Alle inzendingen over Verbleekt

Madonna wil de beelden in haar clip Waarop zij gooit met bommen en granaten Voorlopig maar onuitgezonden laten En hoopt bij haar beslissing op begrip De Sexademie stelt haar in ´t gelijk: De theorie verbleekt bij de praktijk…

Zwemmend de overkant te bereiken en uitgeput z'n utopia te betreden verbleekt de waardigheid en de gouden zonneschijn die hij verliet weerspiegeld door de wijdse vlakten die hij gedwongen moest verlaten.…

Geboren, gereinigt zo ontsmet de plekken gedroogd, als tranen met palmtakken in de hand waar de lammeren ter wereld komen begroet de plaats van de daad, in gereedheid gebracht waar men kritische vragen durfde stellen zo wit steriel gemaakt, geconfronteerd onderdeel daarvan wat zuiver verbleekt moest zijn in eenvoud en schoonheid zichtbaar…

Ooit zag ik onze tennissterren stralen, Maar langzaamaan verbleekt de laatste glans: Als Nederlander heb je weinig kans In toptoernooien ronde twee te halen. En als het al eens lukt, dan is dat boffen. Dan heb je eerst een landgenoot getroffen.…

er lopen lijnen over je gezicht verbleekt in scherven gevallen onder de laatste laagjes zon die je achter een glazen raam met geraniums ervoor verzon de herfst plakt aan jouw vel je ritselt als karton…

Zij houdt het voor gezien dit seizoen heeft geen zin meer om te bloeien als regen drup voor drup dag na dag haar telkens komt vermoeien blaadjes slap verbleekt de kleur blijft enkel nog haar geur in onfatsoen…

zag ze steeds met vreugde komen met pijn in m’n ogen weer huiswaarts gaan zie ze soms nog wel eens wuiven in verstilde beelden uit bewogen jaren door de tijd verbleekt maar nooit vergaan…

zij verweeft de berijpte schaduwzijde van zilvertinten belicht haar wandportret door het raamwerk van herinneringen zij verweeft de mistig blauwe ring met verbleekt verlangen ook vannacht in teer weerzien zacht gesponnen stilte want zij verweeft misschien…

Je draagt de hete woorden met je mee Waarmee je al je liefdesvuur ontsteekt Terwijl je onderwerp tot lijk verbleekt In ’t midden van een volle treincoupé De klap die je daarna verwachten mag Maakt deze donderdag gedichtendag…

Lief groen, verbleekt. Lief groen, verkleurd. Lief groen, verkreukeld. Kleurenpracht, donkere wolken, woeste wind en snijdende regen. De zon waait voorbij. Lief groen, ik wacht.…

met veel rouge camoufleer ik het lijk ze schijnt al dood maar nog niet begraven wat nog leeft zijn ogen vol vragen een blik in de spiegel ach, ontzie me hoe langer ze kijkt hoe waziger het beeld tot haar oogleden dalen en zelfs rouge verbleekt…

wat feit is wordt dan fictie wanneer het brein zijn grip verliest belaagd door dwalende gedachten verbleekt het streven bij zijn daad want dat waar je voor leefde bleek eens te meer de strijd niet waard.…

Kijkend naar ganzen op de vlucht in de verbleekte blauwe lucht terwijl ze na enige tijd verdwijnen in de eeuwigheid Rimpels volgend in het water steeds verder op zoek naar later naar hun einde aan de horizon of terug naar waar alles begon…

de muren spreken nog langs de weg omhoog een wenteltrap eindeloos alleen de blinde nacht klikt en klopt op oude verwarmingsbuizen gedaantes verschijnen samen met het maanlicht dat mijn gezicht verbleekt omhoog ik kijk omhoog.…

Beelden in zwart wit worden in mijn hoofd geprojecteerd schaduwen uit een verleden door de tijd al wat geslepen en verbleekt. Herinneringen die nooit helemaal zijn verdwenen komen weer in het heden. Zij vertellen de verhalen die goed zaten verborgen in mijn hart.…

Ik leg sterrenhoopjes aan je voeten; diamanten licht dat snel verbleekt bij het stralen van je schoonheid, als ik, na de liefde nog verlegen, oogluikend naar je kijk.…

aan het voeteneind van de dag waar het lichtelijk ontbreekt aan licht dat verblindt dat brandt en verbleekt op de grens tussen weinig en dun tussen nog even blijven en voorgoed gaan aan de rand van de stad wacht het grind van de laatste bomenlaan…

Met huid die toch al door de jaren heen verbleekt blijkt grenzeloos het uur doorstaan waar je zo even nog van opkeek in de spiegel van een druppel glans. Niet wit van ouderdom doch schoonheid lacht een halve maan en nacht legt teder nog een hele baan.…

Een bron van inspiratie is er zelfs als hij ontbreekt, de verloren liefde, de foto die is verbleekt.…

Tergend langzaam blijven straten onbegaanbaar verbleekt de zwaluw in de tijd zwemt in deeltjes regenbogen purper kortdurend haar toevalligheid kwinkslagen schieten flarden luchtkastelen zinnen melken herinneringen zomaar alsuit het niets kan schaduw ruisend zijn?…

men was allang vergeten dat het kon maar het gebeurde: met een zacht gereutel stierf de tv. het sprekend paard verbleekte het licht werd opgestoken en de vader aanzag zijn zoon die bij een storing werd verwekt en zei: wat ben je oud geworden, jongen. --------------------------------------------------- uit: 'Verzamelde liedjes en gedichten…

Verdwaasd en futloos leeg tot op de ziel verbleekt en boos verslagen…labiel Ik had dit niet verwacht daar was de donderslag ik huil nu elke nacht en speel toneel overdag Mijn angst die ontdooit ik weet dat ik dit niet verdien maar ik heb echt nog nooit zoveel tranen gezien……

op de wc-kalender staan verbleekte namen in laatste overbodigheid de een is overleden een ander is verhuisd er zijn er ook vergeten soms keert een naam terug die ik weggestreept had contact, dat weer hersteld is toch aarzel ik even als ik namen weglaat op mijn nieuwe kalender…

de zon gaat onder en met de avond verbleekt de glimlach van de dag de lucht wordt teder en met de avond verstilt de glimlach van mijn hart. de avond is weemoedig en voor het nacht zal zijn zullen tranen stil en zwijgend in mijn ogen staan. als herrinnering aan wat te vlug voorbij moest gaan.…

van lieverlee verbleekt de tijd je broze blik en lijf doven de laatste woorden die je sprak sluimert je pet aan de kapstok verdwijnt de leegte uit je stoel toch klinkt er genoeg in ieder mens die van jou hield alsof je nog aanwezig bent in alles wat je achterliet…

hij staat hier klein en eindeloos te wachten zo deerlijk kwetsbaar blauw – maar hij verbleekt vaalwitte vogels stalen ooit zijn krachten de wind vertelt: hier huist een hart dat breekt zo deerlijk kwetsbaar blauw – maar hij verbleekt en ik zak altoos dieper in de dagen de wind vertelt: hier huist een hart dat breekt hij legt zich neer – ik…

Warmte wat nooit bevriest, zoekt zijn immuniteit in het bloed, wie dat vindt dat resistentie bestaat even alleen in woordenboeken, wat ik lees is lopend vuur sterk geïnfecteerd dat het zelfs de dood ontdooit de grenzen vallen weg staan als blokkades weer op waar mensen gaan, de haat verbleekt, is even weg, bladeren die al gestorven…

niets is zo donker als de doorwaakte nacht waarin kolkende gedachten beuken tegen de starre onverbiddelijkheid van de ontgoocheling niets is zo stil als de vraag zonder repliek niets is zo diep als de valkuil van beschaamd vertrouwen maar als aan de einder het licht ontwaakt verbleekt de wanhoop van de nacht een nieuwe dag een…

nee, ik schep niets ook geen afstand schik mijn veren slechts wat warmer onafhankelijk van toevallig beschikbare schouders onder plooigezichten van meelevend marmer deze zomer is te verbleekt om de ondergaande zon nog onder zijn vleugels te nemen nee, ik schep geen afstand maar een volle wintertooi om weer aaibaar te zijn…

angst vreet de appels uit de kruinen van mijn dag mijn nekharen overeind hijgend en wolken volgen zijn hand ze leggen zich vlokkend neder op de vensterbank van mijn ogen het onbekende staart me recht in het verbleekte gezicht zijn ogen zijn zo donker dat ik niets kan dan tasten en mijn gedachten vallen in een heelal van een…