Alle inzendingen over dans

Word niet oud, ontspring de dans.…

muziek doet de rokken bollen de hakken stampen op de vloer lijven glijden langs elkaar heen hun gelaat strak en serieus arm hoog in de lucht de andere hand trekt de rok in de maat terwijl hij om haar heen danst in het zwart, haren gladgestreken voelbaar klinkt de passie door in hun dans, ogen kijken vurig samen bewegen zij innig…

zong je in te verleidelijke kristallen van mauve En rood scheurde jij mij Als een der wellustige Mainaden in scherven uiteen als een weerloos bloot in een bloedig bed van bederf Ik spatte uiteen in abstracte lusten zoog beelden die ik enkel kende uit een vage en sneeuwwitte droom Het kostte je geen drank geen traan geen dans…

Goeie genade wat wilde ik jouw liefde wat was jij een ballade een danspas die me doorkliefde Ook al was de vloer soms glad geen dans die ik zou afslaan hoe kan ik zonder dat? hoe kan ik zonder jou bestaan?…

Bas heeft dikke vochtbenen, broer Jan adviseert hem de stelten-dans van de Yukon indianen, beroemd om hun benen mager als bonenstaken Bas danst doorheen de nacht, ziet ‘s morgens blij verrast spillebenen euforisch danst hij lichtvoetig stofwolken uit de straatstenen Tot Jan grijnzend bekent dat hij de bril van bijziende…

als een schaduw weef ik mij door jouw dromen blijft de wind waaien is het niet hier, dan wel daar soms, heel even maar blootvoetsgewijs liepen mijn voeten door het water deed mij afkoelen zó lekker fris ik voel mij dan blij verrast vanwege jouw gloed, die mij aanraakt droeg jij mij er doorheen is het oké gaat mijn dans door de branding…

Ik schrijf een lied, een goddeloos gebed En adem het in stilte en zing het in duet Over een dans op meren bekleed met zilveren maneschijn Over een natte doch tedere droom besprenkeld met rode bessenwijn Over een tweetal ogen in de blik van de ochtendrood Over een paar lippen verheven boven het sterven, de onmenselijke dood Over haar…

En steeds weer verlangde ik naar het licht de rivier van kristal de roep van de ochtendvogel de dans van de windvlinder de geur van de roos die bloeide voorbij de schaduwen van eenzaamheid Daarom, menslief Gedenk niet mij maar alleen mijn woorden… de droom die erin schuilt... een vallende ster schitterend... heel even...…

trippelt door het leven met lichtvoetigheid als tweede natuur jij danst letters keurig op de lijn lacht zonder blozen of uit de maat te zijn ook het schuine schrift maak jij voor anderen geschikt in uitbundig krullen gaan jullie witte regels vullen je ogen zetten punten komma’s en accenten de zinnen netjes op een rij alleen bij mij dans…

van welbehagen dankbaar wat het leven brengt erkentelijkheid gelukkiger met weinig moeite corrigeer jezelf veel hebben maakt niet gelukkiger materialisme is geen controle meer over jezelf in je relatie bezig zijn met hoe jij wilt dat die ander is dat je niet de tijd neemt om te kijken wat deze je geeft als je dat wel zou doen, dán…

ik heb de bron gevonden ben ineens verlicht ken alle inns en outs van morgenstonden in poëtisch schrift dans op wolken speel met zon en maan schemer zacht met kleuren als mensen slapen gaan eindelijk zie ik als ik naar iets kijk voel een warme bezieling in dagelijkse werkelijkheid los zand is nu gebonden door water uit de bron aarde…

Maar met haar vrolijke voorkomen ontspringt zij slechts de dans. Voor even.. Want een oplossing is het natuurlijk niet Haar lachende gezicht verbloemt enkel haar verdriet. Ergens is het ook wel triest, dat meisje daar, zo bang voor haar geluk. Want alles wat goed gaat, kan ook zo gemakkelijk weer stuk.…

als wij samenkomen in balans onze berg berijden de ravijnen afsnijden de passen vermijden in de dans recht in het hart van onze passie verkeren in de ontlading van het verlangen een nieuwe oeroude wereld creëren als wij ons intens gedeelde moment als we samengekomen zijn elkaar deinend in de ogen kijken in onze glimlach gevangen…

van het nietige daar groeien de wonderen van het onbeduidende voor haastige passanten de druppelen zijn er pover een kristallen kwetsbaarheid water in kleinverpakking het duin bedrijft toverij kneedt zand tot kleur oude wind tot steel in dampige sluiers ontmoet ik een jonge bruid in mythisch licht ze nodigt mij voor een eerste dans…

alles draaide om die ene vinger wenden en werking als lokkende vlinder verleiding in nieuwe lente manoeuvreren van komen en gaan spelend spel met dans en gezang in liefde verhuld met haar allerlaatste geil glimmende blik venijn en rode roos sleepte zij zichzelf naar het einde nog zingen de zigeuners na de messteek "Mi adorada…

in een helder patroon liggen barrels glas uitgebreid verspreid het veger en blik onaangeraakt in de hoek gelaten een klein kind loopt gewiekst in een vrolijke dans langs de brokken, naast het gruis een rammelkast passeert een schelle brom dendert door bedeesd kijkt het meisje achterom en lacht haar moeder toe later pakt ze een…

bezige geluiden wekken de straat het vrachtverkeer voert af en aan er wordt gewerkt van vroeg tot laat snel ontbijten, kom op, we gaan de lift omlaag, de voordeur open naar de stalling, op de fiets nog even snel een broodje kopen ik steel de dag, dat is niet voor niets de straat bruist van voor naar achter terrassen vol, veel zang en dans…

je keek om de hoek versprong waarin wij als gevangen leefden ik zag je perspectief ineens had ik je weer uitbundig lief wij zijn de dans ontsprongen werden uit elkaar gedrongen plaatsten muren die bescherming zongen met tot steen gebakken kou gestapeld met berouw ik kijk om stille liefdes zwaaien om de hoek ik groet…

soms moet ik groter denken dan het kleine waarin we verkeren niet over zorgen het leven weer steeds opnieuw uitproberen dan beef ik de aarde tsunamie de zee spreek met de trollen dans met een fee schud aan de sterren met een stevige hand om even te roeren in astroland maar als ik dan terugkom en jou vind in het bed…

Ik heb gezien waar geen spijze was geen water om de dorst te lessen kasten gevuld met laatste korsten brood de geest gevuld met muziek en dans eenheid in sober leven elkander delen van wat men over had.…

Ik wou haar geven jouw astrale glans (het kleed viel uit, wij speelden darts en dans) en de lust verdween in het bewegen (ik wou haar lichaam als een domme gans). Wij worden zee, de deining wordt haar zegen.…

De klok knipt door de ganse dag verdeelt hapklaar bros in brokken ‘t zijn voor vele levens breuken vol vierkwartsmaat als dans of duet een laatste traan trekt traag een spoor spat gevallen tot slot uiteen zuchtend zwevend ga ik dan heen wat was het waard was de waarde van wat ik daar heb nagelaten onbetaalbaar mijn tijd…

hebt niet meer het blote van een kind niet meer geboeid het spel ontgroeid dat kleinen in vertrouwen spelen je bent gekleed met naakt, van onschuld wordt je schaduw al gemaakt je weeft van mistig ochtendrood de donkere schaamte voor je schoot en wordt herboren in ontluikend groeien, de bloem zal in jouw lente bloeien kom dans…

O neen, ik drink niet als een bever Vocaal ben ik bepaald geen ever Zwijn of bronstig hert of fret Ik ben broer van De Lussanet Die zuipt en beeft nooit, nipt slechts wijn Uit de Provence, Nice en Turijn Maar als het gaat om dans en sjansen Breekt hij graag voor u twee lansen... ...In deze chaos zij de lezer in eerste instantie…

Is hun midzomernachtzon 'femmely' Ze heten Utbjuda of Gladelig Lerflundra, Strimmig, Pappensbjörk, Nissöga Of Korsning, Vitlok, Skarpö en Torparö Ömsesidig, Spartansk, Upptyld, Plogfära Brunbär, Blecksjön, Lungön of Akerbär Maar nooit eens Esmeralda, Magdalena Ghislaine of Mylène, Emily Vroeg mij een der blondinen Femmely Ten dans…

Vleermuizen omcirkelen grafstenen een dans in winterse mistroostigheid echoklanken uit een overleden vaderland dieper in de nacht krioelt het ongedierte tussen het door de kou vergeten gras ritmisch klinkt de klank van hongervrees in de machteloosheid van een dwalende wees door dit land is ieder kind zwerver geweest tussen de wandelgangen…

het is haar stilte haar leegte haar ruimte zonder licht waarin de doem steeds sterker wordt naar binnen lijkt gericht het is haar denken haar kern haar leven onder druk waarin de bloem steeds zwakker wordt onbruikbaar voor de “pluk” het is mijn blindheid mijn doofheid mijn zwijgen zonder doel waardoor de dans ontsprongen wordt zij…

Dans met mij, laat mij leven intens voelen en beleven glans mijn ogen smelt mijn lippen ik wil aan jouw lichaam nippen Vrij met mij bespeel mijn zinnen leer mij weer opnieuw beminnen proef mijn geur, voel mijn huid adem mijn naam, schreeuw het uit verwarm ons beiden met verlangen laat jouw liefde mijn lichaam vangen laat mij zweven, vervul…

geloof je in een nieuwe dans in dat wie worstelt bovenkomt geef je liefde nog een kans wanneer je kreten zijn verstomd?…

echt zo is jij kan mij zo bekoren dat het haast schampachtig is het fluweel van je huid laat mij zweven op je benen de vrijheid die je mij geeft laat mij genieten als een wees heerlijk snoepen van al dat zoets ik geniet volop zoals je voelt kijk even in je ogen want ook jij moet genot uitkreunen werkelijk, zonder enkele schaamte dans…