Alle inzendingen over breken

Ook ik ben bang voor de Tijd en het hart van de zee En de harde donder en het Slagen van plannen en het Bevriezen van handen en Het breken van benen en Het stoppen van de notie.…

soms breek ik voor even je vleugels sla de luchten lam waarin je wilde vluchten er is geen liegen maar de waarheid die geen draagvlak krijgt lijkt op onze werkelijkheid jouw vliegen is weer vrij en ik ben blij je te zien zwieren boven zeeën zonder pieren nooit meer de stroomversnelling van het moeten, golf eindelijk vrijuit…

je adert in marmer jouw lijnen verfijnen is eeuwenoud kunst en maakt de polijster niet armer ze breken je leven uit steen halen kleur uit je groei en het bloed dat je eens hebt gegeven ze schuren je ziel en lossen emoties verkwanselen je geest voor hun eigen negoties maar ik voel je huid op de dorische zuil zie het verloop van…

hang je maar op kies de strop voor leugens die je wurgen breek maar je nek je bent gek geworden door de haat en nijd van die fanaat waarvoor je bloedt je was te goed gelovig en devoot hij trok bestaan onder je vandaan je kijkt me aan met ogen zonder leven je bent er in gebleven toen de dood naar buiten sloop eerst rood…

Eén bewegen waardoor spiegels breken en het gelaat smeekt om te vergeven door alles met liefde te strelen. De rust wordt me niet gegund, koorts en angst bezweten het bed. Prevelen droge lippen nog een avondgebed?…

met je zorgeloze zuivere zang breek je de winter en het ijs om mijn hart versplintert onder het plotse verlangen naar jouw belofte van lome warmte dagen zo licht als de tonen van jouw zang Zonder besef dat jouw lichte lied deze donderende gevolgen heeft bezing je de terugkeer van leven Herinnering verlangen Stuiterend geluk…

leven als God in Frankrijk ja, ja maar 'dass wahr eins' God moet doorwerken bijna zelfs tot z'n 65ste pensioen zit er eerder niet in ook God zal werken in het zweet des aanziens om zijn brood te verdienen: Frans stokbrood Hij zal niet breken noch zijn Zoon, noch al die nu doorwerkenden Franse mannen en vrouwen bijna tot hun 65ste…

Haal de spiegel voor me weg Het praat zo moeilijk tegen mezelf De spiegel praat met mijn woorden mee Zo praat ik echt niet graag Laat je ware aard eens zien Spreek en keertje je eigen woorden Het zijn dan, mijn woorden niet Maar, de jouwe Vergeet dan niet dat jouw woorden Die jouw mening vertegenwoordigen De spiegel zullen breken Het…

Draden breken onder een pijn van afgestorven bladeren, geweven op een zilveren lentedag. IJskristallen treuren om de kilte van een zwijgende maan, gevangen in een web van een ingekraste traan. Een frisse huivering druppelt uit mijn koude lippen, ik adem de winter uit.…

Een schreeuw klinkt door de nacht de fiets een paar meter verderop als stille getuige tegen het trottoir gesmakt weer een jong leven geknakt machteloos kijken de omstanders toe een man knielt bij de jongen neer pakt zijn hand en wacht de ogen breken, het leven vloeit weg de man staat langzaam op morgen kan het weer gebeuren zegt hij zacht…

K ostelijk zich vermakend O marmde Margaritha onvervaard N a een zitting toendertijd I n het rechtsgebouw N och beneveld Edwin G ewoontjes- is zijn aard- S chaamteloos breken zij H et erewoord van vorstelijkheid U it de media valt te filteren I n liefde en oorlog S terft integriteit..…

ik was het laatste blad dat de herfst bijna liet hangen heb met bladeren geruiseld een zomer lang alle koelte gevangen stormen getrotseerd zag takken breken waarvan het einde nog niet was geformuleerd nu somberend in een wereld vol vergrijzen donkere dagen die in de ochtend al verijzen ik val en vervolmaak het kleurig…

ik waande me een leeuw haar dijen verstrikt in mijn manen ik waande me de snaren bespeeld door een Spaanse gitarist ik waande me het lichaam niet het brood of de wijn ik ben een mens in al zijn eenvoud als ik dat toen maar wist had ik mezelf niet hoeven zijn hij zou de wijzers voor je breken het zand doen stuiven uit het glas en de nacht…

kinderen spelen met jong verworven idealen nog niet klaar delen groeien tot meer wezen blozen zonlicht in elkaar een accordeon weerklinkt laat de buren muren breken tot een tuin die voelen zingt stemmig zonder dat er echt iets spreekt of het moet de lente wezen die de zomer in zich leegt rustig zit ik in mezelf te wachten…

Bekijk mij niet als mijn grimassen spiegels breken als ik me wend en keer naar venster, wand in slapeloze nachten als zelfs de lakens zuchten Of hoe ‘k mij voorwaarts tast blind geketend aan mijn pijn (want zelfs van die kun je nog houden) enkel te zijn als ik mijn verzen lees Ooit was er slechts één woord van jou genoeg om mij te laten…

als je mij wilt vinden zoek me waar bulderen van wind en golven spreken overstemt op de tast in de nacht in de schaduw achter mij langs een zijweg van het leven waar land in water overgaat ergens op het wereldrond op een grens van eind naar nieuw begin als je me gevonden hebt breek mijn handen open zie de vuurstenen ik ketste ze, rook…

ooit hebben we alle talen gesproken waren lichaam en geest samen gesmeed geluidsmodulatie heeft dat doorbroken de stem overheerst alle communicatie tot liefde wil spreken en wij onze talenten aan moeten breken om te laten zien wat dat is mimiek en gebaar de hand met zijn strelende vingers zacht door je haar zo sprankelt woordloos…

ze besteedde haar dagen aan het dekken van de tafel waarna ze zich zorgvuldig veegde we werden allemaal van hout en telden het aantal voorwerpen waarvan we het woord wisten, zelfs met één oog dichtgeknepen wat hij niet deed na het stukje per stukje breken van nagels en ellebogen, die tot aan onze buiken kreunden omdat wij,…

ik wist de donkere luchten het zachte zuchten van de wind geruisloos nestelt stilte zich in bomen tussen blad hoor het vage breken van een tak door naamloze passanten zag de bliksem pas toen het donkere loof diep voor de regen boog de spanning die het onweer lading gaf is stilaan verdwenen zomer is in gouden luchten weer…

Winters gedord, snoeischaar gekort Onooglijk sta je daar, maar de lente geeft je aanzet om reserves aan te spreken, je takken hoog te steken en blad, door dor ogend hout, heen te laten breken Per dag groei je groener in tinten, gaat bloesem stralen Dank, lieve lente dat dat wat levenloos leek, dankzij jou de kracht van leven kan vertalen…

Met mijn hoofd leun ik tegen jouw stam vertrouwend op de wortels van jouw leven mijn zorgen vertrouw ik toe aan jouw takken die wel buigen maar niet breken in de wind de zon verwarmt jouw kruintje doet mijn wangen blozen geeft mijn huid een goudbruine tint zo kan ik bij jou verpozen en hoor jouw bladeren ritselen waar vogels nestelen…

ik heb met kleuren getracht de kracht van leegte te breken het is me niet gelukt wel heb ik ruimte geschapen door grenzen te verleggen maar het onpeilbare bleef bestaan die ruimte hebben wij gevuld met een levenslange competentiestrijd en het ontwikkelen van engelengeduld ik zie de vuren doven uit naamloos diepe kloven sluipt langzaam…

Vol met stemmen die me zoeken als ik verder dwaal op hetzelfde koord en evenwicht zoek maar niet weet of ik mag vallen met de woorden die breken omdat ze mij alleen nog de pijn van stiltes gunnen. Want ik ben jou en jij bent mij maar we delen alleen een verdwaalde werkelijkheid.…

vanuit de toekomst droomt een ver verleden zich langzaam naar mij toe terug van weggeweest na een lang vergeten feest waar het dromen zag breken alsof het niets was op zoek naar het heden valt het zomaar uit de lucht in mijn schoot met een zucht naar liefde en ik wou dat ik het leven kon omarmen om het bevroren verdriet te verwarmen…

wind tot aan het graf van een winterse dood zal ik de mantel van herfstvlinders dragen met vleugel-ogen zonder vragen mijn schaduw vooruitwerpen in de tijd waar ik het licht kan vangen dat paden plaveid om rozen te kweken want geuren worden kouder en kleuren ouder in de storm van het wachten wanneer avonden vallen en dagen breken…

Soms zit ik in het park en breek ik in gedachten eenden die ik in een broodzak aan je geef.…

jonge twijgen dansen nog met speels gemak, daar waar de oudjes kreunen, beaufort zijn doorgewinterde kracht is selectief, de zwaksten zullen breken, de sterksten, zij het zwaar getest, mogen straks hun kleuren laten leven.…

Een hevige strijd gaat beginnen tussen mijn gevoel en verstand ik weet niet wie er gaat winnen want beiden staan aan mijn kant De inzet is jou snel te vergeten totdat ik van jou ben verlost lieverd, je moest nu ’s weten hoeveel moeite mij dat kost Elke dag breek jij bij mij in waarom maak je mij zo ongerust ik heb recht op een nieuw begin…

Ik zal gaan O met genoegen zal ik gaan met diepe vreugde en trompetgeschal ik zal gaan Als jij roept zal ik gaan mijn werk mijn eten en mijn handen zal ik laten staan als jij roept zal ik gaan Als jij roept in de morgen in de middag in de avond in mijn dromen in mijn waken als jij roept zal ik gaan Ik zal gaan al breken…

eindelijk ben jij het donker ingegaan om uit te zoeken wie je bent je trof een hart hoofd en onbekende benen maar keek jezelf in de spiegel aan je schrok had anders verwacht een nieuw mens uit de kast door je ogen ben je al jaren bedrogen het plaatje van vroeger staat vast je hoeft geen evenbeeld te breken om te worden wie…