Alle inzendingen over Zonder aarzeling?

Ik aarzel om hem iets te zeggen, zo intens -- vermoeid glimlacht hij.…

Aarzelende zon en boven zee doorzichtig de rijstwafelmaan…

Misschien is het tijd, maar ik aarzel om te gaan – of ben ik er al?…

Even ongelovig als jij ben ik, even aarzelend maar zeker van wat niet gezien wordt, niet bestaat ! Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en keert je wereld om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer.…

op een tere tak van de boom danst poëzie zonder aarzeling…

Het landschap ontwaakt in aarzelend ochtendlicht -- ademt nog stilte.…

Even ongelovig als jij ben ik, even aarzelend maar zeker van wat niet gezien wordt, niet bestaat ! Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en heel je wereld keert om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer.…

Even ongelovig als jij ben ik, even aarzelend maar zeker van wat niet gezien wordt, niet bestaat ! Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en heel je wereld keert om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer.…

Op een schaduw van verlangen klom je naar mijn hart in duister verleden gevangen maakte jij je aarzelende start jouw liefde overweldigend meesleurend overwinnend levensveranderend op een zee van verlangen veroverde je mijn hart dwalend door zijn duistere gangen maakte herstel zijn aarzelende start…

Maar nu ik aarzel weet je want, mijn stad is niet meer zo de oude al heeft zij die allures eens toch wel gehad. ik aarzel…

We volgen geen weg naar een doel, we aarzelen -- en drentelen wat.…

ik aarzel in dit licht dit stilgevallen licht taal of weerstand alles van liefde is kostbaar zeg je en ik aarzel in dit licht herinner ieder gebaar geknield voor mijn engel zo vroeg in de stad dun en waterig licht besprenkelt lege straten verlaten pleinen en bruggen stille huizen en winkels naakt en kwetsbaar ben ik haar koning van…

De lente heeft vandaag geen enkele aarzeling om de deur van de winter verder te sluiten. Maar de donkere wolken in de verte nemen eerst nog even de vrijheid haar overvloedige water te schenken aan de gouden rivierstroom heel ver aan horizon.…

Alhoewel ik heel veel van de Sierra Bermeja houd, aarzel ik er weer naar toe te gaan. Ik herinner me de bloeiende citrusbomen, de vrolijke zwermen van gouden bijen. Ik ruik nog steeds de geur van de rode bloemen op de wilde cactus. Ik houd van de Sierra Bermeja, maar ik aarzel er naar toe te gaan zonder jou.…

gevallen vogel stof geeft nog een aarzeling dood laat zich wachten…

door tranen bevangen door emoties omringd is het vandaag de dag dé dag dat zij springt geen woorden maar daden dat werd haar gezegd de demonen in haar hoofd zij hebben haar omgelegd een sprong in het duister dé weg naar eeuwige rust heel éven een aarzeling voor altijd vaarwel gekust..…

Telkens als je mij met je ogen aanraakt en ik in de ochtendmist ontwaak, word ik licht en doorzichtig als een druppel dauw in de mediterranen van je hand, waar levend water stroomt waarmee je mij hebt gemaakt, nu aarzelen je lippen nog, waarmee je mij eens zult drinken, zal zien en begrijpen als je dat gedurfd had, nu kan ik alleen…

een gedachte een herinnering het enige wat nog rest mijn lieveling een moment alleen een aarzeling een gebroken hart mijn lieveling…

Ik zet mijn hart op een kiertje jij kijkt aarzelend om de hoek maar kiest toch voor het biertje en opnieuw ga ik op zoek…

In het slapende ogenblik was haar droom een vraag die ze verloor toen iemand dacht dat ze eindelijk gestorven was en de aarzelende dood haar niet meer wakker maakte…

de statige kast een stille getuige die vele aarzelende kinderhandjes voelde groeien naar liefdevolle bevende rimpelhanden…

draag mijn handen onderweg naar daar ik zie in de verte, de liefde ligt klaar schiet op, aarzel niet het is een hemels gebaar…

De dichter, kwam allengs dichterbij en het gezelschap van poëten deed aarzelend een stap opzij. Nu zijn er dus nog meer proleten want er is weer een dichter bij.…

Een milde nevel daar komen langs de wegrand nog heel even flarden goud tot leven daar komt nog is er aarzeling een winterzon…

In de ogen die niets meer ontdekken is de tijd zijn gezicht dat kijkt naar de aarzelende dood die hem noch steeds moedig laat lachen als de clown die hij altijd zou willen zijn.…

gelijk de lammetjes in de wei aarzelend en zoekend dan weer dartelend blij zoeken wij nu het voorjaar is begonnen hunkerend de lentezon…

loop naar de maan, zei je en zonder aarzelen deed ik wat je vroeg ik zal de melkweg nemen, dacht ik misschien slaag ik er nog in een ster voor jou te plukken…

In stralend blauw heb ik gemis gevoeld veel meer nog dan ik ooit vermoedde waar nevelslierten frêle en zacht zich aarzelend kleefden aan wat zon Grasgroen oogde voluit de brede laan nog zoveel malser dan ik ooit kon vatten waar ochtenddauw na vurige nacht me welkom heette aarzelend en fris Aan romig wit heb ik me gulzig gelaafd nog meer…

Geen aarzeling of angst voor groei. Het leven is bijzonder.…

ik switch geen schakelaars meer naar licht of duister geef mij de schemering waarin ik mezelf kan zien geef mij de aarzeling van het omdwalen geef me de hoop van het niet vergeten zijn…