Alle inzendingen over af-beelden

Ik sluit mijn ogen, beelden gaan voorbij, Verstilde herinneringen aan een kind. Beelden, alleen maar bestemd voor mij, Sommige voelen aan als een kille wind. Ik kijk in de spiegel, zie mezelf zwijgen, Hoe fascinerend ook al die beelden zijn, Het gevoel dat je niet terug zal krijgen. Alles doordrenkt met gelach, met pijn.…

maar echte liefde zijn 'k zag ze later op een bankje zitten genietend van een echte lente zonneschijn Vandaag kwam mij dat beeld weer boven twee mensen, van middelbare leeftijd een beeld om altijd vast te houden dat gevoel van echte saamhorigheid.…

Mijn gedachten dwalen af… Af naar mijn wereld… Waar alles perfect is… Waar ik vrij ben… Waar ik kan leven als mezelf… Mijn gedachten dwalen af… Af naar vliegen… Vliegen door het duister en het licht… Op naar vrijheid… Waar ik durf heb om te doen en te laten wat ik wil… Mijn gedachten dwalen af… Af naar mijn vrijheid… Die ik nooit zal…

Ach Venus, jij allermooiste waarom durfde je niet beleefd te liegen – wat iedereen zou doorzien? Had Moeder laten winnen die immers in het hart woont – moeders verdienen meer dan wie dan ook liefde en eer Had Verstand laten winnen dat in het hoofd waakt, of slaapt – het is beslist het hoogste goed dat een mens eigen is…

Wil door Uw Geest ons hart beroeren, Uw Woord de monden uit doen gaan, doe ons de strijd met verve voeren, Uw beeld ons steeds voor ogen staan. Wij zijn van U te allen tijde, bloedeigenen door dood en graf, wees onze voorspraak aan Gods zijde, verzoening keert het oordeel af.…

Er is een beeld waarvoor ik durf te knielen, waarin het moment van overgang is vastgelegd, half vrouw half boom, grotesk en geniaal, Daphne kiest voor zuiverheid, haar hemelse gestalte, waar de vrouw beter af is.…

gesteven kapsels in lange warme mantels een decadente melange van hebzucht en onvermogen rollen kijvend het riool binnen van ver vleugelt een wijze voorbij ziet de gevels verpulveren en wendt biddend het hoofd af.…

Met galm werd zij aangevoerd als beeld tegen de stroming in waar ik dromerig in verwikkelde als een echo in mijn herinnering.…

In het aardedonker daal ik af. Over de trap bereik ik onze kamer. Het is donker hier. Het is stil. Wonen wij hier wel? Daverend tikt onze klok seconden, over het landschap van de tafel. Ik hoor geluiden in mijn oren, die ik overdag nooit hoor. Ik zie schimmige beelden, die ik in het felle licht niet zie.…

verrijzen, een wederkerende droom, drempel die onherroepelijk is geërfd, bewijzen dat de laatste stappen mij verraden, verlangend naar een voorgestemd gemis, sla ik mijn hunkering gade in de jaarspiegel , wend mij af in steeds weer enige gelijkenis met voor – of afkeer of doet beiden mij deugd?…

van de buurman is leeg gehaald met een kleine truc verdwijnen een fiets, een naaimachine, een brood, een afgetrapte schoen het is al na twaalven en je komt om de hoek als het warmer wordt kan het zijn dat je op kruispunten verschijnt in een strak gesneden pak met in je armen een roofdiertje of er ronddraait op rafelende spitzen, je beeld…

het is voldoende, oppert ook een klerk met kennis van zaken, zó de trappen af te kunnen dalen, éénmaal en voet na voet nauwkeurig dat dalen in je ziel te kunnen kerven, dat wat volgt daarvan herhaling is of naar de herinnering een aanloop, of van je ongeduld de ergernis.…

De beelden weggevoerd naar de verre horizon van de abstractie bouwden stalen muren waarachter in het diepste geheim het kind jammerlijk huilde. Naast het zweet- woelende bed stonden de spoken van verjaagde beelden bestreden met tabletten weggevaren met de drank der verdoofde vergetelheid.…

tijd het beeld voorgoed verstoren…

Met guts en priem Ontstaat uit het Gewoonste hout Het allermooiste beeld - Een beeld dat vorm En uiting geeft Aan een beloken herinnering Die al jaren in mij leeft - Met mijn palet van Basiskleuren schep Ik op geschept papier In verf mijn eigen Onafhankelijkheid Kunst die leeft voor altijd - Woorden die ik van Mijn moeder…

jij neemt al afstand van het beeld dat ik van je heb je bent geen prinses de dromen van zand zon en zee neemt het getij altijd mee ik voel me nog prins maar in het slot waar jij woont is alleen zijn te gast toch sta ik vaak bij de gracht en wacht tot de brug langzaam daalt dan vieren beelden stormachtig hun feest tot het…

Het wrede ik ontdeed zich van zichzelf en werd onzijdig het, categorie, decimaal bestaan, een tien zonder elf, abstractie van de spiegel, weg van wie het ziet, zag, gespiegelde reflectie, beeld in een regel die elk beeld ontkent, spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend.…

Kijkend in een spiegel met voor en achter een spiegel in beeld zie je toch uiteindelijk het oneindige einde van je eigen zelfbeeld…

Gedachten, spinsels van grijze kronkels waarmee voortdurend jouw beeld geweven wordt ... ... in volle kleur.…

Op de fjordhelling grazen geiten onbezorgd hun leven slijtend, beelden al springend de aard der Noorse vertellingen.…

Het is zijn laatste metafoor, het laatste beeld uit klank gewrikt. De dirigent heeft afgetikt, maar de muziek gaat door, gaat door.…

zijn inspanning leeft een gezicht dat boekdelen optekent in beeld het vastgelegde moment laat eindeloos genieten…

in de tijd van nu blijven indrukken achter vol mooie beelden niet alles is wat het lijkt ik kijk er liever doorheen…

Wie kan mij vertellen Door welke beelden Zij zich laat vergezellen? Wie kan mij dat vertellen? Wie? Wie? Wie?…

Ik laat jouw beeld hier verdrinken Jij hebt me zoveel verdriet gedaan Mijn gevoelens schenk ik aan de bodem En zal zonder jou verder gaan………..…

Het strevend beeld mijner jacht naar gouden, hemelse zin: God is einde, Diana mijn begin. O, de spannende smart van de menselijke boog, de pijl-parabool, grote vlucht van mijn hart. Maar God is hoog.…

kijk hoe ik hier nu zit te wachten mij voed met tot zolang oeverloos overloop hondsmoe van het er doorheen zitten sta ik dan toch maar langzaam op vreemd er gebeurt niets en toch beweeg ik hemel en aarde…

een karper in witgroen marmer op een sokkel in het gras wil per se men ziet het aan zijn vin de vijver in tegen de goesting van de sokkel in…

Mam, waar ben ik mee bezig, vraag ik me af. Niet voor 't eerst pas achteraf. je weet dat ik niet kan leven volgens het model Niet zonder bergen en dalen de kommer en de kwel.…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…