Alle inzendingen over begrenzen

loslaten het welgemeende credo was van alle volgers haakte jij je lusten diep in het willige vlees striemde met de zweep het zoetzere roze dat in vochtig rood dood of de gladiolen wenste met superieure lach bezag jij de taferelen die in orgastisch delen hun hoogtepunten cultiveerden in korte tijd het hemelse kent geen temporeel begrenzen…

Je vluchtte over grenzen jezelf steeds achterna maar niets kon het begrenzen gevoel kwam altijd na. Hoe het kant- of wentelt je droomt toch steeds van mij; hoe je ook rent of drentelt ik laat je toch niet vrij Weer word je schreeuwend wakker: lig ik weer aan je zij want als jouw trouwe makker hoort Nachtmerrie erbij…

Vormloos vol de leegte voorbij geen behoefte aan het ego geen tijdsbesef Mistige flarden van vergeten landschappen verdronken oorden luchtige schouwspelen Wetend, voorbij de herinnering Ziende, voorbij het oog snelheid niet te begrenzen een schicht in een eon Klank en ritme kleurrijk geheel vloeiende bewegingen verstilde portretten…

Vier witte muren begrenzen ratio in eenzaamheid voor allebei een onsje de klok tikt tijd voorbij de radio geen woord, geluid we zijn niet blij we zijn een onsje het bed van stille onbeslapen uren is verlaten erotiek zonder dimensie de leegte van het niets vergeet ons werkeloos geen valse hoop of een verzonnen lach tussen ons…

De kanttekeningen begrenzen de hartstocht een burcht om je vormen van de passie te bewaken om jouw in de kern te ontmoeten bij het kampvuur.…

Roodborstjes, pikken zaadjes op velden, groen van vilten tapijt laatste krommingen schitteren als grillig gevormde perken, onuitsprekelijk kraken de ijsbergen niets achterlatende droppels verspreiden het geboomte, bladeren begrenzen ongebroken gehuld in zonderlinge wijde blik, kijken nevelsluiers met groet terug.…

echte wereld neemt me mee we gaan weer koppie onder in de virtuele zee zien maskers die gezichten zijn touwtjes die ze trekken handjes van hout een enkeling van porselein het lichaam kan verrekken ze spelen het spel van doden en vermisten mensen koud als ijs die liefde en de goot verwensen hun levens zijn zo groot geen dood kan ze begrenzen…

Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten. Hoe lang nog, zoek ik jou?…

Dichters gunnen elkaar het laatste woord uiteindelijk een toekomst, achter hun begrenzing buiten de dictionaire en de taalgrens om, een eigen punt te maken als inktmop voor hij werd gemorst inkt gedoopt in korsten brood de kruimels waarmee het spoor van licht verduisterd waaraan de papegaaien zijn verwend wat de ruimte van…

Als een omhullende schelp Plaatst ze haar armen Binnen deze warme begrenzing Mag het gevoel zich uiten Verwordt een trots ego Tot een week mens En weent Laat de kern zien Als een kind Kwetsbaar en puur Geeft toe aan Weggeredeneerd gevoel Zo in deze greep Grijpt het aan Roept op tot Beschermend koesteren Los laten is Wederkeren…

Een stad die zich door niets laat begrenzen; maar steeds voorafgaat aan een progressieve stroom. Amsterdam is ten lange leste een proeftuin voor de Nederlandse moderniteit. Een stad die niet alleen het vrije denken dient, maar een smeltkroes wil zijn van ras, godsdienst en identiteit.…

Droom maar lieve zieke van liefde, spel en schemerlicht stilzwijgend heb je overzicht Jij ziet het al en wij nog niet wij kijken, maar jij luistert waardoor je de begrenzing ziet die van leed en liefde fluistert Jij neemt je eigen levensweg aarzelend, en dan eenmaal rechtuit wanneer je tot het einde van de stille weg besluit Steel nu…

Droom maar lieve zieke Van liefde, spel en schemerlicht Stilzwijgend heb je overzicht Jij ziet het al en wij nog niet Wij kijken, maar jij luistert niet waardoor je de begrenzing ziet en dan leed en liefde fluistert Jij neemt je eigen levensweg Aarzelend, en dan eenmaal rechtuit wanneer je tot het einde van je stille weg besluit Steel…

Zij ligt op haar bed, een verstilde pop naast haar met glimlach half verholen, een roos die nog niet is ontloken geboren als magisch beeld als zij mijn gedachten taxeert zachte lijnen begrenzen sproeten magie om pijn te vergeten, gaven die alleen een kind bezitten kan compositie van verdriet naar schoonheid toonbalk van nog niet…

Verdwaald in een onbekende ruimte Overal gevoel van angst Niet weten hoe je eruit kan komen Niet weten óf er een manier is om er ongedeerd uit te komen Niet weten óf je er levend uit kan komen Er kan van alles gebeuren Er zijn gangen met rook Ruimtes met water Kamers met valkuilen Zichtbare afscheidingen Ook ónzichtbare muren.. .. begrenzingen…

Haar geest, aan de begrenzende motoriek ontsnapt. Pirouetten voor de zon, de zon cirkelend om haar. In een stralend grijs gebied, overlapt werkelijkheid fantasie. In een centrifuge om haar middelpunt, kijk ik verschrikt naar de zon. Misselijkheid en ademnood, ik houd het voor gezien. Het tempo stijgt, ook de zon verdwijnt.…

Tot ze, aan de begrenzing schier van het daglicht, voor de ruimte van een open dal komt. - Hier, meent zij zeker, moet het wezen... En zij valt in de rivier.…

mijn kop verwart dingen die gebeuren in kleuren die slopen en uiteenlopen door elkaar vloeien en de waarheid snoeien in transparanteng glanzen ruimteloos begrenzen verwensen gebonden licht en gekluisterd balans kans op leven in eenheid met aarde vergaren van wat wortels aan de rand van bestaan schrikkend rood vergloeit de purperen horizon…