Alle inzendingen over bladzij

Dus heb ik een voorstel, voor die éne persoon, als iets je niet aanstaat klik dan naar een ándere bladzij, heel gewoon, da's beter dan het "geven" van vieren, "geef" dan maar helemaal niks, of geef een reactie, wees een man/vrouw.…

Je legt je koortsige vingertje op de geribbelde bladzij en leest een olifant een pluizige papegaai een tijger met papieren strepen Hoe je met je éénjarig vingertje de koe laat loeien het schaap laat mekkeren het paard laat hinniken De wereld laat zich omslaan in paarsblauw glanspapier Vandaag schep je de dieren en de dingen En…

De laatste bladzij omgelegd. Een mooie droom uiteen gespat, de mooiste droom die hij ooit had. Nooit is hij zo bedroefd geweest. Nooit eerder voelde hij zo'n pijn. Nooit heeft hij toekomst zo gevreesd. Hoe zal toekomst zonder haar zijn? De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan.…

ooit te stoppen Mijn dans is de liefde die men geeft als veilige warmtebron Mijn dans is de haat die wordt gekweekt met God als compagnon Mijn dans is de dans van het eeuwig leven ik… wil het aan je geven Mijn dans is het draaien van de aarde die nooit stopt Mijn dans is een kruipende larve die zich tot vlinder ontpopt Mijn dans is de bladzij…

Dyshidrosis sicca lamellosa  Een aandoening van niks, u kent dat wel 't Is een onschuldige exfoliatio Een lamellaire en/of collerette Verschilfering aan een of beide handen Dermatologisch: manuum areata Maar een keratolysis aan de vóeten Is een infectie aan de hoornlaag Stratus corneum exfoliativum Ziet er niet uit, het heet ook putjeszolen…

de voorlaatste bladzij, papier met gebruinde vlekken kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij noch mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde ontken een mogelijk afscheid berust liever in het onvolledig zijnde wil mijn verbeelde geliefde bewaren eer zij mogelijk naar de stilte…

Jouw woorden die ik ooit zó koesterde staan op een bladzij die ik om ga slaan Daar is het gat van de deur Je bent van de baan!…

Ik moet daar lezen een oneindig boek Vol marmeren tekens grillig uitgehouwen, Bij iedre bladzij gaat mijn zien verflauwen; Het wordt al donkerder in gindse hoek; Ik zou wel willen, maar het licht, Het teerbeminde licht gaat mij verlaten; Tochtig en somber-trots zijn deze hallen.…

Een wijze uil zei hier dat onze taal Gebouwd is uit diverse elementen Een universum vol van associaties Van klanken en gedachten, aberraties Een bolwerk steunend op de fundamenten Van een nooit echt voltooide kathedraal Werd ooit Het Woord geschraagd door klankakkoorden Van 'n soortement wohltemperiert Klavier Bij requiems en oratoria…

Bladzij voor bladzij woorden tot één zin vormend viel er op mijn licht beslagen bril een spetter. Een zuchtje wind deed de vlinder rustig vluchten. Het boek viel en lag daar zacht opengeslagen.…

het gewicht van dagen in waagschaal van toekomst gravend telkens weer naar bladzij van jouw jeugd wanhopig blind in angst verstaand jouw vreemde taal uitkledend in eigen schaduw stond je daar in breekbaarheid in koude klaarheid en nevels van stilte nam ik jou in mijn armen samen losten we op in deze wereld de wateren van nacht…

Slaat het licht van deze bladzij op in de goudspikkels van je ogen, glimlach je gelukkig, nu je merkt dat ik dit weet, en breng je ook je donkere lippen zo dicht bij de woorden da het lijkt of je ze gaat kussen?…

Het mag hier niet worden geschreven met een woord als wereld, het is te wijd te leeg te wit voor de bladzij en ook een woord als tijd is voorbij wat mag, ook dit is te eindig en te oneindig te wit voor papier we mogen ze denken, welja, maar alleen om te denken, aan wat hier wil worden herdacht, een landschap bijvoorbeeld, aan dat wij…

Dan begint het wat te dagen, ieder heeft een eigen rol in dit prachtige bestaan, zo komt dus ook die bladzij vol.…

Wie niet geïnspireerd is zal niets melden Maar heeft wie niets meldt dan geen inspiratie Of ziet de ander in het een geen been Het een hangt vaker samen met het ander Ontbreekt hem/haar de lust tot publicatie Laat woorden eerst bezinken voor je speelt De rake brainwave rust juist met geduld Op een gedachte die een bladzij vult…

Des anderendaags sloeg ik na een bericht Als een reactie op een gaaf gedicht Mijn hand voor mijn geërgerd boos gezicht De bladzij om en vroeg waar het aan ligt Dat menig dichter liever spreekt dan leest... Is schrijven zoveel lichter voor de geest Dan te verklaren wat een ander 't meest Bedoeld heeft met wat is of was geweest?…

Wij zijn de schrijvers van dit boek, dat samen elke bladzij deelt. Het sprookje gaat over een prinses dat al jaren wacht op een man. Op een hoge toren zal ze wachten totdat ze haar prins omarmen kan. Ze wacht heel geduldig af, maar toen kwam het moment. "Er staat een prins beneden!", en ze is snel naar hem toe gerend.…

Het hoeft niet eens een goed gesprek maar iets een over en een weer vooral als je uren alleen hebt geslapen in meditatie gezeten in de keuken met altijd een stem uit een apparaat op de achtergrond een paar kruisjes op je samsung, woorden op een bladzij, is het zien van een echt gezicht, het horen van een lieve stem het kijken in open…

gedragen door lente winden met muziek, vol van haar tederst tonen    Ik staar in de toekomst en het verleden en ik voel de milde warmte van de zon Ik zie ons beide de regenboog betreden ik zie ons in de maanden toen ´t begon    Ik minde jou zeer, jij hield veel van mij op ons eiland droomden wij van elkaar Van ons boek werd dat de eerste bladzij…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand.…

het altijd van buiten naar binnen in een futiele pijnlijkheid steeds minder geneigd bij het slijten van scharnieren de deuren op losse schroeven te zetten edoch in het moment van het molmen na het kaderen van een paar zekerheden laat je het liever bij het kieren en staan een aantal zaken weer op losse schroeven je wil wel weer eens een bladzij…

Hoofdstuk na hoofdstuk nog één laatste bladzij. Het einde is daar en sluit het boek. Loop naar de slaapkamer en ga liggen in bed... ik ben op zoek. Ik voel je warmte en kruip tegen je aan. Vertel je zachtjes over dat boek. Hoe mooi en vrij hun verhaal was, hun bestaan. Ik zeg: Jij bent mijn grote vis zwemmend in het meer.…

of ze door de hemel was gezonden Al vlot zei ik, eind dit jaar huwen wij oké sprak zij dit is een geweldig idee Hoe zalig zei ze, je maakt mij dolblij voor mij is jouw suggestie allicht oké We trouwden; het geluk lachte ons toe het meisje van mijn dromen bleek zij Haar lief knuffelen werd ik nooit moe ze was het boek zonder zwarte bladzij…

Zie daar, de eerste lentebonestaken Waar de messias splinterwoorden goot Waar verba en parole ralaraken Daar sterft elk couperiaans een kortedood Ik lees een bladzij in de mobaridder Zijn paard geeft hij op heuvels zand de sporen De momfermol schiet wortel, haar aanbidder Danst met catrijn en huppelt naar de toren Rood wordt zijn kop…

dezelfde aarde wroeten die hen verderop bedekken zal het einde kent u wel uit uw zorgvuldig weggestopte dromen ik neem die trein en u blijft achter op dat kolkende perron - ik gaf u achteloos mijn sleutels, dat is al pas als het fluitsignaal klinkt snapt u het: u ziet mij voor het laatst achter een boek verdwijnen - ik sla verstrooid een bladzij…

Daar kwam ze ook langs Davids troon, zijn bladzij was beslist niet schoon. De tranen vloeiden zonder end, vol van berouw was deze vent. Even stopt ze bij Golgotha, men kruisigde zonder gena, de man die zelf genade bracht, werd door zijn eigen volk geslacht. Ze reisde langs Auswitz zijn hel, en ook de Goelag Archipel.…

Dicht de hemdsmouw heel voorzichtig aan het bijna levenloze Strik de zinnen tot een feit Enkel als ik vrij ben te verhalen over elke piëteit krult de bladzij van genoegen Ieder lied dat jij zult dichten opent zacht de poort naar mij...…

Winden waaien en al die winden gaan over eindeloze velden, over paarse hei Reeds eeuwenlang leef ik van de waan van witte letters op een zwarte bladzij Ogen treuren starend edoch zien niets dan woeste stormen razend om ’t huis Ervoor strijdt een eenzame op de fiets aldus sjouwt eenieder zijn eigen kruis Winden waaien en gaan weer voorbij…

laat herbeleven, opgeschreven in één karaktercode waarvoor ieder een sleutel heeft, te vaak onleesbaar door de huidige gedachten, al staat de dag van gisteren nog glashelder voor de geest als levend bewijs dat voorbijgegane tijd, in de verbinding met stof wat ons voortdrijft de schrijver legt vast wat in hoofden leeft, zijn opdracht de bladzij…

IK zag met pronk en kostbaarheden en een hooghartig oogopslaan een pauwenveer in den koraan; de groen en rosse strengen gleden over de tekst, het wuft verguld had al de bladzij opgevuld en midden in de soeren lag de blauwe spiegel en zijn lonken de strakke verzen overblonken lichtzinnig spelend met de dag en bont juweel en wulps…