Alle inzendingen over de stoel van tante m

Het glijdt uit de gedachten in het ruime water, de ziel waarvan de kiel al vroeg werd neergelegd, gebreeuwd door jarenlange boeien, brullend in een wisselend tij en waar een scheepsadem aan de wallenkant z’n stemgeluid langzaam en gestaag z’n weg laat vloeien. Vloten vol schaduw ebben weg in flarden mist als de vlotten zich traag voortbewegen…

alles achter me laat ik los alles dat wat niet was wat me leerde me genas van alles dat ik dacht dat ik was alles wat ik dacht dat ik was laat ik achter dat was…

wat als ik … een stoel zou zijn zo’n doodgewone eetkamerstoel recht en stabiel met vier poten op de grond van stevig leer of onverslijtbare stof gemakkelijk verplaatsbaar en overal in- en neer te zetten niks geen wankelmoedigheid bereid om elke persoon of lot te dragen zonder protest en die zich gewillig onder de tafel zou laten…

Een klok die onverstoorbaar tikt Soms hard, dan weer zacht Plots staat de wijzer stil De tijd even vergeten Kijkend naar de klok Niet opdraaibaar maar kapot De klok was nog zo jong Jong en niet ziek Soms is het niet eerlijk Wie doortikt en wie niet ------------------------------------------ Ter nagedachtenis aan mijn tante 3 mei…

kwam halen En hem vastzette want hij was agressief en had gezopen Die nacht is mijn tante met de noorderzon vertrokken Niemand weet uiteindelijk waar het mens is gebleven Hij huilt nu krokodillen tranen in een of andere kroeg Terwijl zij ergens volop geniet van haar verdere leven…

Opgebaard lijk je wat stijfjes ik heb je niet meer aangeraakt Herken je wel, maar te rustig zo heb ik je niet meegemaakt Je bent nu overal en onzichtbaar ook in je laatste woorden van ik ben moe en het is mooi geweest jij blijft en groeit gewoon mee…

Ik waande mij in het dodenrijk En naar ik er langer was Werd mijn waan meer werkelijkheid Er stond een familiegraf open Er zou een kist aan worden toegevoegd De vierde, de laatste; vol Ik keek in dat keldergraf Ik keek te diep in de diepte Het roerde de diepste dood in mij De bloemstukken vierde het leven In al haar pracht en uitbundigheid…

De ouderen in het verpleegtehuis Die schreeuwen tegen andere bejaarden Geen sprake meer van normen of van waarden Ze vechten om een stoel of om de buis Zo krijgen grote mensen elkaar klein Of zou het hier een schreeuw om aandacht zijn?…

De versleten rand waartegen jouw benen schuurden bij het verzitten De kale plekken op de leuning waar jouw hand de bediening omklemde De losse stof op de zitting van het draaien in je slaap Ik haatte die stoel waarin jij zelfs je laatste adem richting de tv zuchtte Tussen de kussens vind ik een paar muntjes en ik glimlach…

De stoel staat stijf en stevig witgeschilderd op de binnenwerf van de luiheid…

bij etenstijd hou ik me sterk in doen alsof ik zie nog steeds het bord met barst je mes en vork wat water in een glas met pil ernaast voor rek-een-levenslast pas met de leegte van je stoel zit ik aan tafel met een doodsgevoel…

Zijn stoel Die ik optil Is zo zwaar Alsof ie er zelf nog Op zit. Zouden het de Financiële zorgen zijn Die hij erop achterliet? Of heb ik het mis En is het dat niet?…

Voor het open keukenraam, uitkijkend naar de tuin bind ik haar vast aan de stoel. Zij zingt. Ik vind niets om haar kwalijk te nemen. Ik betrap mijzelf met een schaar en begin haar natte haar te knippen. Langzaam. Zoiets vraagt tijd. Of ze gaat dood, of ze doet dat niet. Maar ze gaat dood.…

Inmiddels was ik al niet veel groter dan een speldenpunt en innerlijk dronken de stoel zond mij zijn gedachten, vrij technisch maar gevolgd door het ruisen van bomen voor even, een seconde of drie werd ik stoel. Het was zalig, zalig dat hout in mijn wervels! De klop in mijn been, een bestaan zonder bloed of gedachten. En stil te staan eeuwig.…

Mijn oude tante: midden in haar familie -- in fotolijstjes.…

Tante Sjaan woont geheel alleen in een tamelijk stille straat waar practisch geen verkeer doorgaat, erg stil dus om haar heen. 's Morgens eet tante Sjaan beschuit drinkt daarbij een kopje thee staat dan op, neemt het kleedje mee en slaat buiten de kruimels uit.…

Late, late tante Lien. Spekkoek bij Indische mijmeringen. Tante Lien kon het Nederlands-Indie Zo melancholisch bezingen in haar 'Den Haag, Den Haag, weduwe van Voorbije Indische zegeningen.'…

Gaat men liever eens uit eten dan bij tante op bezoek. Is een sterrenhemel saaier dan het flitsend neonlicht. Heeft een brief meer aandacht nodig dan een s m s-bericht. Elke medaille heeft twee zijden niet alles is zoals het lijkt. Soms moet een mens relativeren en is het maar hoe je 't bekijkt.…

Ik liet haar achter, ik zei Tot Morgen, ik dacht -- het komt wel weer goed.…

de deur van bekende winkel Maar sinds wat maanden nu, 'n pijnlijke stilheid kom niet meer uit deze stoel... gestaakte strijd Niemand die me mist, blijk onbelangrijk uitgestoten restje hoop vergoten, ook m'n lijn werd afgesloten Dat was afgelopen winter, 't wordt nu gauw zomer zal m'n lot veranderen of blijf ik eenzame dromer?…

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat. Mensen gaan en mensen komen, strijden, lachen, werken, dromen, alles wat er hier gebeurt wordt door liefde ingekleurd tot we…

Met m'n broekspijpen hoog opgetrokken Showde ik mijn dure, nieuwe sokken Iedereen op het terras Zag dat ik rijk, dus sexy was Waarom draag jij niet zulke sokken? Krijsten vrouwen naar hun man Een vent met zulke sokken Daar word ik opgewonden van Er werd gescholden en geslagen Stoelen vlogen heen en weer...…

Theedoeken van tante Henriette hangen aan de lijn de wind blaast ze op tot ballonnen maar tante kan ze niet meer er vanaf halen de diepste slaap is komen neerdalen dus blijft de heleboel maar hangen geen kopje meer gedroogd door die frêle handen geen stukje cake meer bij de koffie de wind blaast herinneringen weg.…

Van kindsbeen leerde ik al van mijn tante Klassiek en romantiek, van alle kanten, Een serenade, liefst van Trio Dante, Geen operette van Joost Belinfante Maar strijkmuziek, het tweede deel - andante - Van Mozarts Sinfonia Concertante Ach leefde zij, dan bracht ik pede stante Die nachtmuziek als ode aan mijn tante…

Ongetrouwde tante Trui, enige familielid van 't gezin, slaat geen verjaardag over met haar geknuffel dat sporen achter laat Jarige Jantje verstopt zich onder tafel maar wordt er door tante onderuit gesleurd Ze zingt hem toe, bij hiep-hiep-hoera wapperen haar grote handen voor z'n gezicht bij 'klap in je handjes' flakkeren de kaarsen opgelucht…

Misschien kan ze wel lezen Al valt dat met haar staar Bijzonder hard te vrezen Mijn tante is weer jarig Dat is niet eens bijzonder Nu was het voor het laatst Ze muisde ervanonder…

Mijn lieve tante Loes wilde niet veel weten van God en kerk Ze was niet zo tevreden over al dat wereldlijk werk Mijn lieve tante Loes Ik sta strak dichtbij je kist en jij wordt nu al intens door menigeen gemist.…

In bed zei tante tegen oom: 'Het lijkt me niks, zo 'n autodroom.' Hij zei: 'Ik ga alleen.' Voor tante was de pret bedorven, want oom was in z'n slaap gestorven. Ze klaagde steen en been. 't Was jammer, dat z'n autodroom abrupt verstoord werd door een boom. Hij reed er niet omheen.…

tot ooit lieve tante, tot in de eeuwigheid…

ondergronds de veilige haven in het doolhof voor blindgangers bovengronds de gevarenzone stampvol zieners in buitenaards licht…