds weer naar omhoog kijken dwingen ze af, terwijl op de grond rottend blad van populieren een zwaar herfstig parfum afgeeft, in ijle geuren, heldere manen overwinnen nu het bleke zonlicht, dat wikt en vecht…

De ezel wankelt, ‘t linnen vecht terug Maar sterk zijn de Stille streken, kleurpalet, groen, rood en zwart Oliegeur, terpentijn en oude koffie De vloer besmeurd, ‘t lijkt wel abstract Langzaam vormt zich een wazig beeld De verstilde realiteit van het ontwaken Een bloem ontluikend, van binnenuit Aai van het penseel, zie!…

Onschuldige romantiek, dreigt achter eeuwige tralies te belanden terwijl met ijzeren onvermogen de sleutel in het slot gaat, en alle dagen lang gillend en schreeuwend tranen vechten.…

klamp ik mij vast aan hetgeen gegeven hard als steen zal ik zijn, zwaar wandelen ploeteren in het zweet des aanschijns om het verschil te ervaren dagelijks nog eten wij zelf van de appel maar blijven de vinger naar buiten toe wijzen de verantwoordelijkheid of wezenlijkheid welk van de twee is ons te groot, te zoet om er tegen te blijven vechten…

Hij is hierin belandt, te vechten voor een gezamenlijk doel. Samen met zijn kameraden in de dodelijke strijd. Nu lijkt alles voorbij. De regen begint. Hij lift zijn hoofd en legt zijn geweer opzij. Deze jongen, deze soldaat… nog maar een kind.…

God kwam totaal geen hond De dominee liep er wat rond te dolen Het werd hoog tijd voor nieuwe capriolen Een prachtig maar leeg pand, da's ongezond Westzaan wist niet hoe de kerk te vullen Goddank creërde pastoor een wonder Een mis waar iedereen van kon smullen Cornelis Visser is heel bijzonder Liet vierhonderd aanwezigen brullen: 'Zing, vecht…

gaan Na een paar bezoekjes en een paar onderzoekjes in het ziekenhuis Blijkt dat die klachten toch niet zomaar weg zouden gaan Dan heb je ineens een ziekte Je begint te beseffen dat het erger is dan je dacht Dan verlies je ineens je hele leven uit je macht Alle controle die je had is in één keer weg Vanaf dan ben je alleen nog maar aan het vechten…

Je zit daar zegt niks je heb geleerd je bek te houden je durft niet te zeggen wat je dwarszit je houd je mond en lacht maar je bent gebroken net een kapot gegooide spiegel Als die muren om je heen zouden willen praten hebben ze zoveel te vertellen zouden ze zoveel uitleggen want elke keer als jij vecht genezen jouw littekens een…

pijn zal ieder kind zijn kinderen tekenen de wereld stap voor stap aan het verenigen tegen de gruweldaden die een volk verjaagd heeft in 1 klap een volk dat zich in de geschiedenis zal vereeuwigen zonder hun waardigheid achter te laten met opgeheven hoofd en een kracht sterker dan de oorlog en als wapen het steen en zand rondom zal men vechten…

Ik zal vechten, ik zal volhouden. Elke minuut, elk uur, alle dagen. Tot mijn laatste uur heeft geslagen..…

Mijn weg loopt stil en moeizaam, klimmend tegen 'n hoge vrije muur, afbrekende barmhartige pijnscheuten, heilzaam vecht ik naar bekwaam. Ik volhard in al wat ik ontmoet, ze zeggen, "toon je weelderigheid", maar kan niet zijn, wat ik niet ben, het simpele in mezelf tegemoet.…

Soms vecht ik mij te pletter soms kan het mij niet schelen en tóch is er iets ik weet niet wat misschien wel het diepe verlangen dat God mij vasthoudt ondanks mijn fouten. Misschien moet ik daar maar op vertrouwen ik merk het niet maar het zal wel zo zijn.…

samen gebleven En dat zal ik nooit vergeten Daarom voelt het alsof ik tekort ben geschoten Want ik ben er niet als je huilt of als je lacht Maar vergeet niet dat ik altijd van je hou En dat ik er altijd voor je zal zijn Door regen en door kou Zodat je later toch nog tegen mij kunt zeggen Pap … Weet dat ik veel van je hou Je bent blijven vechten…

Laten we samen vechten voor: mooie idealen, ontspannen gevoel tussen jou en mij, om bijzonder fijne en prettige gedachten uit te wisselen, niks en niets meer bedisselen tegen, over, achter elkaar, eerlijkheid in geheel het wezen naar het anders lezen in het wezen van de ander mens; één wens: ophouden met elke vorm van oorlog voeren...…

Al de momenten waarop ik het hardst vroeg aan mezelf te vechten tot in het vuur van de dood: het waren de mooiste secondes, minuten en uren: de allerheetste vuren voor water om van te leven. De momenten van vlagen in verstandsverbijstering: ik had het meest lief. Het waren de meest bijzondere tijden in het leven...…