Alle inzendingen over bloesem

koud en koel is Mei de appelboom laat bloesems vallen, wit als sneeuw…

Kers en pruim in bloei Bloesem laat boezem vloeien vol met levensvreugd…

De roze bloesem zal dan de mysteries vertellen van de tuin van het hart.…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slecht één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door 't licht ons laten dopen.…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slechts één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door ’t licht ons laten dopen.…

Gewoven zwevendzachte zijde omplooit vervagend schaduwrijk gefluisterd valse beloftes vervliegen als slechte dromen van gisteren lichamen vervloeien intens zoeken grenzen in liefde illusies bouwen kastelen vluchtige luchten het fundament rozen bloeden zwarte schaduw in maanlicht ijskristallen koud diepe haat wortelt in liefde en bloesem…

zelfs het gedicht dat ik nu schrijf voelt als verloren tijd zo onstuimig lonkt haar tere pracht onweerstaanbaar betovert ze dan ook mijn blik, vertraagt zij m'n pas ik wuif haar na tot ze verdwijnt er dwarrelt nog wat bloesem op mijn jas, en op het pad langs de dijk…

Een glimlach een warme glans van geluk kleurt lippen rood laat wangen blozen geeft ogen sterren liefde sluiert bloesems in de bomen als de nieuwe lente wakkert na zoveel koude nachten…

bloesemgeur rondom steeds meer wit valt uit de lucht op grijze tegels…

de takken glimmend bruin lijken kaal maar ondertussen is er een waas van heel licht leven dat door loopt tot in de kruin door malse regen en lentezon zwellen de knoppen en kleuren bij de schubben laten los de blozende bloesem komt vrij als jonge bruiden lente tooi staan ze in wolken van organza te pronken en rozig wit te blozen o, bloesemtijd…

mijn ogen tranen en de lucht is vervuld van zoveel bloesem de wind jubelt om mijn oren brengt het zaad bevruchting en leven ik nies in een wolk van kleuren die de velden verspreiden ik vervloek de maaier en prijs de wilde bloemen die mijn ziel ontroeren…

praat mij het vallen van de blaren niet aan als ik spreek over mijn herfst mijn denken is er op gericht inzicht te verkrijgen hoe de schepping zich voedt en het Al aldoor nieuwe verbindingen werft alles wat zwart lijkt kent ook een lichte rand soms onzichtbaar of afwezig in je kloppend hart laat mij toch, denk ik dan, mijn eigen weg…

tussen bloesem en vallend blad verwaaid, schijnbaar verloren schuilen nog tastbare sporen van vroege kinderjaren vol onschuldig verlangen nog heimelijk geloven in oude verhalen en prille dromen hunkerend naar geborgenheid tussen bloesem en vallend blad in het snel vervlogen leven is het broze kind…

wie leest mijn dromen nog na ’t afknakken van de tak in volle bloesem van vroege herfst verbannen naar een woordengraf…

Kijk voor de vorm eens mee daar zit de zwarte vogel op de roze bloesem of zeg voor de vorm eens nee…

heimwee bestrijden dat doe je door een Eskimo in de lente naar een boomgaard in de Betuwe te brengen terwijl het daar bloesem sneeuwt…

Op het weilandje staan wat dorre bomen; één is vol bloesem: een schilderachtig aanzien van de vergane boomgaard.…

Want bloesem bloeit nou eenmaal vaak in mij.…

tjiftjaf en lijster strooien hun klanken luidkeels over het pad en land takken en twijgen bloesemen een gretige lente…

Maar wees geen bloesem die opstijgt en nooit meer terugkeert naar haar witte lakens.…

Meedogenloos woedde de orkaan verder sleepte alle bloesems mee. Het duurde lang voordat mijn hart mijn ogen geloofden. Nu ik beelden van orkanen zie weet ik het weer, het sleept alles mee. Bloesems, bomen, toen mimosa's ballerina’s stervende zwanen werden. Natuurlijk was het stil in het oog van de orkaan.…

Alle bloesem geeft geen vruchten al het water lest geen dorst al het denken maakt niet wijzer al het vechten geeft geen vrede al het bidden geeft wel kracht.…

Langzaam verstrijken de dagen De wilde bloesem is voor even Maar mijn gevoelens voor jou Bloeien tot het eind van m'n leven…

Witte bloesems in 't land van Haspengouw vertellen zonder woorden dat het leven goed is; dat ieder die kan kijken weet dat ondanks zoveel lijden en zinloos geweld er een overvloed van schoonheid wordt geboren elke lente weer opnieuw. Schoonheid die belofte is.…

liever lui en loom blauwe hemel en een droom van warme zonnestralen verhoort gebeden en in de schaduw van een eik lig ik te wachten mijn gedachten dwalend in het rijk der woordenstromen nu komt een eind aan al die slapeloze nachten laat de zoetgevooisde stemmen nu maar komen brenger der voedende aarde, inspiratie mag ik verwachten pure bloesem…

Ik voel de inkt leven onder mijn woorden blauwe bloesem schrijft zich een nachtsonate een tijdloze uitvoering van vingerlicht gekras terwijl het maanlicht door mijn venster sneeuwt. Ik spreek de lente toe, zij is mijn troost mijn meivogel, muze van leven en dood.…

Je wilde wat van mij, je had je haar opgestoken je rook naar bloesems en wilde rozen verloren half aan je middel hangend bedwelmd aan je zij. En kwijlend als een hond wil ik nog wel kwijt.…

Sterren en bloesems, en het zoele suizen Van lentewind; en, uit de wijde nacht, Langs kleine tuinen tussen stille huizen, Geur van belofte voor een hart dat wacht. Rijk hart, in 't eeuwig keren der getijden Eenzaam wellicht, maar wonderlijk gerijpt, Dat, lijdend al wat Leven géeft te lijden, Nochtans zijn grootheid, in geluk, begrijpt.…

Ode aan mijn vlierbos Geknot tot op het bot Meedogenloos teruggesnoeid Door niemand gezaaid Door niemand geplant Bloesem als bruidskleed Bessen als fijnste wijn Mooier kan een Waarheid niet zijn…

Sneeuwvlokjes en bloesem dromen en zinnen en tegengestelde dingen. De aarde beweegt onze grenzen voorbij maar onderhuids zetelt een intieme wens in een inner aller oerstilte zijn we pas vrij.…