Alle inzendingen over absurd

Kakkerlak Een kakkerlak met luxe bak stak zich strak in driedelig pak. Zijn bruid had lak aan kak en was in strapless tijgervel met stras. Gestrest zei hij, die labbekak, terwijl de ambtenaar al sprak: Jij zet me wel in vuur en vlam maar ik prefereer een kakmadam! Waarop zij in woede ontstak en wreed het hart van haar ex brak. Want in haar…

In mijn droomwereld gebeuren vreemde dingen zo kleuren bloemen de sneeuw zo zingt een rat de aria van de eeuw mijn droomwereld is niet dor of stil gaat daar de zon onder dan kleurt de horizon purper en hoor ik ergens in de verte een muziekbak vol violen die als vanzelf een stuk van Verdi spelen als ik wakker word staat de radio aan.…

verbrand je leugens ik verzacht mijn pijn krankzinnig? laat me eens denken mijn gedachten gaan diep ze worden blootgesteld aan kwaadwilligen… dus laat ik ze rusten mijn ziel afgesloten als u probeert me te breken u die leugen van waarheid niet kan onderscheiden denk dan nog eens na u bent niet kundig, noch wijs als een echo in…

Antwerpen steekt als eerste van wal nee, niet met hun haven of met hun voetbalploeg unicum in het land: "de vervuilinglast" een absurde geweven taks die oudere auto's moeten weghouden uit het centrum van Antwerpen wanneer hun dieseluitlaat te hoog uitvalt discriminatie eerste klas want fabrieken rondom de stad mogen gerust vuile rook…

Doch de macht van de absurde angst en de onverstaanbare twijfels grijpen me vast en vechten doe ik want ik draag mezelf tot last.…

ik zit hier maar te zitten luiheid druppelt samen met het zweet van mij af wat een absurde temperaturen voor mij is dit een straf ik verlang naar twintig graden blauwe lucht een zuchtje wind de zon die mij zacht toelacht mijn huid lichtbruin getint ik zie alleen maar grijs en regen valt met bakken neer subtropisch voelt…

discriminatie verdragen zij geeneens Een kleur, die ik wel krijg, als ik bedenk dat zelfs niet meer Gesproken kan worden over het goede en het kwade, neen, geen enkele keer, leg ik mij neer, bij het absurde idee, niet meer te spreken over zwarte Piet, Tenslotte is die niet ondersteboven, van het geheel terwijl er veel teveel ophef…

In dit absurde tijdperk te mogen ademen leven aan te raken met de ernst van een jad onder een hemel vol sterren een witte wolk die ons voorgaat verdrijft het masker van de dood ik heb in een tuin vol met papavers gezeten gekeken naar de gekleurde vogels en de papegaai horen krijsen en ik was bang, maar overal breekt…

begaan met kleine dingen die mij niet onopgemerkt blijven het laatste dwarrelende blad een kroonkurk tussen kiezels op 't pad van de begraafplaats de verloren geraakte sigaar met het kleurige bandje (AGIO) en bij een witmarmeren zerk de vaas met rode rozen zo zoek ik met eigen ogen in een wereld van wanorde naar de kleine dingen die…

Het vertekent ’t beeld van het zien, het is absurd abstract bijna alles maar net niet in één gevat.…

Want al klinkt het ook absurd steeds deed ik bij elke spurt onderuit voor de T.V. virtueel wel voluit mee. Was het langer door gegaan had de kans beslist bestaan dat ik mager als een lat dra de geest gegeven had. Goddank heb ik vier jaar tijd tot ik in Korea rijd.…

Al dat sombere gedoe van zogenaamde volwassenen, die het Sinterklaasfeest willen boycotten, stoort mij enorm, want het zijn enkel dwaze ratten, die leuke kinderfeesten willen bederven met wrang gemiereneuk en absurd slavernijgezeik.…

Droogte dwingt tot absurde capriolen, hoog bewegingsloos hangend aan een plantaardig tandflos draadje Bloemen zoet hart magnetiseerde zeemlederen maagwand, vervoerde zijn geperfektioneerde reukorgaan en dwong zijn grijze pudding tegen beter weten in tot het moedwillig negeren van Darwins bewezen evolutieleer Onheilspellend Engeland…

Als halmen buigend in de wind van zover gekomen dromen zo diffuus in maagdelijk ochtendlicht door mijn omfloerste ogen dageraad breekt mijn absurde zinnen open waarheid te vroeg zal wreed mijn ziel met voeten treden op weg naar sterren gekomen uit niets gebeden woest gesproken aan goden van weleer aan jouw brein ontsproten laven…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

Het is om je rot te schateren van meligheid hoe men de poëziepen hanteert en hoe hun flutversjes worden geadoreerd, terwijl het absurde niemandalletjes zijn. Blij verlaat ik deze dronken poespas met ronduit chic gedoe van niets, ik eet nog liever gras dan iets van zoiets.…

ze hongerde naar nieuws met een absurde betrokkenheid geeuwde en kon haar stress niet kwijt in de warmte van samengeknepen handen kortsloten vingers de spanning vloeiden ladingen af die slecht waren voor het hart daar waar beweging ooit als remedie de  nervositeit suste werd dat snel vervangen door rusten de uitsluiting komt…

Mijn deel, mijn dansen mijn levensrivier zij vloeit opgevoerd als een bewerking, doorkruist zij heel veel werelden, keihard slippend door de bocht vloeiende bewegingen op samba het gevoel van hartslag in de ochtend het gevoel van slippend voetzool, een absurde manier van uitbeelden..…

Ik zit te appen met een vriendin ze zegt: ‘k moet even aan de lader nou klinkt dat absurd is slechts een begin ‘t einde komt een stukje later… ‘k Zit te appen met een vriendin moet wachten tot ze ‘ opgeladen ‘ is intussen doe ‘k andere zaken omdat gewoon wachten: geen optie is!…

De absurde logica van nutteloze wreedheid en onmacht van verdriet ontgaat geen mens die mens wil zijn: hun leed weegt duizendvoudig op zijn schouders.…

Als ik weer in de herinnering schiet en ik voel het opkomen, het verdriet dan ga ik op reis, terug in de tijd want die herinneringen, die ben ik niet kwijt Je was in ons gezin het "gekke kind" en bewoog door ons leven als een wervelwind je absurde humor, je hilarische verhalen, je totaal onverwachte uithalen...…

Waarom bijvoorbeeld iets het absurde noemen toekijken hoe twee bijen ook kunnen zoenen. Kan ook ik even zacht spreken met eigen stem hoe bijvoorbeeld iets openblonk die groet nog klonk, de donkere voorgrond mij werkelijk niet kan boeien mijn gedachten liever met wat nu speelt stoeien.…

ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen – en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid – het was een vreemde trieste nacht Wij lagen samen – O mijn geliefde, zei ik zacht en was zo leeg en moe alsof ik sterven zou ik huilde aan de borst van een beschonken vrouw en in de schoot van een absurde…

ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste nacht Wij lagen samen - O mijn geliefde, zei ik zacht en was zo blij en moe alsof ik sterven zou ik huilde aan de borst van een beschonken vrouw en in de schoot van een absurde…

ogen branden zwart gloeiende gaten in mijn hart van boven het geil beslagen glas met wijn bloedrood als de pasgeboren liefde Ik hijg mijn onmacht in een kluwen van weerloosheid waarin mijn naaktheid de voltooide tijd wederom ontbloot Je daalt op mij neer als een grote zwarte vogel terwijl de maan toonloos haar ronde draait in een absurd…

Hij deed niet mee aan die absurde rage en was uniek: mentaal was zijn bagage. In ieder opzicht stond de man alleen. Er kwam opeens een vrouw. Ze leek volmaakt. Geen moedervlek ontsierde lijf of leden. Hij zag Miss World en werd door haar aanbeden! Ze toonde zich aan hem - volledig naakt. Mobieltjes? Nee, de schoonheid had er geen.…

als jij normaal was zou je niet afwijken van de rest zou je je verheven voelen boven verknipte idioten die midden in het leven staan van die minderwaardige sociale en geliefde mensen terwijl je medelijden zou moeten hebben met hun geestelijke armoede dan deed je niet van die overdreven absurde dingen zoals de deur opendoen als de bel gaat…

En dat het overging als je maar woordjes leerde, dat was iets zo absurds, zo dolkomieks dat het in omloop kwam als een gevleugeld woord.…

Dood eng woord nooit gehoord in de stilte van de dood Ik heb je lief al lachen de vlinders m'n lente weg Ik heb je lief omwille van zijn en doen Denken dat gedachten pijn verlichten is misschien absurd Toch doof ik je ogen niet noch je gezicht De rimpels en pijndrempels maken je geest sterker Ik geloof in jou in je hart…

wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden moegenezen eeuw, in ieder leven valt wat regen maar vier meter is een absurde…