Alle inzendingen over Zwaar verwond

Ik kan immers met welgemikte woorden Een medemens verwonden en vermoorden Of met het puntje van mijn gauwe pen. Maar geen agent neemt dit soort wapens in. Ontwapenend is enkel mijn vriendin.…

Sappho, droomdichtend aan haar lier, geslagen, getroffen, scherp verwond door zuivere aardse schoonheid, in tere gloed gevangen, leeft mythisch mysterieus, een onbegrepen godin.…

God, laat Gij dit verwonden ongewroken? Ai zie, hoe mij de zonde heeft gestoken. Waarom te klagen? wordt de zoetste peer Niet 't eerst door de venijnge wesp geroken?…

De pijn is rood Van innerlijke verwondingen De pijn is paars Van radeloze angst De pijn is zwart Van verstikkende duisternis Het enige licht is de bliksem Die de pijn nog dieper laat zijn…

wars van competitie schrijf ik gedichtjes die me raken verwond door m'n woorden wil ik dronken worden en wegdromen in één van mijn eigen versjes maar wat ik ook probeer en hoe ik mij verwonder ik blijf er telkens weer te nuchter onder…

Ook is bij haar een keukenmes gevonden Waarmee je iemand lelijk kunt verwonden.…

woorden, die pijn deden verwondden..... en nog is er bewondering woorden,niet afgewogen slecht overdacht..... en nog is er genegenheid woorden, die beschadigden de ziel raakten..... en nog is er vertrouwen woorden van spijt wellen naar boven..... en nog is er hoop…

het verwonden van de tijd kent geen aanknopingspunt waarom een mens toch lijdt het verachtelijke ligt verscholen ergens dieper dan de spijt doch kent berouw geen waarheid want wie we ook mogen zijn het is de afstand van geboorte…

Vaak zijn er bij de viering van nieuwjaar verwondingen en letsel te betreuren. Ook spreekt het nieuws in geuren en in kleuren van vandalisme en van grof misbaar. Aan alle hulpverleners in de strijd: mijn petje af in grote dankbaarheid!…

oostenwind vandaag langs het zwerk trekken winterganzen in V-formatie het einde van het trekseizoen nadert in het huis met dichte vensters zwijgen zij pratend urenlang ze zullen elkaar niet verwonden…

in blessuretijd verwondde een adelaar de godenzonen…

Scheuren in het pleisterwerk van de gerestaureerde kerk vertellen de historie van wie verwond door het verleden louter kerkpaden betreden voor concert of glorie. Wanneer de wond ontpleisterd is komt ruimte voor vergiffenis breekt Zijn bevrijding door.…

Mortierbommen, geknal als van granaten, Veel jongelui aan oog en hand verwond. Je krijgt associaties met het front, Een oorlogssituatie in de straten. Elk feestje met onnodig veel gedonder Gaat vroeg of laat aan zijn succes ten onder.…

Zij die elkaar liefdevol omarmen, Terwijl ze elkaar willen verwonden? Ja, volwassenen zijn vreemd, En ik, ik ben daarom bang, Bang om ook zo te worden, Ja, bang om volwassen te worden.…

Normaal ben ik met voetbal niet zo verbonden Maar het zijn de Russen die me nu toch verwonden Het is me al sinds m'n jeugd verteld dat ze zouden komen Ze hebben alleen ook maar ff guus meegenomen En daar was oranje niet tegen bestand Guus, kom terug naar je MOEDERland…

Hij vloog niet meer Richting de zon Of geurende bloesem Zat ineengegedoken Zijn vleugel slap hangend Langs zijn tere lijf Verkleumd door regen en schrale wind Verdween hij in vergetelheid Geen ballade Voor de pas verwondde Vlinder…

Waarom wil je in je verdriet Blijven wonen Waarom wil je al je scherven Bij je blijven dragen Weet je dan niet Dat ze je dag na dag Meer zullen gaan verwonden En dat je huis van verdriet Steeds groter wordt Terwijl je kleiner bent gaan wonen…

gekwetst, verwond en angstig is ze dus wordt Cupido weggestuurd voordat de kleine liefdesbode ook maar een voet tussen de deur krijgt moedeloos bergt hij zijn pijlen op het doel wordt niet geraakt tranen stromen over zijn wangen om het gebarricadeerde hart in oorlogsuitrusting…

Verdriet dat al bijna Weer vergeten was, Weggezonken in de Golven van de tijd - Maar wel degelijk opgeslagen In de koker die ik niet zichtbaar Maar wel altijd voelbaar bij me draag, Onzichtbaar met mij verbonden, En die bij het overlopen Kokendhete stoom afblaast Die mij ook nu nog Levensgevaarlijk kan verwonden…

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

Daar lag ze Als een plaatje Een lach op haar mond Haar hoofd in tweeën In weeën van woede En nijd verwond Ze wilde niet bloeden Niet één traan Langs rode mond De wind zal haar waaien Als ex verscheurd In papieren wond.…

Een ongewone dag in ’t plaatsje Urk… Ineens zie ik wat jonge Suri’s staan Ik schrik nog meer, er komen Mocro’s aan! en plots ontwaar ik zelfs een Nederturk! Verstijfd van angst zie ik, als dat niet gaar is een Engelsman, verdomd als het niet waar is!…

Om onze vriendschap niet te verwonden. Geen kant kan ik nog op En ik zou je willen smeken: Hou van me! Maar dat doe je al.…

Daarbij zou men elkaar ook flink verwonden, Niet vaak is er die nacht zoveel verbonden.…

Het leven is een vraagstuk Alleen de antwoorden vind ik niet En als ik dan de vraag kan stellen Kan ik mijn woorden niet eens spellen Iedere keer ik de kans krijg Raak ik de draad kwijt Stokken de woorden in mijn mond En ga ik maar door ‘verwond’ Maar om jou te sparen Droog ik nu mijn tranen.…

Dagelijks in de bergen De diepste roerselen Met haperende pen Gekrabbeld op een Notitievel - Bij het teruglezen Na terugkeer naar eigen Huis en haard Snijd ik mijn vingers Aan de scherpe randen, Tot bloedens toe verwond Door de diepste gevoelens - Zij laten ook op papier Niet met zich spotten…

Ik zie wat er nog komt, Ik ben nu de mond gesnoerd mijn liefde is verwond.…

Die tijd was ondenkbaar Die oorlog zo hard verwonding voor eeuwig Je leven verzwart. Je ogen vergiftigd Eens waren ze blauw Het doet me zo’n pijn als ik terugdenk aan jou De hoop was verloren 't verdriet was te groot ik moest je zien sterven aan die ondenkbare dood!…

Het leven Heeft je van je gevoel beroofd Heeft je karakter getekend Heeft je hart verwond Mijn handen beven Terwijl ik denk aan jouw leven Ik huil al jouw onvergoten tranen Omdat ik jouw hart niet kon verwarmen Ik weet Je had me lief kunnen hebben Maar je bent misvormd Misvormd door het leven…

traag en haperend spannen we het doek over een raamwerk het schelle licht van de werkelijkheid doet pijn aan onze ogen een amalgaam van van verwonding en verlies golven zijn te hoog soms springt op ons doek uit het niets een zacht schitterend licht dat de duisternis doorbreekt…