Alle inzendingen over beloftevol seizoen

seizoen jij en jij samen…

Het open venster wimpert een glimlach en ik, ik groet de nieuwe morgen…

In Morheus's armen gedragen door droomland spint ze garen weeft nieuwe plannen slaapdronken nog bij het ontwaken breekt de glimlach van de zon door in haar hart zelfvertrouwen recht haar rug en schouders de uitdaging aannemend stapt ze in het beloftevolle van de nieuwe morgen de wind streelt heel even door een warrige bos krullen…

Dan is er plots die vrouw van vierentachtig Die net haar schooldiploma heeft gehaald En duidelijk naar doorstuderen taalt Zo ogen wij ineens stompzinnig jachtig De eindigheid van toekomstperspectieven Bestaat tenslotte enkel naar believen…

we spelen ons spel, lachend in brede zinnen en daar is de werkelijkheid: een handjevol liefde met knipoog, beloftevol naar toekomst, naar morgen.…

enkel nog het onkruid wieden om de bloemen te vinden verborgen in knoppen in talrijke kleuren duizelig worden van nieuwe lentegeuren een musje rond een steen wat vlinders er omheen beiden vleugels van vrijheid om weg te kunnen vliegen wil je met me zwijgen woorden zijn te groot een glimlach is genoeg om de twijfel te dragen…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

Ze wist het te vangen met beide handen het zilveren liefdeslint toen ze het aandurfde werd haar herfst in eens weer lente haar blik toekomst gericht beloftevol…

In twee paar donkere kijkers lag verlangen lichaamstaal sprak boekdelen maar de fluistering van de wind liet haar weten de tijd is nog niet rijp met een warme glimlach in beloftevol zwijgen liet ze hem gaan wellicht ooit wellicht nooit vertelden haar handen…

mei is het fijnst ik vind jou ook gerust wel lief zoals je lacht en denkt en praat maar van mei hou ik toch het meest zo zonnig, blij en licht en nog zo beloftevol…

Hij was beloftevol als amateur: Een topper die geregeld triomfeerde 't Was juist eenzijdigheid, die hij ontbeerde Hij keek te kosmisch voor een profcoureur Aan aardse palmaressen ruim ontstegen Was Fedors doel reeds hogerop gelegen…

bakstenen slorpen beloftevol de woorden op letters maken halt hier hangt een groot verlangen gestolde beelden spreken een zwartwitte taal het beenmerg van de stenen hunkert naar de dromen die aan de muur zijn blijven kleven…

lang voor hij zijn arm rond haar schouders legde had zij in zijn ogen haar verloren dromen gelezen, ook die van hem zijn lichaamstaal had haar vertelt in hem te durven geloven vol vertrouwen heeft zij haar hand in de zijne gelegd hun wereld is nu van samenzijn beloftevol luistert nu de wind…

De winterjasmijn kroop beloftevol omhoog het wordt een bloeier de rododendron al vol knoppen lacht in zijn vuistje het wordt niet saai dit jaar er roert wat in mijn tuintje ik speur het er komt een taaie winter het is middagtijd nu spieden naar een stekje om te toeven en te proeven wat dacht je van een coq au vin…

in die dagen zonder affectie vol zorgen en pijn vond ik jou, werd getroost daarmee begonnen de levendige dromen vol poëtische fantasie vaak beloftevol, puur of breekbaar mooi andere keren droef en hard misschien geloof je niet alles maar als ik stop met schrijven dan mis je me…

ooit ben je hier verdwenen maar je spankracht is gebleven ik leef voor een geruime tijd tussen de volmaaktheid van je bogen verzonken achter witte zuilen ontroert mij nog de diepte van je ogen in water milder dan de wijn dompel ik mijn handen aan je fontein hier ligt geluk beloftevol geborgen in de stilte van je schrijn.…

dat een vreedzame dageraad de mensen beloftevol omringd met licht aan de horizon.…

de herfst winterde jouw gevoelens in een lange diepe slaap maar de lente zomerde die gevoelens tot waar het nu nog steeds om draait…… ware liefde!…

wanneer de zon straalt in mijn kamer en de vogels zingen hun mooiste lied dan weet ik dat de winter mij verlaat omdat lente voluit bloeien gaat dan open ik alle ramen en deuren en zing ik uit volle borst mijn… lied terwijl ik volop kan genieten van een jonge lente die priemt... in al zijn geuren en kleuren…

het onvoltrokkene wacht op uitvoering ruikt naar onaangebroken brood een staande gebeurtenis nog niet achter ons liggend voorlopig beloftevol groener dan onbetreden gras tot nu toe verloopt alles voortvarend de dag, een herhaling van zetten maak van een hart geen moordkuil geen hoofdpijndossier, beweeg zonder spijt achteraf met…

De kale bomen en verdorde bladeren. Ook een kleurenpracht.…

Met blote, zongebrande benen stapt ze door de zomer naar een roestig bruine winkel voor kousen die glanzen en haar laten dansen ver voorbij midwinternacht. Als de ochtend gloort, groet zij met een zwoele lach de lente, die de liefde in manden vol met zoenen, zoet en zacht als dons voor haar heeft meegebracht.…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

de winterjasmijn laat 's zomers blaadjes vallen herfstaankondiging…

Lente doet me goed, de zomer laat me leven, herfst en winter niet.…

Ik sprokkel late stukjes zomer in fragmenten geel. De lente laat ik heel. Het schuchter groen - nog nooit kon ik wat aarzelt breken. Jouw geur vleugt onvergeten door het gras. Weet jij de bomen nog? En nog waarom het was dat ooit de herfst begon en onze dromen met de vogels weken? Nee, spreek niet van de winter - het wordt nacht - de…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

Ik geef aan dit seizoen een waarde van veel te grote woorden; de stilstand waakt over het jaargetijde dat mij soms verder laat. ---------------------------------------------------- Uit: 'Toverdraad van dagvervlijf', 1986.…

jij voedt mij met jouw zonnestralen de geur van hyacinten houdt ons dichter krokussen lachen ons toe wanneer ze voorzichtig de kop op steken wij kussen de dag die ons verblijdt met alles wat mooi is…