Alle inzendingen over Wachtkamer

In de wachtkamer van de chirurg, waar de afspraak uitloopt, raak ik aan de praat met een man, ook wachtend, relatief jong want wat is oud? De man vertelt, zou worden geopereerd aan een hernia, en is in de weken erna, zo vaak onder het mes geweest, leverde een aantal meter darm in, teert langzaam weg.…

De wachtkamer scheidt de wachtenden van hen die op zich laten wachten. Teer onttrekken we ons aan het heden en aan de kamer waarin we verblijven. In het wachten schuilt de hoop. Wachten - urenlang - om uiteindelijk te horen dat het te laat is. We vallen samen met de tijd roerloos stil. We wachten niet langer.…

Verwikkeld in een sneeuwbui op het strand vind ik mij bevangen in de wachtkamer van de hel, verrast tot een amalgaam van afprijzing en verlangen, hoor hoe vreedzaam de zee rond mij hangt, alsof ze geen weet heeft van de monsters die haar doodbedaarde gebaren het licht bedillen. Kon ik maar grijnslachend gillen: één twee drie los!…

het lijkt wel chemie het mengsel van angst en hoop dat ons hier omwolkt…

ik mis de oogcontacten kijk bij het wachten de mensen altijd aan maar iedereen is bezig zijn leven op die plaats een eigen vorm te geven als planten op een rij de stengels wat gebogen met gezichten zonder ogen totdat het bijtje zoemt een naampje noemt het knopje open gaat en ons verlaat…

ik begaf mij in diepere krochten buiten het zicht, ver van gewoel als wachtkamer van dolenden tussen val en wedervlucht een verblijfplaats, doorwaadbaar van tijdelijke aard - muren vol binnenmonden voor het onbekende beducht een begeerte te ontsnappen werd mij deelachtig zodat ik naar doorgaande wegen vroeg om kort elkanders…

In de wachtkamer zit ze van angst te beven, ineengekrompen tot minder dan niets - Nog maar vijftien minuten sinds haar lief achter de mintgroene klapdeuren verdween - Zij heeft de tijd in haar ogen, Zijn leven komt in wolken voorbij, zijn jaren zijn minuten geworden, zijn minuten worden jaren - De angst groeit uit haar ogen,…

Er was verwarring in het jazzlokaal. Toen een der uitgeblazen trompettisten ging zitten en daarbij zijn krukje miste, belandde hij naast drumstel en timbaal. Het leek in aanvang niet catastrofaal maar weldra bleek de ernst der situatie, de vraag klonk, met gepaste intonatie: “Is er misschien een dokter in de zaal ?” In kleine kring, maar ook…

Ingetogen tonen vermagerd door de nacht schaduwen van brak licht drijven mee op het ritme van een onmerkbaar gevoel in de wachtkamer van leegte waar de drukte van de ochtend wacht. Een voorbijganger is onwetend immers gehuld in nachtelijk koel ’t gezicht verborgen in een waas van blauw een geboorte gloort als een zoom langs asgrauw.…

Gedachten ontsnappen uit de wachtkamer, gaan naar hun eigen gang en provoceren vastzittende gevoelens met spitsvondigheid. Terug naar het verleden flitst voorbij. De afkeer van een kommervolle jeugd belandt in de speelzaal van de onbezorgdheid. Madeliefjes steken de kop op, terwijl koeien goedig toekijken.…

Wanneer is de wachtkamer gevuld? Is het de echo van mijn persoon die ik weerkaats? Word je gestraft, is je leven ondermaats? Is het een begrip als geduld? Worden we ontvangen als waren we melaats?…

Met de tijd zelf is niets mis maar ben niet altijd bij de tijd ontsnapt soms aan m'n aandacht en hij gaat zonder mij voorbij Wat ik niet bewust meemaak en mij niet kan herinneren doet de gevoelsduur verkleinen Doornroosje ontwaakt na 'n eeuw haar gevoelstijd ging snel als ze denkt dat ze één nacht sliep Trage gevoelstijd in wachtkamers…

versteend en toegedekt als ijspegels hangen ze stijf en verkild in reflectie over de dekplaat van de watergroeve niets beweegt en elke tong is vastgeklonken met de ketens van het herinneren de uren glijden weg in het gebluste licht het water weigert elke beweging alle tinten op weg naar het zwart van de nacht de volle oever als roerloze wachtkamer…

er is een stilte in het kind een donkere onderstroom van dingen die niet gezegd worden het leven van het kind staat stil groeit niet het kan niet bewegen een lege ruimte in het kind waar niets bestaat waar zelfs geen lucht is in de wachtkamer van de dood blijven tijd en ruimte steken in één zeldzame zin: mama slaat koortsachtig…

Als je door de oranje deur gaat achteraf en verscholen Houd moed geliefde, kameraad Laat elkaar niet los en eenzaam dolen Want achter die deur staat prominent en onverholen de dood in al zijn kracht paraat met de zeis in de aanslag in een hoekje van de wachtkamer verscholen Wie moet direct mee, wie mag nog even blijven wie behoort…

kinder genen heeft geschreven en de tijd in m’n brein traag liet stromen Na midlife als de tijd in vrije val raakt zag ik wat we zijn, schakel in de keten van heden naar de oorsprong van ‘t leven en na de voortplanting eindigt die taak De natuur laat ons in de steek, we vieren ons leven uit op afnemende reserves in - voor mij - de wachtkamer…

Neem plaats in de wachtkamer of op de brancard fasten your seatbelts want er heerst gevaar er komt turbulentie de lucht wordt zo zwaar 'k Wil klappen voor zorgdragers dragers van zorgen broeders van zieken en zusters van morgen Plegers van lijders genezers die zweren dat geen der patiënten een bed zal ontberen Te langen…

De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan al wachtkamer voor hemel of hel. Van jongs af aan werd hij er diep van doordrongen dat we ‘een eeuwige ziel te verliezen hebben voor die grote en nimmer eindigende eeuwigheid’.…

alleen stramme bewegingen nog, Urinebuis die ontstoken raakt en mij zelfs Het meest basale ontneemt - totaal onvermogen Om nog verder door te gaan; En dan de mens die al meer dan vijftig jaar De vaste bewoner is van dit huis, Geest die zich net als het huis langzaam, Stukje voor stukje af laat breken, En voortijdig terechtkomt in de Wachtkamer…

glimlach Hij hoefde nooit meer te doden De vreugde van de oorlog De vreugde van een rebel Het kind oog in oog met zijn ouders Met het geweer in de hand En de tijd gaat verder Eén schot, één seconde Afrika Waar menigmaal een kind sterft Door honger, dorst of geweld En de tijd heeft stil gestaan Acht uur, ochtendspits Oog in oog In een wachtkamer…

Het is als een bleke afspiegeling van mezelf de einder staat bol wollig uit het grijswit van zichzelf collage van bevroren beelden het huis komt er onder te krommen ik zou het liefst reepjes trekken de wilgen en de katten die de achtertuinen door steken de ramen betrekken in een damp binnen ligt alles te tochten in wachtkamers het ligt…

We kijken mensen Zitten in een wachtkamer Stiekem doen we wensen Er beter aan toe te zijn. Frunniken aan kleding Fatsoeneren aan je haar Het is een heel ding En toch ook weer niet zo raar.…

Hier heeft u een drankje en doe me een lol, verdwijn snel, de wachtkamer zit overvol. de Sint schaterlachte, hij lag in een deuk. Wat hij toen verklapte, dat was echt niet leuk. Ik ben niet Sint Nicolaas, maar een verklede vent de naam is Cho Lesterol, ‘k weet niet of je me kent.…

In de wachtkamer op schoot, zakte je langzaam weg naar de dood. Mocht ik je eindelijk knuffelen, een hele lange tijd. Toen voelde ik best heel veel pijn en strijd. Toch was dit voor jou en mij beter. Maar echt Lotje, ik houd van jou. Ik zal je nooit vergeten!!…

Een kameel of dromedaris maar dat wist hij zelf niet zo goed Bezocht onlangs een psychiater omdat men zulks dan meestal doet Bij de geneesheer moest hij wachten de wachtkamer zat behoorlijk vol Hij raakte er spoedig in gesprek met een schaap met rode wol Zij sprak dit heb ik nu te danken aan mijn herder die nare man Hij spuit mijn vachtje…

Het ziekenhuis, de wachtkamer, de dokter over tijd. De gratis koffie smaakt niet, wachten, onzekerheid. De uitslag staat al vast, maar wij nog ongewis. De dokter gaat het zeggen, helaas het is weer mis. Lachend in de metro, je kijkt nu wel naar mij. Gezichten naar elkaar, de spanning is voorbij.…

Winterochtend Kwart voor vijf aardedonker ontbijt kleren jas motor aan ruitenkrabben kwartier later klere end snelweg naar ns toch parkeerplek kaartje wachtkamer werkvolk intercity interstaatie halfuurtje utrecht zee es zes uur negenentwintig (ongeveer) gouda zeven uur dertien deo volente regen blaadjes gladde…

Voor alle ongedoopte zuigelingen gloort er toch nog hoop op zaligheid. Het voorgeborchte heeft zijn beste tijd gehad, althans in katholieke kringen. Het wordt daarboven dus een heel gewemel; Roodkapje was ook bijna in de hemel.…

Maar klieren beste mensen, je zou het haast iets anders wensen, die krengen groeien of je 't wilt of niet, als onkruid wat je ook liever niet ziet" En geloof me al te lang duurt het niet, dan word ik verwelkomd door een comité, die overhandigen me een BUL want echt, ook in de wachtkamer, doe ik het niet slecht.…

een hele kale kop inclusief mijn stevige rossige baard, dus een baby-face gezicht dan blijf ik tenminste lang weg van de kapper en ver van de roddelbladen ik wil niet ziek worden van zoveel roddel-geframmel, gefrimmel, gefrommel waarvan ik echt daadwerkelijk intrinsiek kotsmisselijk wordt want als ik dan echt ziek wordt dan zit ik in de wachtkamer…