Alle inzendingen over absurd

sfeerloos, somber en heilloos seizoen de groen/oranje sjaal te dragen of andere potsierlijke kledij als uit een nachtmerrie en wagens in elkaar te knutselen die de bizarre, groteske hallucinaties van een krankzinnige veruit overtreffen in waanzin en dat alles om het leven te vieren het gruwelijke, misdadige, bittere en gemene leven dat deze absurde…

Absurd: ook elke blauwe staat staat rood. De arme president betreurt dit, want aan felle commentaren staat-ie bloot en wie het gat kan dichten in de nood mag dichter heten van het vaderland. Hij vindt er geen en groot is zijn ellende. Hij kent een man die hem geen 'nee' kan zeggen en daarom vraagt-ie hulp aan Balkenende.…

Het lijkt alsof hij een hol geraamte is, dat enkel hangt aan absurde normen. Wij kijken elkaar aan en besluiten De jassen aan, de regen in naar buiten…

En dat het overging als je maar woordjes leerde, dat was iets zo absurds, zo dolkomieks dat het in omloop kwam als een gevleugeld woord.…

Misschien is inmiddels gemiddeld 80 worden hier een vergeefse, absurde poging om eigenlijk de leeftijd van 260 te bereiken, nodig om als enkeling heel de mensheid te kunnen groeten, gerekend één seconde per handdruk – oogopslag. (Rekenfouten, excuus, onder meer onze miljardenaangroei tussen nu en dan werd niet becijferd.)…

schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden moegenezen eeuw deze oude verweerde en glanzende eeuw, in ieder leven valt wat regen maar vier meter is een absurde…

Jij en ik gaven een hand jij en ik hadden een band jij en ik geloofden in elkaar jij en ik waren een paar jij en ik hadden vaak plezier om het absurde om het vergankelijke omdat we konden relativeren Jij en ik wilden altijd leren konden goed wandelen waren afhankelijk wilden elkaar niet veranderen hadden een verhaal samen beleefd…

Ik zong haar een absurd lied en ze kon enkel een zware frons van haar massieve wenkbrauwen laten spreken.…

En dan begin ik te beseffen hoe absurd het is dat ik een persoon in je zie die je (misschien) helemaal niet bent. Want wie ben je? Hoe ben je? Waarom ben je? Wanneer ben je? Wil je dat bennen? Ben je?…

Op de weg des levens Met een last te zwaar te dragen Terwijl je sterk zou moeten zijn Maar te zwak voor het gewicht Dan, juist dan, mag jij mij vragen En zal ik tonen en bewijzen Dat je samen, beter dan alleen Kan voldoen aan de absurde eisen Die het leven somtijds aan je stelt Twee kunnen meer dan één En samen staan we sterk Kom, laat de…

Maar ondanks alles, cher Jean Paul, blijf jij één van de wenkers die als strijdbaar hyperbool dient; één van die denkers die de mensheid richting wees in een volstrekt absurde race.…

Op absurde afstanden van geliefden. Niet te bevatten. Je vat het niet, daarom wil je dit. Daarom moet het. Je beseft niet wat je achterlaat. Stap niet verder, in godsnaam! Je kunt nooit meer terug...…

't voortschrijden der dagen noch verandert het iets aan het vullen onzer magen slechts één zonnestraal maakt mijn zware gemoed misschien iets beter doch vandaag gloorde een beetje hoop toen de ochtend begon ik nam plotseling in 't gras een bloeiend madeliefje waar kopje wanhopig omhoog gestoken naar de afwezige koperen ploert klinkt absurd…

Het is bijna absurd. En uit dwaasheid geboren. Zolang de ziel God niet heeft gezien. Kan de ultieme liefde niet verworven worden. Het steunt op geen enkele zekerheid. Ook niet als we liefde losmaken van welke religie dan ook. Dat getuigt van intellectuele eerlijkheid. De zuiverheid van de liefde is in alle opzichten passender.…

Ik smeekte je doe me maar breek of bedoel me maar bijt in me voel me maar strip me to the bone daar het einde te vroeg kwam dat de herfst haar intrede deed of mijn verlangens naar Zomer absurd obsessief overkwamen valt best te begrijpen Maar de Geest van Herinnering in zijn beste uur duwt dubbele noten als krakende huurbare boten de…

De perfectie egaliseert net niemand; zou me een zooitje wezen Elkaar lesjes spellen; erg absurd en enkel God gegeven. ...... meer dan je best kan je echt niet doen......…

je voetstappen versnelden…..het regende je lange krullende haren onder een paraplu alsof ik je ooit lastig zou vallen, het idee gewoon te absurd…bloedt je geweten niet?…

Zo zie je maar hoe de rijken hun geld spenderen, absurd veel verdienen aan menselijke gebitten om daarna een belangrijke leeuw te laten creperen, en gezellig met criminele jagers samen klitten.…

vlinders roep ik je naam zie je niet waar politci de aarde dragen de slaven van aardse macht, mijn liefste lief ja ja zo... is de antipode penseel met engelen haar in Zijn hand. schildert hij portretten in dageraad robijn we laten het wijnglas zinken heffen het hoog boven het nieuwsblad en de televisiebeelden strompelen minnen dansen de absurde…

nadeel van deze sport het lijkt wel of het wekelijks erger wordt De competitie is nog niet eens begonnen er wordt nog niet verloren of gewonnen Maar het speldeprikken is al weer daar en iedereen staat met een mening klaar Mijn droom in deze roerige tijd wordt waarschijnlijk nooit werkelijkheid Een zaterdag of zondag naar het veld zonder dat absurde…

Gek of geniaal om zoiets te bedenken zoveel mensen komen gaan en dromen in eigen beeld en taal proberen te leren mee te beleven wat jij toen voelde dacht jij soms God speelt met mij is dat wat je bedoelde in absurde vormen zonder normen speel jij ook met God ook met de natuur een boom word pilaar de slak wordt een trap maar je…

Totaal alleen gelaten op een dievenpad Met mijn onvervreemdbaar beeld De waarde wisselend ingeschat Wanneer een spiegel letterlijk verdeeld Die weerkaatsing wil van alles zijn Dubbel ongenaakbaar echt Alle drama uitvergroot in ’t klein Bevestigd en tegelijkertijd weerlegd De persoon is een absurde afgrond Als onmiddellijk verhaal Gelukstreffer…

Als graficus tekende je de meest vernieuwende, absurde en intrigerende denkbeelden, terwijl ze in de inrichtingen van Parijs en Brussel het tegendeel met je voor hadden, want met Haldol werd je schizofrenie genadeloos de stropdas omgedaan.…

van haar blank en romig lijf gesteven als een uitheems eiland van vanille-ijs ontroert de zwarte man in hart en nieren hij buigt zich, proeft haar tepels als bevroren vruchten zijn donker lichaam dekt haar als een laagje warme chocolade als hij postuum geniet van de dame blanche die onbevredigd geil en vochtig wakker wordt in het absurd…

Zoveel dingen kan je niet oplossen: moorden stenen olie sommige maagtabletten een panty van een vreemde vrouw in je bed verdwijningen wie er op de tube tandpasta heeft geknepen zodanig dat je met wat zout of zo je tanden moet afschrobben zoveel vragen zoveel mysteries Over zoiets zou je een gedicht kunnen maken…

Geen weg terug van alle absurde hoge eisen, het hoogste goed blijft eindig gouden in je drijven en luistert zacht naar eigen zwijgen met zoveel harder eerder leven.…

ik moest denken aan mijn moeder, die al zo lang reist, in 80 jaar de wereld en haar leven rond, mijn moeder, ze wordt nu heel snel oud en is nog steeds op reis, ik dacht bij mezelf 'mamma doolt op zoek naar waarheid, maar reist steeds verder van ons af, mijn hart breekt, verbittert, mijn ziel verkrampt, ik kan niet eens meer huilen, hoe absurd…

Op je achtentwintigste ben je in concentratiekamp Vught, samen met 21 ongelukkigen, botweg vermoord, je stierf zoals velen in die absurde megaramp, maar niet voor niets en daarbij de haat gesmoord.…

Domme meningen zoals - val je dan niet in slaap - Absurde vragen waarop ik best geen antwoord gewaag. Mijn herleving ook zin van bestaan, zo om elkaar begaan Nooit in geloofd en hoeft dat - het was nooit waan -! Trillende neusgaatjes, fronsende wenkbrauwen en dat gelonk Oogverblindend en adembenemend liefje, géén schip zonk!…

Eigenlijk is dit allemaal absurd, want ook jij bent fout geweest. Je houdt wel van mij, maar ik van jou het meest. Weer die stomme vrijdag op het station, ik met de tranen op mijn wang. Je keek de andere kant uit, je maakte me bang. Ik zag pas weer die lach op je gezicht, toen de treindeuren voor mij sloten.…