Netgedichten

netgedicht (nr. 12.652):

onze tijd

ik waande me een leeuw
haar dijen verstrikt in mijn manen
ik waande me de snaren
bespeeld door een Spaanse gitarist
ik waande me het lichaam
niet het brood of de wijn
ik ben een mens in al zijn eenvoud
als ik dat toen maar wist
had ik mezelf niet hoeven zijn

hij zou de wijzers voor je breken
het zand doen stuiven uit het glas
en de nacht voor je schilderen
in kleuren van de dag

onze tijd heeft hij gebroken
tegen het helen van de wonden
tegen het ontlopen van mijn straf
je handen zijn nu gebonden
met het touw dat ik je gaf