Alle inzendingen over behang

binnen vier muren kaatsen woorden koud schieten blikken dwars door en langs niets hecht meer het behang laat los…

Blauwe waas Lichtjes over het water Zuchten van de dag Die zijn adem uitblaast Nevelig verlangen Naar sluiers van de nacht Die stilletjes maar snel Het land behangen…

vol welbehagen jezelf beter laten zien zoveel schoonheid spreekt steeds weer een nieuw uiterlijk ik hou wel van behangen…

Een jongeman, soms een echte botterik, Maar soms ook een goedaardige vlotterik Echter voor vrouwen was hij bang Kroop het liefst achter het behang "Als ik ze tegenkom," zei hij "dan stotterik."…

mijn huis is behangen met woorden zinnen die spelen met de gedachte dat de muze van de nacht hen wekt om in uren naar het ochtendlicht mijn catastrofes om te smeden tot een tijdloos dicht met allure…

De spoken op het behang het fluisteren van de wind vertellen ons in bange uren wat we al lang weten. Alles is eindig in pijn en verdriet Dus kleur de dagen in het licht van de zon.…

De mens zit vol van die geplogenheden hij bleef leven uit gewoonte alsof hij in zijn lichaam hing met een kapstok en voetstuk behangen met te zware mantel En van de weeromstuit viel hij om…

achter de deur regeert de tirannie angst plakt als een makke huisvlieg aan het behang in een pan suddert het verschraalde leven een kapot glas een stem alles is genoeg…

het kon geen oorlog zijn er was melk en brood ze hadden een koe de klok aan de wand tikte gewoon verder vanuit de witte vlek op het behang en vader was stil in zijn urne zo vredig…

ik hoor het weer die akelige stilte in mijn hoofd ik hoor het weer niks is gedoofd ik hoor het weer ik word echt heel bang ook van die enge schaduwen op het behang…

het kon geen oorlog zijn er was melk en brood ze hadden een koe de klok aan de wand tikte gewoon verder vanuit de witte vlek op het behang en vader was stil in zijn urne zo vredig…

Geen moeten wat mijn behang ontsiert geen later wat mijn kleur bepaalt maar een hand vol zonnestralen wiens warmte ik koester en ik schrijf dankbaar op je nachtkussen even vroeger dan te laat.…

Vandaag behang ik mijn kamer met jouw lach het schatert me van alle kanten tegemoet ik borduur jouw vrolijkheid op mijn nieuwe pak het wordt vandaag een zonnige dag in mijn huis.…

breek de botten van uw wild belang wanneer ik met bloed de muur bezweer de muur behang met de levende kwasten van een lege tijd die ons in rode tekens van de angst bevrijd…

Een anders belang, Plakt men graag achter het behang. Die ander heeft toch ook rechten, Om voor te vechten. Dat weet u toch ook, al lang. Als u graag blijft plakken, Ga dan uw eigen probleem aanpakken.…

ze zit opgezet op de piano papavers hangen in het behang de piano kraakt soms maar hout leeft lang er schijnt een zonnestraal op de partituur ze krijgt het ijskoud als haar mobieltje rinkelt…

U krijgt het in de bus als rol behang.…

nu ik hier zit -en niet daar raakt mijn gevoelige snaar de jouwe en mijn trouwe vingers strelen langs mijn haar ik zoek je op verlang, zet wreedheid achter het behang en wil slechts van je houden meer dan eeuwigheden lang…

soms kun je verdwijnen in de stilte van een kamer gevuld met praal je kijkt zwijgend naar met goud behangen vrouwen en je hoort ze allemaal om te begrijpen dat wat ze zeggen niet wordt gesproken in jouw taal…

was je weer grijs daar waar jij ooit begon en ik steeds toegaf aan je eis voor mij nooit meer behang ik meng de kleuren van de dag ieder leeft op eigen benen met een gezamenlijk belang…

Aan de dood ben ik langzamerhand gewend zolang het niet te onverwacht en te onbegrepen zoals een mooie jonge vrouw die behangen met springstof een heiligdom binnengaat zeven tellen aarzelt knopje indrukt en afgaat…

er ging veel behang over oude lagen zodat het vertrek merkbaar krapper leek groei van jaren camoufleerde de kleurloosheid van het verval alles werd anders de tijd mocht geen naam hebben maar kreeg het wel…

ik ben geen zanger maar een dichter en m'n pen is zoveel lichter dan mijn stem het gewicht zit in de woorden en de zinnen die ik tem verlang van mij geen fraai gezang want een vers is slechts behang in een bundel naargelang…

Met ons hunkerend verlangen - nu zeg je het was een grap - had ik een toren kunnen behangen zelfs alle treden van de trap een grote boomgaard bemesten tien openhaarden in de fik niets meer te goed onder de resten ben weer terug van even niet ik.…

Ze was dan ook met pareltjes behangen.…

en weer was het lente toen ik haar zag staan voor je raam boom met kale uitgestrekte armen overgeplant in vreemde aarde geen blaadje groeit er ooit de zon schijnt door jouw venster schaduwen op het behang…

Zo treurig staan je ogen wanneer je naar me kijkt lach of dans voor mij dat is altijd beter doe iets wat er op lijkt ga de kamer met goudstof behangen als je goed luistert kun je iemand horen die fluistert ik ben niet meer door dit leven gevangen.…

Ik snap het wel, die lichtjes wijd en zijd waarmee men huis en have heeft behangen. Ze spreken van een diep doorvoeld verlangen naar vreugde, vrede en verbondenheid. Genoeg gemauwd. M’n kip wordt koud.…

Daar sta ik dan, gekletter tegen het glas behang met de bus, zie zo! Zie zo, de zon in tango met de schaduw, betegelde romantiek, zie zo! Of ik aan je denken moet?…

Zonder jou zijn de dagen lang lig ik uren wakker en staar ik zonder te kijken naar het behang Zonder jou duren seconden volle minuten, uren lange dagen, en dagen jarenlang. Wat is eigenlijk het nut van kwelling?…