Alle inzendingen over de worsteling met taal

vergeten zijn de woorden de zinnen het verhaal vergeten zijn de tekens het beeld de taal vergeten zijn de mensen de massa het moraal…

Als taal zwijgt waar liefde bindt leven letters zonder klanken twee tandenborstels zeggen al genoeg…

toon van taal giftiger en bozer tegenspraak van mond in vuur van vreugde geslonken wereld van geluk versmald…

geboren uit nooit geen hand die mij aanraakte geborgen uit de maagd van handen om mij de taal van liefde te leren woord voor woord…

Neem deze hand van dit papier om terug te gaan naar de oorsprong op een stille plek in het woud in een taal die geen woorden behoeft.…

geboren uit nooit geen hand die mij aanraakte geborgen uit de maagd van handen om mij de taal van liefde te leren woord voor woord…

de spin weeft zijn web het web logt wereld wijd wijdt in tot globe taal taalt niet naar stilte…

Ergens, misschien wel prefrontaal, bedenk ik plannetjes in taal. Maar volg ik mijn amygdala, dan zeg ik oei en tralala.…

Toen ik getuige was van een begroeting waarin Zijn liefde alle talen sprak wist ik opeens wat Hij bedoelde met liefhebben met al je kracht.…

Woorden breken waar ogen spreken de taal was niet meer te verstaan waar onze liefde ophield te bestaan.…

Ik haak niet naar elders, Taal er niet naar om Ergens anders dan hier te zijn Iedereen de groeten, Met de hond aan mij voeten Wil ik gewoon nergens anders zijn…

in het licht van zilveren maan zag ik je ogen lachen geen klanken geen woorden er was enkel de taal van twinkelende ogen!…

In taal verwoord en opgeschreven kan zelfs de Dood - te groot voor woorden - geweven letterkoorden niet meer vermoorden. Zij hebben eeuwig leven.…

reeds vergeten, niets meer van het al begreep Ik was geraakt en niet instaat ook maar een taal te spreken, omdat de liefde mijn had aangeraakt En mijn rede was geweken Tot dit gedicht…

Nooit riep ik door lach of door taal, zo eindeloos lang was mijn zwerven, nooit riep ik door lach of door taal, of vreemd verhaal…. En daarom kan ik sterven…. ---------------- uit: Regenboog…

moge iedereen ontwaken uit sneeuwbedekt slapen ongerept heeft geen kennis ongeschreven wetten alleen wit, zo wit dat zwart voor ogensneeuw bevlogen taal zoals woorden sporen in maagdelijk van letters geen weten taal maar niet woordelijk verblindende factoren vlieg je aan als jij alleen, onbeschermd op overzeese tochten van smeltend…

Dichten is de lente zien en ruiken, voelen en horen en weten dat niets erover zeggen alles alleen maar erger maakt: taal is niet te temmen, niet te gebruiken.…

Zorg dat ze je nodig hebben dat ze een klein beetje niet zonder je kleuren tijdens het zonderlinge woordgebeuren want ben je overbodig dan geven ze taal komt er zonder te weten een einde aan ’t verhaal verdwijn je langzaam uit zicht van je laatste droef gedicht verlies je langzaam het moraal door het geweten van de taal troef ze…

Gedachten begrensd en geen taal om mee te spreken... Toch is daar een sprankje vuur in de ogen dat leeft van moment tot moment. De straten vol met verlaten zielen waar lust een taal is die ieder kent. En waar leed nog verder moet rijpen tot ook dat went.…

Een nieuwe taal leren. Heel vaag in de verte is toch nog Nederland, het blijft smeulen van binnen. Maar als we ouder worden laait het vuur weer op. We spreken weer de Nederlandse taal en verlangen naar het Vaderland voor onze laatste rustplaats.…

behalve al het losse gedoe wat je zo noemt: wat woorden die je nooit hebt gezegd zoveel wat ongezegd bleef maar ik begrijp het en ook niet dat is de taal en voorbij de taal alsjeblieft zeg iets nee, zeg beter niets ik denk aan jou schat bijna zonder woorden…

Geachte wanbetaler, lieve klant Ik moet u heden op iets attenderen Daar wil ik mij oprecht voor excuseren Maar er lijkt sprake van een achterstand ...Héél jammer pannekoek, maar nóu betalen! Of moeten we 't effe komen halen!…

Blij dat u mij weer eens leest uw commentaren, vrij van loon of gage, vormen op zichzelf een eigen rage Al moet ik zeggen dat uw dichtersgeest - ik zeg het luid, hardop, en niet bedeesd - soms blind is, maar ook af en toe très sage dat is te zeggen, tot de Moyen-Age Een dichter heeft respect voor oude talen van Sanskriet…

Als vanzelf zijn gedachten die langs mij glijden en die ik niet ken anders dan de mijne en spreken ogen in een taal die ik wel ken maar niet versta...…

Smalle taal. Zuinige woorden. Vandaag waren echte woorden als pijn en niet te zeggen...…

je wilt het toch niet wagen een In Memoriam een dichter deelt royaal met taal geschreven zijn eigen wereld uit wordt dan gelukkig opgenomen in de eeuwigheid…

Gedichten spreken andere taal dezelfde spelling andere macht dezelfde klanken andere toon Gedichten tonen uiterste concentratie…

nu weet ik niet wat nu steeds moet als men kleur en kleer weer aan het lichaam doet om dan te versmelten met het zwetsend zijn waarin ik woordenloos met de taal verdwijn…

Haar vel spreekt nu een andere taal.…

Sinds ik mij met geschrijf in laat lijk ik een vreemde taal te spreken.…