Alle inzendingen over der Meridian folder

Als we beiden de verste sterren verkennen, geborduurd op het zwarte fluweel van de kosmos, komen we zwijgend uit het niets vandaan, in iedere hand de meridianen van verhalen, opgetekend door een asteroïde, die raast door de ons toegemeten tijd, waarin we ons verbazen en ademhalen.…

als de bazuinen schallen knallen de kurken komen de dolende ridders bijeen voor het grote oktoberfeest moe van het oogsten willen zij net als vroeger verpozen in de koele kelders van het kasteel te midden van fusten die liggen te rusten geen paarden en maliënkolders maar op de tafels de glazen en kleurrijke folders met de trots en geneugten…

Om mijn magere hals hangt de loper van een onderhuidse wereld, waar de ongekuiste dromen stromen,soms door euforie en door meridianen wijd geopend, door nivellering gedijt in een opkomend en afnemend getij, waarin ik de tijd wil bedotten in het gloeiende as tussen van zwart en wit waarin ik uit het zelf, de emoties moet beknotten, die…

De meridianen trekken banen waarin de multiculturele overleveringen zijn ingedaald, elk mens naar eigen boodschap van de huid vertaald, vertrokken in alle richtingen, wisselt elke stap naar willekeur, vult het doek met ieders verhaal de originele kleur te vinden of reikt het naar elkaar of hemelwaarts neigt naar een specifieke tint…

De kinderen groeien En de herinnering aan spannende aanbiedingen In de folders Zitten in het behang stil en bloemrijk En het geluid van de leidingbuizen 's nachts De regen valt op de grinttegels En de zure kiezels Tegen het groeien Van het naamloze groen En de kinderen groeien uit hun melkpakken En hun kamers Zakken kapot speelgoed…

zwaan maar u liet me in de waan van een heel klein lelijk eendje wat is er over van die dagen nu ik alles alleen moet dragen ik heb nog zoveel levensvragen aan u lieve moeder Aarde drie winters lang was ik een blonde raaf maar u vond me altijd braaf terwijl ik kogels vond op zolder daar in ons huis ver in de polder kreeg u op een dag een folder…

Wanneer ik sterven zal, vol dagen en vol lasten, met, aan mijn tafel, de twee-broederlijke gasten: Liefde die glimme-lacht en Troost die woordloos treurt, - zij zien mij beiden aan bij lange wissel-beurt aan 't laatste levens-maal dat wij gezaêm genieten en laten, uit de kelk van hunne handen, vlieten het welkom-water, dat het stof der reize…

¤ 14 september A.D. MCCCXXI ¤ Die datum moet vandaag gememoreerd Daar Dante Aleghieri wordt geëerd Als dichter van de Hel en 't Paradijs Niet in 't Latijn maar - een primeur, heel wijs - In taal door 't volk gesproken in Toscane Men ciseleert in marmer uit Carrara Het meesterwerk Divina Commedia Van Dante Aleghieri…

Wat ben ik, dan een vogel in de schemering?... Ik ben verliefd, o mijne vriende', en, wen ik zing, hoor ik de avond-dauw uit zware beuken leken en, dof geplets, de rillend-diepe stilte breken; en - 't is of mijn geluid in mijne kele breekt... Ben ik bedroefd? - Hoor hoe een nachtegaalke spreekt mistroostig en gerust, met droeve en staêge…

Mijn dag en was niet oud genoeg, mijn hart en was niet koud genoeg, dat zwaar de vlijme twijfel-ploeg mijn vree niet breke ... Zo schijn 'k (misschien der vreugd bestemd) een vrouw, die, vreemder angst beklemd, oneindig naait haar doden-hemd steke bij steke. En 'k naai mijn eigen weifel-kleed, zorgvuldig zo't mijn vrezen sneed…

Zo gij - de luie laan der zomeren verlaten, de kudden van uw lust naar laatre stal gemend, en toé de vrede-deure' en stil het gierend blaten, en 't zorgen voor het voer der morgenden geláten, de diepre vreugde van de winter-landen kent; zo gij geen liefde zoekt in strakke dag-gelaten, en zelfs geen luistrend oor naar duistre nachten wendt…

Geen zomer-schaâuwe is schoon als 't beeld, in volle teilen, der welv'ge melk die ront, van roerig licht ommaald. Mijn schamel huis, waar zoel een geur van peren draalt, weegt teerder in mijn schroom dan 't hele herfst-verwijlen. En, waar van 't winter-dak een schone mane daalt, 'n weifelt ijl een hele lente in hare wijle, o mijn…

Arm moedertje is zo allenig, Arm moedertje is zo bedroefd, De Vader, Die zij dankte, Heeft haar zo zwaar beproefd. Zij staart in ’t verlatene wiegje, Op ’t speelgoed nog zwervend in ’t rond; Daar ligt zijn popje; zij kust het Met bleekbestorven mond. Haar armen zijn ledig, zo ledig! Weg, al haar levenslust! Haar huis is…

Die ik het meeste heb liefgehad,- 't Was niet de slanke bruid, met wie 'k in 't zoeter leven Mocht dwalen op het duin en dromen in de dreven, Wier hand mij leidde op 't rozenpad; 't Was niet de jonge en teedre vrouw, Die, goede genius, mijn hart, mijn huis bewaakte, Die mij het leven, ach, zo licht en lieflijk maakte, Met al de rijkdom…

Lente lacht in onze dalen! ’k Durf niet treden in mijn hof, Vol van geuren, kleuren, stralen, Zonder liedeke van lof. Met de takken, met de knoppen, Lopen al de meisjes uit, En de jonge boezems kloppen Voor de milde Lentebruid. Vreugde, liefde, trooste, zegen Brengt zij in haar bloemkorf mee, Al haar vrienden aêmt zij tegen…

Het knaapje sluimert! maar de moeder aan zijn sponde Bespiedt de onvaste rust van ’t krank en lijdend kind; Ach, hoe dat hoofdje gloeit! ’t Is alles stil in ’t ronde, Doch in heur ziele niet, die vreest, zoveel zij mint. O God, waar hier op aard wel ’t innigst wordt gestreden?.... Aan ’t kinderziekbed, Heer! Daar buigt ook ’t twijflend…

Lente lacht in onze dalen! ’k Durf niet treden in mijn hof, Vol van geuren, kleuren, stralen, Zonder liedeke van lof. Met de takken, met de knoppen, Lopen al de meisjes uit, En de jonge boezems kloppen Voor de milde Lentebruid. Vreugde, liefde, trooste, zegen Brengt zij in haar bloemkorf mee, Al haar vrienden aêmt zij tegen…

Die na mij komen, deze zullen weten, Het diep geheim, dat in de woorden leeft, Die er geschreven staan in de planeten, En in de bloem, die op de velden beeft. Zij zullen uit het kruid, het denken eten, En de vervoering drinken, die gij geeft O ochtenden, aan holen en aan spleten, Wanneer uw licht de duisternisse zeeft. Zij zullen u begrijpen…

Helaas; de zwakke mens in dit weemoedig leven, Hij heeft een weinig vreugd zo noodig voor zijn hart: Wij hijgen ras naar ’t eind van dorre lijdensdreven, En spoedig al te lang valt ons de nacht der smart. Ook, Heer, wij trachten wel te bidden dat Uw wille Geschiede! – doch vergeef onze arme kindertaal, ’t Bedroefde hart, bij ’t vroom…

Boven mijn hoofd aan zijden draad Slingert het zwaard al heen en weder, ’t Moét vallen – vallen, vroeg of laat! Het trilt, het velt mij neder! Doch om mijn hoofd ook ruist een stem, Te midden van al mijn vrezen, Die mij gebiedt met zachte klem, Tóch niet bezorgd te wezen.…

Ik zal niets liever doen dan stralen bij iedere boodschap die er is te behalen. Niets liever, dan doorleven en doorgeven. Het alchemistisch goud smelt ik om in zilveren, verlichtende krachten van dit universum. Ik zal transformeren. Het is mijn lot. God dacht bij zichzelf: "Allereerst iemand die niet opvalt. Daarna zal ik ook haar doen…

We doen het allemaal Kijken naar een ander We gluren eveneens Heel stiekem naar elkander. We apen allemaal na Niemand uitgezonderd Of je zit of bijvoorbeeld staat Soms heel erg verwonderd. We kijken mensen Zitten in een wachtkamer Stiekem doen we wensen Er beter aan toe te zijn. Frunniken aan kleding Fatsoeneren aan je haar Het…

Ik wilde reiken naar een tijd, dat mild, De mensheid neerzag op haar diep verleden, En aanving te begrijpen, wat in stilt’ De bomen zeggen in hun eeuwigheden. En wat de zee zegt, en de zon, de wind, En de figuren aan de lucht geschreven. En wat de tekens zeggen, die hij vindt Binnen de wanden van de rots gedreven. En wat er op de steen te…

Wanneer het zomer werd sloeg aan mij uit Het rode harst van dennen in de zonne, Ik wasemde de dampen uit van kruid, Waarvan de lente vezels had gesponnen. Gestadig werd mijn hoofd verheugd met licht, Ik ruiste zoals windbestoven blaren, Ik stond gelijk een windzuil opgericht, Gereed langs hemel, zee en aard te varen. Ik heb gegeten van de…

Windekind vermaant Johannes hangt aan zijn lip Erfgoed me dierbaar.…

In gesublimeerde vorm Is het eenzame gedicht Niet meer dan een Kinderloos wezen, Niet meer dan een Ouderloos kind…

Zorge, zorge, bouw mijn huis, Timmer, timmer, timmer, Eerst uw kruis, dan uw huis... Ach, een huis voor immer. Zorge, zorge, weef het kleed dat de dagen spinnen. Eerst het leed, en dan het kleed. Ach een kleed van linnen. Zie, de nacht is zwoel en zwart. Sluit mijn ogen, zorge, Eerst uw ogen, dan uw hart... Heeft mijn hart geen morgen…

(Wijze: Phoebe Qui Mesme Jour Etc.) Als ik in mijn gedacht’ Der scheps’len aard doorschouw, ‘k En vind geen meerder macht Als ’t vermogen van de vrouw, Die met haar gezicht ’s Mans moed* verlicht Van haar* last, van haar leid* Van haar smart, van haar smaad, Van haar kwaal, van haar kwaad, Van haar hoon, van haar haat, Die zich ter vlucht…

(bij een rondedans, op de wijze van 'Hansje sneed dat koren was' etc.) Ik zie je wel, al ga je snel U in het bos vertrekken*. O maagdeken, uw klaar’ aanschijn En kun di* niet bedekken. Voor die u mint, mijn lief! Ik bin ’t*, Ai, wendt uw snelle voetjes! En is ’t uw wil, zo sta wat stil Of ga tenminste zoetjes*! Laat mij toch iets verwerven…

Waarom moet een meisje blozen Als zij 't woordje liefde hoort? Waarom moet zij kunstig veinzen Als de liefde haar bekoort? Is de liefde dan onedel? Is ze een grove, lage drift, Die de grote mens vernedert? Voor de wijsheid…