Alle inzendingen over Zee

Vandaag twee potvissen naar zee gestuurd toch beantwoordt niets de echte vragen was het heimwee of straf raken dieren verdwaald waarom leren we water trappelen SOS Dolfijn signaleert potvisfuiken de Noordzee is een verkeerde afslag maar iedereen verslikt zich wel eens op reis hoe lang kunnen we dit nog vakantie noemen wasmachines…

Ontken het maar, geen zee gaat ons te hoog Wie kent hem niet, de topklimaatontkenner in peiling stijgt de forumsocioloog de eloquente valse pianostemmer thierry twitter windbuilfilosoof Ontkent de spiegelstijging van de zee in alle toonaarden van n.a.p....…

De ruige zee imponerend. Gedachten heb je er altijd. Aangenaam trotserend meedogenloos. Vrijheid speelt een grote rol. Golven bruisend.…

soms moet ik groter denken dan het kleine waarin we verkeren niet over zorgen het leven weer steeds opnieuw uitproberen dan beef ik de aarde tsunamie de zee spreek met de trollen dans met een fee schud aan de sterren met een stevige hand om even te roeren in astroland maar als ik dan terugkom en jou vind in het bed…

Ik ben een boer op zee 60 schapen, 100 varkens ganzen en eenden bij vertrek Dat zijn karige rantsoenen bij de rats, kuch en bonen Slachten hoef ik niet de beesten gaan zo wel dood zodat er altijd vlees is voor de kok en de officieren hoog boven mijn stinkende stal waar ik emmers uit de zee hijs en de drek de spuigaten uit schrob…

De zee is vlak en grijs Slechts een streepje stroom glinstert bij de boei Dan schuift een witte waas breed als de horizon over strand en stad Gumt lijnen uit Strijkt alles plat Ik ga naar huis Sluit de gordijnen om zelf ook te verdwijnen…

De zee zoekt het land met een rustige golfslag, het land trekt soms aan, stoot soms af, behoedzaam en stoer blijft het liggen, beluistert het lied van de ruisende zee.…

Die schelpen klinken als munten, skeletten, zij tonen aan: de zee is niet van gisteren. Schoonheid en brute kracht: twee handen op één "duin". Dit pennen de meeuwen in zweverige letters.…

vreemd wolken niet geéigend rotsen zijn de horizon die nu mijn heden schrijven ik dwaal daar in de hoop een glimp van je te zien maar weet de afstand tussen beiden meet weer veel te kort misschien ik wil je kussen, samen zullen we de golven sussen neem me mee, laat me deinen en naamloos weer verschijnen als je blotevoetenman uit zee…

Langzaam zak ik weg, de diepzee in de volzee: het duizelt me van scholen visjes schieten weg en zijn er nog In het licht boven mij glijdt het witte schip van een zwaan over de bellen uit mijn mond Ik hoor krekelzang in het hoge gras een meeuw vliegt over, waarschuwt en wijkt, golven rollen zich op tuimelen over elkaar heen en breken…

De zee is grijs en vlak Slechts een streepje stroom glinstert bij het hoofd Dan wordt het licht gedoofd en schuift een witte muur geruisloos en obscuur over strand en stad Ze maakt m’n huid nat strijkt de dag plat gumt lijnen uit maakt beelden buit Ik ga naar huis Sluit de gordijnen om ook te verdwijnen…

Gebeten door de zee die grolde en weer afrolde. Uitgehold door de wind die aanvankelijk vervulde en het nadien uitdrukte.…

Dromende zee Als ik droom is de wereld mooier dan ik in realiteit beleef droom de mensheid waardiger dan ik die ervaar daar leef ik vele jaren mee die twee samen droomde ik als een wonder van groei en liefde die droom droomde ik als druppel van mijn zijn vloeiend in een oeverloze zee * Anneke Bakker…

bij 'brommer op zee' van Maarten Biesheuvel vraag ik mij telkens af wat voor merk 't is geweest... en begin het lijstje in m'n hoofd automatisch af te strepen solex /zundapp /kreidler berini /puch /thomos om tenslotte uit te komen bij de meest voor de hand liggende namelijk de kaptein mobylette…

Precies zo stromen mensen, zoals rivieren stromen, als stromend water naar de zee.…

de windgeesten sliepen van zonsopgang tot schemering een diepe lange slaap Hypnos beval zijn zoon: sus ze met deinende dromen opdat ze hun razernij vergeten geen zee ging ooit ten onder aan verlies of van verdriet de lege zee bracht alles samen…

Een gouden lente een zilveren meeuw op het hoofd van een bronzen beeld dat uitkijkt over zee.…

De zee is sterker dan een ijsbeer en groter dan bladzijde twaalf van de Bosatlas zij spreekt horizontale taal zij kent vele geheimen, slecht en goed haar opstaan en slapen gaan noemen wij eb en vloed.…

Vlak boven het water blijft de zon hangen De oude mensen kijken met romantische gevoelens naar ons op de rotsen waar we elkaar voorlezen Zij zien de mieren niet alleen onze jonge lichamen en ze denken de hagedissen erbij Op zee klinkt een misthoorn maar er is niets te zien tot ineens om ons heen de badgasten op de blokken beton worden…

verwondering over de koeien aan de kust druk in de weer met de productie van zilte boter geven ze gehoor aan de wens van de boer tenminste zo vul ik dat voor mezelf in…

Grootmoe wil eens naar zee Heeft ze nog nooit gezien Dat is een droom van haar, die ik vervul Maar op den dijk roept ze: “Miljaardenondedju! D’as niks dan water hier, ‘k krijg pijpenkrul”…

Ruimte en vrijheid bij zonsondergang aan zee. Golven die ruisen.…

de stratenmaker lichtte tegels in onze natte stratenzee…

gemak In mijn droom zweef ik over de golven mee Ver tot over eindeloze horizon Tot daar waar de blauwe hemel raakt de zee En in vroege ochtend de nieuwe dag begon En als d’ avond valt hoort men vanaf het strand De branding over ’t duin tot ver in ’t binnenland…

zee Dan zal ik lachen in zonlicht en regen In een storm…

Decemberwind blies onze wangen rood We vierden dit jaar kerstfeest in Ter Heijde Met luchtruim-engelkens aan onze zijde De golven bruisten, gaven vreugde bloot De honden voelden alles feilloos aan De stemming en de blijdschap van hun bazen Bij het hotel konden je houten klazen Ter ere van Tsjaikovsky niet ontgaan En in de kribbe spartelde…

wil je spelen in gedachten los van krachten ver voorbij de horizon jij, nee wij, het vliegen verdween met de lucht, niet op de vlucht ergens heen zonder mensen zijn wij wensen lenen tijd en bestaan uit de zee van ons twee de blik is ontmoeten raken wordt maken want aarden is weten en ervaren van veel los van krachten de machten…

ik ben naar zee gerend alles achter me gelaten de sporen in het zand zijn niet voor mij bestemd we waren bang om op het strand te lopen als de vloed zich teruggetrokken had en iedere voetstap zichtbaar was in de kaalheid van nieuw land geen hand om ze te wissen de hemel duikt de verte al voorbij, een pier met meeuwen op een rij…

Vredig gevoel uit de golven ontmoet Zee sfeer laat gedachten bruisen Eb maakt langzaam plaats voor vloed Zonlicht zal golven doorkruisen Gedachten worden stil Voeten voelen zilt Schelpen die aan je voeten stranden Een sfeer die innerlijk mag landen Meeuwen aan de kustlijn Ze overheersen de blauwe lucht Loomheid na intrekkende rust Vredig…

de wolken van de hemel zonden in een vlakke zee we zijn naar huis gelopen aan het einde van de dag stilte heeft niet meer gesproken toen zij onze eerste liefde zag…