Alle inzendingen over Versmelting

Verlangen, hunkering versmelten in het nu. Al dromend duizend en een nacht. Het heden van het stil verlangen…

ruig land is sprakeloos versmelt zijn gemoed met glooiende kleuren hier laat vaste grond zich graag omarmen door oneindig zicht het oog is onooglijk in zichzelf gevangen tussen binnendeuren door verzonnen orde voorbij verwondering over het levende licht…

Huiver bereikt haar frêle huid zacht laat geen sporen meer na en haar geest versmelt bij toeval met laatst gesproken woorden gebogen, ogen vochtig is de angst slechts dat waar zij thuis voor blijft vingers zoeken niet meer gevouwen handen willen naar huis…

knisperloop door niemandsland het uitgestrekte onbevlekte ik schrijf mijzelf heel even op een onbeschreven blad strek mijn tong verlangend in de ruimte waar vlokken brandend landend tot versmelting komen heerlijk onbeschrijfelijk lijf'lijk ijs - ijs koud…

secondelang herinner ik mij warmte van een huid zij versmelt met mij een deur opent zich en ik ben in ’t wij.…

Droomloos slapen Verloren in een bodemloze zandloper Slapende dromen Vergeten in een allesoverheersende doodskreet Bang worden van de angst Vertwijfeld verdragen Angstig om een eeuwige nacht Donker dralen Versmelten met een veilige plek Onbegrijpelijk lijden…

in duizenden scherven breekt liefde uiteen daar jouw hart ophield overmand door een waterval aan tranen rouwt mijn zijn om degene die ik liefheb met al ik ben zal onze liefde niet verloren gaan maar me dragen tot het einde der tijden waarin wij zielsverwanten elkaar zullen treffen en versmelten als één…

mijn woorden stel ik niet meer bloot aan deze naamloze wereld ik verslaap nu de poëzie ruggelings in mijn gedachten muze bladert niet meer met plezier het zucht in het versmeltende licht in vormen van geheim gekwetst in oude levenskrachten treft het argeloos mijn hart het sterft als onkruid en in paarse winden zal zij verdwijnen…

Ik was een kiezel ooit een gladgeschaafde jongen glazig liggend tussen waterkorrels of min of meer gezellig in de stroming ik mondde uit ketste zonder vonken geen begin vandaag geen einde morgen steeds het slijpen het ronde zijn versmelten met de tijd tot ik kiezel uiteindelijk in niets verdwijn. © Rudi J.P.…

Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig vernieuwbare bron.…

grenzen vervagen zoals de ruimte om ons, enkel blijft als ogen harten ontmoeten: het versmelten tot één gedachte één gevoel één adem.…

Zo wilde ik jou beleven, versmelten met je. Maar nu, een leven verder de erosie. Wat over bleef na het smelten, de slakken, verkoold verdriet.…

Het is ongelogen, geweldige klanken die versmelten in een mozaïek. Van schitterende kleuren, die veranderen in de heerlijkste geuren. Van Lavendel tot Koriander, voor de stadmens als voor de plattelander. Een traan van ontroering, volledig in vervoering. Blijf ik genieten van dit feest, het is alsof je er de toekomst in leest.…

Raven krassen een pad in het kalksteen, wijzers tollen in ruimte en tijd, klippen en wolken versmelten. Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen.…

Kom mijn liefste want de zon baadt haar dag tot doven in schemering die blozend beeft daar duister loom van zwoelte nadert deze nacht kekasih zullen wij strelend vuur versmelten sluiers maanlicht hemels minnen en sterren ademloos verbazen tot de ochtend aarzelend een nieuwe morgen daagt…

Kijk naar de mensen die hijgend een weg zoeken in hun ijzeren monsters Kijk naar hun starre blik omdat het plastic van de maatschappij zich in hun gezichten vastzet Kijk naar hun klauwende handen en zie hoe zij met trillende botten graaien in de hoorn des overvloeds Luister tenslotte hoe hun adem sidderend wordt uigedoofd door versmelting…

Wanneer een vallende ster een brandende meteoor ontmoet versmelten magma en straling in onnavolgbare stromingen Bloeiende erupties ontstaan geven boeketten rood en oranje licht Laten zij het heelal nog een keer knallen zonder zwarte gaten te veroorzaken De gesmede komeet reist verder geen grenzen en ongeremd…

Naakt zonder zadel oogst zij ongekende gratie Een gemonde uitnodiging van wulpse schoonheid Gereed om u te vervoeren naar grote hoogten Om al bonkende de erotische velden af te draven Maar hoedt u Pas dan als zij u haar vleselijke massa toont De bron met bedwelmde geuren Nodigt zij u uit om haar hard te bestijgen En met haar te versmelten…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

Tijdens het gedreven vervoegen, versmelten en verankeren van taal dreigt afdwalen van het doelwit. Het omsingelen van het ongevormde vraagt een onbeschreven tactiek zoals voor het vangen van prooi in duister. Rond middernacht liep ik wat verloren tot aan de bosrand.…

ik ontwaak en wrijf de slaap uit mijn ogen open het venster en kijk in het prille ochtendblauw dat het gebloemd kruid bevochtigd zie hoe de parelmoeren druppels in de tere rozen kruipen versmelten met elkaar luistrend naar het vroege vogellied hooglied dat de dag licht vrolijk maakt afscheid neemt van droef en moe…

Kon ik het maar uitbannen: die domheid van een rund de koppigheid van een ezel de luiheid van een zwijn de schichtigheid van een wezel wat zou ik graag vrij van al die onhebbelijkheden zijn als het maar had gekund was ik maar zo werklustig als de mieren zo sterk als een beer zo listig als een vos dan kende ik geen problemen meer dan…

In naaktheid van schemering blinkende zweetdruppeltjes op verhitte huid tastende handen over heuvelland versmeltend verheven naar andere stand. Wegglijdend in ritmisch bewegen verdwijnend als pasgeboren jongeling in vochtig koesterende warmte.…

Ik voelde mij als een maan die zichtbaar werd door het beschijnen van de zon mijn ware leven ontwaakte sereen waar zoete melodieën weerklinken vervlogen op de adem van de wind jij hebt de fundamenten weggeslagen het zwarte tot puin geslagen voel mij gelukkig gegijzeld door hartstocht een versmelting van ons beiden en ben blij…

De muziek is inmiddels al lang weer opzwepend een ieder gooit zich los maar zij dansen nog hun eigen dans innig verstrengeld mond aan mond in een totaal andere dimensie waar Venus en Mars zich innig versmelten tot een eigen heelal waarin de tijd stil staat alle zintuigen alleen gericht op elkaar…

ze voelde zich met hem soms als een snel stromende rivier eigenlijk nog meer als een kolkende stroom van liefdeswater welke bruisend en golvend de denkbeeldige oevers overstromende in heftige ongecontroleerde golven alvorens samen te versmelten tot een bruisende klaterende watermassa die gedurende een zekere tijd haar leven…

Als schimmen uit het donker van gebrande Siena tegen oker gele achtergrond kwamen twee zielen samen om te versmelten met hun ceruleum blauwe schaduw toen de zon zijn gouden gloed liet vallen en hen teder aanraakte op hun donkere gezichten als schittering, die hen veranderde in reizigers in ruimte met kleurschakeringen als goddelijk geheel.…

Voorzichtige aanraking, tedere streling, speels verkennend voelen, raakpunten zoeken; naakte huid op huid, overal vingers, lippen, als liefde en lust innig verstrengelen; grenzen vallen weg, jij en ik versmelten in èèn vloeiende beweging tot èèn kloppend hart. En de engel zag dat het goed was.…

vormen zich de paarse geuren, versmelten zich het leven en de rust. Alsof de tijd, het besef ervan kristaliseert, tijdloos kort verstilt... Ja, ik ben.…

waar de dans van het licht jou omringt met leven het ongrijpbare verdwijnt een hart zich sluit en nachtelijk dwalen verglijdt in dansen duister en licht versmelten als één zullen handen gesloten langzaam ontvouwen ontvangt zij het leven dit liefdesduet en het eind van dromen wordt zacht gefluisterd tranen een lach nooit meer duister…