Alle inzendingen over als ik was

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Met gesloten ogen lig ik in je armen, al genietend voel ik je mijn hart verwarmen. Stiekem droom ik daarna nog vaak van dit moment, sinds de nacht dat ik ons gevoel heb gekend. Ineengestrengeld tellen wij de uren, hopend dat dit eeuwig moge duren. Deze aanraking doet ieder besef van tijd verdwijnen, en doet alle onzekerheid met de minuut verkleinen…

je zal nooit echt begrijpen wat me hart voelt voor jou, ik ben bang dat we uitelkaar groeien en ik alleen verder moet gaan zonder jou....…

Alles is hier gewoon zo grauw mama was jij het dan die alles kleur gaf en de wereld warm maakte? je Cindy 1999…

toen ik uit onschuld bestond liep ik soms het paradijs in en uit voor me lag het grasveld oneindig groot en aan de overkant dat ongekende verre vreemde land hollend wilde ik daar naar toe na lange tijd bereikte ik het vreemde oord in de verre verte zag ik de kinderen ze waren zo klein ineens net als hun stemmen mijn duizelend hoofd…

Mijn eerste liefde een gevoel zo fijn hoe onbezorgd en vrolijk speelde zij met poppedijn Ik speelde nog met treintjes in de grote hal, alleen bij juf De Boer op school We gingen daar met zijn tweeën heen Ook kwamen we samen terug en speelden verder met elkaar Twee gelukkige kleuters Och wat hield ik toch van haar Onschuldig trokken…

Met uitzicht op overlijden gaan ze ruhrren, bijna rellen over hun relatie met hun ouders de kinderen nu volwassenen als ouders, grootouders met hun verwekkers ‘oh wat hadden ze een goede of slechte band’ maar ik zeg als broer Jan Jacob van en tegen mijn 2 broers, 5 zussen (1 is dood) “jouw ouders zijn de mijne niet” ik heb mijn ouders…

dag tot dag rijdt hij van huis naar school groot en kleine kinderen dagelijks vervoert hij de mannen en vrouwen van en naar hun werk bij het in- of uitstappen steunt hij de ouderen naar familie op weg van luilak tot student voor wie zich verslaapt neemt hij gas terug voor wie niet lekker is haltert hij bij de deur van arts of ziekenhuis…

In mei hoorde ik iets, dat was onvoorstelbaar, maar toch was het echt waar. Ik had tranen in m’n ogen, het was moeilijk om ze te drogen. Elke dag mis ik hem, in m’n dromen hoor ik soms nog z’n stem. De klap kwam hard aan, om de minuut voelde ik een traan. M’n klasgenoten zaten om me heen, dat het logisch was dat ik huilde, wist iedereen.…

Zij wilde een schijfje van zijn geheugen, hij wilde best een oog van haar. In hun slijtage waren ze complementair. In de liefde, mekaars spiegelbeeld. Zij bleven in leven voor elkaar. Zij werd ziek en zei tegen haar schat: “Man wat word ik hier verwend”. Haar glimlach nog zo mooi, haar wang zo zacht als bij die eerste kus. Een paar uur…

Ik zag vlinders vliegen hoog in de lucht een van die vlinders is stiekem gevlucht Hij heeft zich genesteld diep in mijn buik en heeft daar mijn lichaam stil in gebruik Soms dan kan ik hem voelen ik voel 'm dan fladderen mijn buik door krioelen Het vreemde is het beestje ontwaakt alleen als JIJ mij stiekem aanraakt…

Ik kan hem niet meer missen. Ik heb hem nodig, om mijn geheugen, weer wat op te frissen. Al jaren is hij mijn vriend, dat heeft hij zeker verdiend. Bloemen, landschappen, watervallen, alles kan hij in zich onthouden, zijn allesziend oog laat niets ontvallen. Mooie groene valleien, hoge bergtoppen, gaat hij in zijn geheugen verstoppen…

Schrijven… Letters op papier… Hoe heb ik het kunnen leren. Zwart op wit, geschreven op papier. Tussen de lijntjes moest het, bij een kwaaie Juf. Haar figuur was goed gevuld. Zij hield niet zo van kinderen en had niet veel geduld. En toen we de letters kenden, schreven we het op de muur. Wij zijn niet bang, voor juffrouw Tang. Zij spuugde…

Diepte gesprek waarin stilte en kleur ons een weldaad doet zo verlaten we de kloostertuin herfsttinten strelen onze ogen je kunt goed zwijgen zegt hij dat is een kunst van God gegeven als we stil zijn is er een wacht voor de lippen want soms in ons spreken praten we onze mond voorbij hoor en kijk toch eens zegt hij alles spreekt…

Je hebt van die dagen, die wil geen mens meemaken, toch komen ze voor. Na vier dagen ziekenhuis denkt de een: ze is dood, na vier dagen afwezig zijn denkt men: ze is gestopt, na vier dagen denkt men: ze " doet het niet meer" maar: ik ben er wel, ik WAS er niet en ben er nu voor eventjes. Dus de beste weg om iedereen even te laten weten…

Wat, waar, hoe, waarom, wanneer Tijd is wat alleen gegeven kan worden- Het pakt zichzelf dan weer af dat komt door jou dat komt door waar je het wilt doorbrengen, hoe, waarom, en wanneer. Waar tijd voor jou plaatsvindt is fysiek alleen op aarde maar mentaal breng je altijd alleen maar tijd door met jezelf en iedereen die je tegenkomt tijdens…

De geur van brem en kamperfoelie, brengt mij terug naar dagen van mijn jeugd. Hoe ik probeerde ze te plukken, mijn kinderhanden nog te klein om hun verzet te breken. Zelfs hun geur is sterker gebleken. Nu ik oud ben, zie ik nog mijzelf als kind. Dwalend over die grote paarse hei. Elk bloempje speurend, van tormentil tot rozenkransje de…

Ik vond mezelf terug in stoffige handelingen met de halsband van liefde om mijn nek onderging ik psychiatrische behandelingen ik masturbeerde als een verdwaalde gek op school was ik het slachtoffer van pesten ik verweerde mezelf als een eenzame held maar ik werkte me steeds weer in de nesten ik vond geen liefde en ik had geen geld er doemde…

als ik jantje hoor - volendamse smits - word ik even klein - weer - denk ik terug in de tijd zie ik hem weer staan míjn broer achter in de kerk in het koor waar hij zingt - met nachtegalen stem - o jesuke klein o jesuke klein, denkt de volwassene in mij hoe lei dit kindeke - dit jantje - onder het juk het juk van de roem en toch…

Ooit komt de dag da'k er niet meer ben mijn ogen blijven dicht mijn adem weg, zelfs niet licht. Er komt 'n dag, dat m'n hart niet meer klopt, dan houdt het voor mij ook op. Ooit komt de dag da'k naar hemel vlieg want daar beland ik zeker weten, want: ze zeggen allemaal: je bent zo lief! Dus als mijn hart stopt mijn adem 't niet meer…

Door helder sprankelend stromend bronwater verkwik ik wat of meer door de waterval-muziek van Chopin Het afscheid van tante Lucy het bijwonen van de dienst is confronterend raak Ook zij heeft 't moeilijk met het loslaten van een leven zonder leeftijd Tranen ontvallen haar ogen maar worden opgevangen  door de glimlach van haar lippen…