Netgedichten

netgedicht (nr. 29.619):

winter van ongenoegen

Het is als een bleke
afspiegeling van mezelf
de einder staat bol wollig
uit het grijswit van zichzelf
collage van bevroren beelden
het huis komt er onder te krommen

ik zou het liefst reepjes trekken
de wilgen en de katten
die de achtertuinen door steken
de ramen betrekken in een damp
binnen ligt alles te tochten in wachtkamers
het ligt er vol scheurprenten' plakboeken

het koude frisse overtrekt
al het rot verschoont zich in een permafrost
en ik speel survivorman in de lente
in mijn leeggevroren moestuin
met aanmaakstokken en hittekuilen
boormachines en overhangen van zomerstapels
maar nog liever geef ik er de brui aan
deze winter van ongenoegen over de haag
alsmede mijn primitieve intenties
in deze hoogtechnologische dagen

ik streep nog even de sneeuwbloemen door
op de tippen van mijn vingers
het dode van de serre kruipt tussen mijn nagels
op mijn lippen de vraag of ik daarbinnen zou dampen