Netgedichten

netgedicht (nr. 14.110):

Overgave

Ze zat daar zoals altijd
in haar uitgerafelde zetel.
Intussen was ze heel oud
en krom geworden. In haar hele
leven had ze geen tien woorden
van een innerlijk gevoelsleven geuit.

Het witte breekbare vrouwtje,
had nooit een beetje kracht over gehad -
na haar plichtsvolle taak van zware arbeid
vervuld te hebben - om nog
een lach te kunnen produceren.
Ik zong haar een absurd lied
en ze kon enkel een zware frons
van haar massieve wenkbrauwen
laten spreken.

En toen zei ik een dicht op,
over zure oude mensjes en zowaar,
ze deed haar ogen dicht, liet haar hoofd
achterovervallen in de neksteun van de zetel
en O, daar nam ik iets waar, een definitieve
glimlach die om haar mondhoeken speelde.