Alle inzendingen over Zand

die dag was er zon en het deed ons vragen samen naar elkanders mond je gebaar wees naar mijn eerstgeboren huid en steeds vaker naar jouw vingers door mijn haar je gezicht in mijn adem gevangen raakte het water en elk woord dat ik in mijn handen had genomen het werd stil tussen middernacht en de ochtend wij woonden samen…

sporen in het zand de rand reeds afgesleten hier kwam een mens voorbij alweer een hele tijd geleden met welzeker een last vol oude jaren zichtbaar aan de meegesleepte lijn zijn naam is onbekend het kan Horizon zijn geweest of Kim, wie weet zelfs Einder de wind is nu zijn milde helper en ook de tijd, ongrijpbaar en toch nog immer alom aanwezig…

geluiddicht zijn de wanden de ruimtes gevuld met steenwol niks kun je daar horen alleen in jezelf gekeerd alsof de tijd stil staat wanneer de kier geen zonlicht meer doorlaat weet je ga en leef niet snel niet langzaam maar deins daar ergens tussen in voorlopig staat alles nog stil muurvast geplakt aan regels die nu eenmaal gelden wij…

Over het mulle witte zand, dat rult, zoetjesaaan mijn klompjes vult. Eindelijk kom ik op mijn plekje, tussen brem en kamperfoelie. In de hei zet ik me neer.... mijn angst verdwijnt, de rust keert weer. Die zoete geur, gezoem van bijen. Heel stil zit ik daar, tevree.…

Sterren in het zand Ontelbare stofdeeltjes Zal ik je geven…

Zachte voetstappen beroeren het zand. Voeten die wegzinken in het losse zand. Gevoelens van blijdschap komen los. Voorzichtig breekt het hart open. Ogen die stil glinsteren in de zon. Een lach doorbreekt de stilte van de dag. Stil ga ik zitten op een bankje. Het uitzicht op de zee is eindeloos van stilte.…

ik schrijf jouw boekenkast met vragen over wijsheid je blijkt er geen vouw jurken uit op zoek naar wat jouw maat verleden heeft gedragen een mouw spelt overdreven zomen, maar geeft geen prijs van lang verbleekte waarde etiquette verdorst de glazen en uit mijn hand slurp ik wat lichtgezouten druppels water net als aan zee toen zand…

Nevels tussen de grove dennen weglopend in het glooiend zand ik hoef nooit aan jou te wennen jij staat altijd aan mijn kant.…

ik herinner me woorden als nerven in hun groei er waren kinderen en kastanjebomen vogelpootjes 'n kopje groter en niets vroeg naar schaduw we speelden met elkander in een lichaam zonder honger wisselden van leven, nooit om te vergeten ik was moeder en dan weer meisje ik was cowboy en indiaan en ik werd zand schuilend voor…

In dit getijdewerk van gesmolten sterren ontspringt de geest van de ongeboren telgen, daar verrijst een onsterfelijke eiland in het geloof van doorschijnend zand, aangedreven door wolkenschepen.…

Sporen in zand Door golf, wind gewist Op strand Door niemand gemist. Sporen in zand Door zon, wind gewist Op land Door niemand gemist. Sporen in zand, Resten van leven Zijn al vergaan Voor zijn kon geven. Dieho…

Jaren geleden heb ik je voor het laatst gezien Mijn geliefde zee met je schuimende golven die troostend over me heen dansen alles wegspoelen dat niet meer in mijn leven hoort Te lang geleden dat ik jou heb gevoeld Mijn geliefde zand dat mij doet aarden natte klei tussen mijn tenen vaste grond verwarmend poeder dat het harde eelt…

Het waren geen krijtstrepen of een rekensom voor verlangen er stonden geen woorden in het zand er was een zilte wandeltocht door eenzaamheid van het verlaten land en voor iedere dode een vlieger een kind dat huilde op het strand zonder moeder en strijkbout met een touwtje in zijn hand.…

Omdat het niet om status gaat nu we telkens naakt staan in de liefde en onze namen in duinzand verliezen het is een vorm van eenzaamheid niet al het materiële overboord het schip zal niet in woorden stranden een gedachte door tijd te snel ingezet maar als een gebrek gebleven bij het beleven van kleine eenvoud die naar adem snakt in niets…

Ik plaats zelfbewust mijn afdruk in het zand; ga voorbij aan de tegenvoeten. Ik zoek die klaver tussen de hei; waarvoor ik mijn wereld viermaal wens te groeten.…

We zijn zand. . “Druppels”…

Staand op het zand van een eenzaam ver strand zoek ik vergeefs naar de bron en die stip aan de horizon waarop ik kan navigeren om op het punt te arriveren vanwaar ik ooit ben vertrokken maar ik zie slechts in schittering de dag mij bloedend verlokken langzaam stervend in loutering…

zingen en vrijheid te ontnemen de rover achter de vogel hij ruikt de buit met de geur die alleen dieren behagen laat hij de lijnen los om de bloemen te ontfutselen o heden, kijk naar beneden heel de tuinverlichting in de brand door de blikseminslag in het land ons huis blijft staan is niet gebouwd op zand…

Ze negeerde de uitslag van het referendum en strooide zand in onze ogen kom en zie wat is gebeurd nu heel Europa treurt plotseling verdween al de luister om ons heen…

Zal ik nog één keer schrijven over de dag die bijna voorbij is? Zal ik schrijven over de wind en de meeuwen? Over het blauw van de lucht en de wolken? Zal ik nog één keer schrijven hoe onze stemmen weerklonken? Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

Hij is een prima zakkenfabrikant En maakt al jarenlang de beste spullen, Geschikte zakken om met zand te vullen, Daartegen zijn ze optimaal bestand. En tevens wordt nu een geheim onthuld: Daardoor wordt ook zijn eigen zak gevuld.…

Snot en zand De berg De heg Je snot Dit land Je speelt en lacht De wereld zacht Geen meteoriet Geen bom Alleen maar je snot En het zand In een speelplaats onder de zon Geen meteoriet Geen bom Je snot In het zand Er is gelukkig niet veel Aan de hand…

Hij schrijft onbegrijpelijke woordjes op het nog natte zand. "Dit is mijn hart Ik leg het hier neer, dit is mijn ware liefde, maar liefhebben mag niet meer." Teder pakt hij zijn hart, en legt het opzij. Het zal weldra verdwijnen met het opkomend tij. Met tranen in zijn ogen verdwijnt hij in het niet.…

De zon brandt op mijn huid zoals verlangen branden kan ik teken namen in het zand en schelpjes leg ik daarbij uit De zee van eb golft nader rustig maar bewust en sterk tot aan de namen in het zand die zijn getekend in een kader Speels glimlach ik naar mensen die reflecteren mijn geluk want door die namen in het zand herkennen zij mijn…

lippen verzegeld ogen bedekt doof voor de woorden die uit zijn gelekt bang voor de waarheid angst voor geweld liever geen mening zeker geen held leugens verjagen integriteit winnaars verliezen oneerlijke strijd respectloos vergapen aan menselijk leed de tijd zal ons leren wat het met ons deed…

Mijn vader wil zijn vader niet meer zien Mijn overleden opa op foto of film Zo vergeet hij zijn dood misschien maar helaas ook zijn leven... Worden de levende jaren vergeten? En worden alle mooie momenten - het lachen, het stoeien en het keten - in één klap verdrongen door de dood? Als ik eenmaal dood ben vergeet dan dat ik dood ben…

Ik laat je los Ontknoop dat touw Je bent niet meer gebonden Ik laat nu vrij Waar ik van hou Verlies wat wij ooit samen vonden Ik mag je niet zomaar bezitten En je houden Gewoon omdat Zonder liefde te aanschouwen Kleurt het leven vrij snel mat Maar kom je terug Mag ik erbij Levenslang vier ik dan feest Zoniet Ben jij niet meer van mij…

Sporen in het zand vervagend naar de zee, met jouw hand in de mijne want ik liep met je mee. De golven van het water zij kwamen dichterbij overspoelden onze voeten van jou en ook van mij. De wind wordt sterker wakkert langzaam aan, we kunnen niet meer verder en blijven even staan.…

Mijn dochtertje huppelt naar haar vader met een emmertje waar viespeukjes in drijven Het kanker veroorzakende doodseskader doet mij in mijn zanderige handen wrijven wetende dat de glasstrooiende zonnebader niet lang meer boven het zand zal blijven.…

Zand glipt langzaam door mijn vingers heen. Net zoals jij dat deed. Wanhoop laat mij tasten naar iedere zandkorrel, maar je bent er niet meer. Doodse stilte. In dromenland verdwijnt de gure wind, is er weer zonneschijn. Het zand keert dan terug tussen mijn vingers door naar mijn handpalm. Je bent er dan even weer!…