Alle inzendingen over aaneen

ze klikken in het hoofd stollen woorden dan tot zinnen aaneen gesloten zwemmend maar met oog voor contact…

Koningen komen uit het oosten Engelen zingen in de nacht Refreinen nu aaneen geregen Stil het kind dat is gebracht Trotse 0uders, blij, volkomen Mooi klein wonder, reeds bepaald In de heldere nacht gekomen Ster van Bethlehem die straalt…

Dodenkruid bloeit de akkers aaneen met stille getuigen die het niet kunnen omvamen dat hun dood ons geweten in ruste hebben gelaten zuiver gestreelde winden dansen langs beenderen heen en och hoe schraal kan troost dan zijn wanneer wij elkander weer hervinden…

Het weer wordt voorspeld nooit is er zekerheid Weer kan zo omslaan tot onweer grillige ommekeer zit in de lucht wolk wordt groter en groter, 'n bloemkool gelijk, rijgt zich aaneen Wij zijn voor een deel van huid niet van steen Je merkt het meteen bij weersverandering.…

De volgende bladzijden van het boek zijn aaneen geplakt het is bijkans onmogelijk het komend hoofdstuk te beginnen Maar gedwongen blijven hangen in dit huidige gebeuren is ook geen optie Dus waag je de sprong in de onbekende schemer vanuit de schrale hoop dat de juiste draad weer op te pakken is.…

rond het raamkozijn is het lente naast de haard is het zomer op de laatste wand is het herfst een meertje met het riet waar hij met zijn vader riet sneed tussen de deuren is het winter twaalf uur aaneen sneeuw geschilderd zonder te eten maar als ik niet schilder was ik zomaar dood…

jij blaast woede door kleding in de kast vult gaten en naden met pijn die je hecht met scherpe naald en ijzergaren rijg je wonden aanéén tot de laatste druppel bloed uit je lekkende hart zich heeft vermengd wachtend op wat verder leeft en erbij komt liggen…

Het licht Schijnt sober Op de grijze muren Van mijn luchtkasteel Verwarmt mij niet Doch omhelst mij In het vale licht Van een verlaten tombe Mijn ziel in duizend stukjes Groeit hier langzaam aaneen Maar laat niet na Mij telkens weer te steken Ik kan niet helen Het heeft geen zin Vooralsnog Is er geen hoop op een nieuw begin…

Lijdend Verwevend leiden Aaneen geklonken Wijdgesperd diafragma Helse draad Smeltende kern Zwalkend dronken Afdruk pijnigend Maat Geprest ritueel Uitglijdend in kind Tijd Nacht der dag Rust geen deel Piekend Schouderend tranend Veel…

Een stille kracht ketent hen aaneen. Eerst als korte fragmenten verschillend Van aard, dan later vormen zij toch een Samenhangend geheel. Uniek zoals ervaringen worden gecreëerd En door het denken worden geselecteerd.…

Aaneen getrokken lint van waarachtig blauw aangedaan in het hart rond besloten tijdsverschil waar de ochtend licht gekleurd in purper groen asgrauw en maagdelijk wit glansrol voor de fraudeur zo ongeveer met rode handen om het wit streelt de groenling het kleurenspectrum van het geboren ik.…

Wanneer is liefde, geluk en blijheid en niet in strijd met de werkelijkheid, omdat wij het aaneen breien, door de onduidelijkheid van onze taal.…

woorden in overschot bruggen de ruimten aaneen geen verval zo rijk als mijn netwerk aan gedachten ik kan wel minnen, zo jouw hart als het mijne, rijk aan creaties maar arm aan liefde geen gebed zo oud als mijn dolende ziel en wat ik ook verwoord toch zal mijn droom voorspoed gaan brengen in de chaos waarin ik ben geordend…

zacht golven letters tot woorden rijgen zich tot zinnen aaneen in subtiele lijnen geven zij gestalte aan de emoties van het levensverhaal in een vloeiend bewegen weten zij de juiste snaren te raken voor begeleidende muziek zing mee en leef geef de noten op je zang voor het wereldlied van duurzaamheid en samenhang…

mij lag het leven als gedreven in de hand ergens in de koestering van macht en pilaar, geen tijd heeft me geraakt slechts de afvaart naar het heden is niet naar wens gemaakt maar wie ben ik die wensen mag in deze wereld waar het bloed aaneen geregen is door deeg en honger geef mij de distel van de nacht en ik voer het leven zoals het smaakt…

Waar diamanten tranen van herkenning aaneen geregen parelen, onzichtbaar verweven met draden van puur goud Waar bronzen klokken zonder wanklank hun helder geluid in echo laten weerklinken Daar kan ik mezelf zijn, ondergaan en bovenkomen, mij wentelen en keren, Geloven, vertrouwen, eeuwig op bouwen, omdat ik mezelf kan zijn in jou…

we rijgen rituele woorden aaneen maar de zin laat zich niet vinden de taal van taai verdriet verankerd in de ziel laat zich niet snoeren wreed woekert ze door in het oog van de orkaan ademen we slechts het verleden uit ons onstilbaar verlangen naar toen en daar oneindig cirkelen we rond als gewichtloze doden in de ruimte…

Je bent daar voor me, zus en broeder, om samen te komen aaneen te smeden en werken met vereende krachten... tot broederlijk en vreedzaam gevoel! Het is het altijd durend waken van mens tot mens: het zorgen vanuit een diep liefdevol en verzorgende wens!…

Wuivend in de milde herfstzon schitteren de vele kleuren als op een schilderspalet strak tekenen de nerven zich af de wind speelt krijgertje met de blaadjes die zich als een vliegend tapijt aaneen gesmeed voortbewegen opgejaagd en weer uiteengerukt om met een laatste buiteling zacht dwarrelend neer te komen op de zwarte aarde die hen wacht…

vloeiende lijnen in woorden rijgen zich in mijn hoofd aanéén als een bewegend stilleven van lijven: armen, benen, borsten, billen… maar net als ik ze vangen wil en omvormen tot letters op papier vervagen de lijnen en is er alleen nog de herinnering aan iets dat niet was maar toch, even zó mooi… als de droeve klanken van een bandoneon die…

jouw dans rijgt stukjes stilte aaneen haalt uit geluid zachte tonen in draai en bewegen komen vorm en ritme tot leven als melodieuze lichaamstaal jij nodigt uit met handen en voeten in een sierlijk begroeten als parels stralen je ogen tijdens ons zwevend gaan ik danste als schaduw achter je aan…

Bloemenvelden rijgen zich aaneen. De schaapherder dwaalt met zijn kudde over de heide. De zon kust het kimmenrood van de avond en begroet de nacht. En na de ochtendschemer gloort weer een nieuwe zomerdag.…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

Verzonden woorden Verplaatsen zich door tijd en ruimte Op zoek naar hun bestemming Lieve, boze, harde woorden Zonder enige emotie Gedoemd om te verdwijnen in vergetelheid Of Laten zij hun sporen na Tijdens hun enkele reis Miljoenen woorden Dwalend door dit universum zoekend naar hun eigen verhaal Vergeten woorden rijgen zich aaneen…

in de woelingen van een tijd waarin nog niets vastligt rijgen we momenten aaneen tot een bestaan op zachtmoedige dagen zoeken we woorden om te zeggen wat we misschien bedoelen niets nog staat vast de dingen lopen zo schitterend uit onze handen zachte briesjes verstoren de schijnbaar strakke oppervlakte alles nog doorstaan we met glans…

Wat is een dag in een mensen leven In uren slechts opgeteld in tijd Een lichtflits, het is maar even Een moment van vreugde en strijd Wat is een jaar, al lijkt het meer Dan vele dagen aaneen geregen ’t Is een rimpel op ‘t vlakke meer Onopvallend en meestal verzwegen Wat is een mensenleven in de tijd Anders dan een vluchtig wezen Een zijn…

afgeleefd beslapen zijn mijn dekens nu nog louter het uitgerafeld sprei van mijn dood waar de dag zich weet en bewogen uren telt het haperen van dagen op randen van de nacht sluit zich nu aaneen in lange rijen de tijd loopt langzaam leeg in jongstleden uit elk ongesproken woord wordt nu botweg het oude verdriet geperst dit afscheid…

Als kind reeg ik die lieve bloemetjes aaneen door met mijn nagels een sneetje in het steeltje te maken en er dan een andere madelief door te steken. Zo kreeg ik een ketting van vrolijke, witte bloempjes, die ik om mijn nek en rond mijn hoofd drapeerde, zoals men in Hawaï toeristen begroet.…

De letters rijgen zich aaneen, als kralen aan een ketting. Ik meng dan klank en kleur, verander steeds de setting. Verwissel soms een zin, maar hoor de dissonant. Lees het eens hardop, of bekijk het van een afstand. Maar voel ik dan het ritme, hoe gelukkig ik dan ben...…