Alle inzendingen over dwaalt

rondom zon, maan en sterren blik dwaalt gevoel achterna het reiken buiten langs binnendoor achterom… terugkijken draagt de jas van warm herinneren een hart klopt tweemaal in dezelfde slag en ooit- ooit op een dag zijn jij en ik…

De hedendaagse voedselbusiness dwaalt Ons eten zit vol gif, soms zonder reden En nieuws daarover bulkt van strijdigheden Wie weet nog waar je pure mosterd haalt? Ik hou me dus maar aan de schijf van vijf Dan krijg ‘k sléchts twintig gifjes in mijn lijf…

mijn gevoel dwaalt, vol duistere gedachten, vermengd met emoties, doorbreng ik mijn nachten... waar zal ik rusten. langs eindeloze wegen, vol onmacht en ontoegankelijkheid, voor eeuwig verzwegen... luister naar mijn adem, wees één met mijn geest, en ervaar in stilte, waar ik tot nu toe ben geweest...…

waar het beeld van mijn dromen in liefde vervaagt schoonheid ontwaakt in teder gelach hervind ik verlangen in sterren verloren vertelt mij de nacht waar liefde dwaalt op zoek naar dromen de schreeuw van een hart waar schoonheid verborgen ontstaat in jouw lach…

Alle schoonheid is weerloos thans weet ik het zeker door ontvluchting van de werkelijkheid voel ik mij reeds beter een walm van tabaksrook dwaalt door mijn donkere kamer als een droom die kapot is door een klap van een hamer Ik fantaseer dat ze hier is en we het samen gaan doen geen liefde uit een wijnglas maar een echt gemeende zoen…

De maan dwaalt eenzaam over dode velden muzikale stilte dweilt langzaam over onstuimige zee, onze meest mooie mannen moeten het deze nacht in bewondering ontgelden en met die teloorgang gaat mijn schoonheid in dat trieste ritme mee naar een nieuw woordloos bestaan.…

Het licht dwaalt door de nacht en wij blijven ons verwonderen. Een welkom gezelschap, een gids op onze verre reizen. Wat staat er in de hemel geschreven? Kunnen wij de sterren ontleden tot hun naakte bestaan? De dichter mijmert uit het raam. De nacht rust en in het midden zwijgt de maan.…

nog in zomerende dagen vertoevend raap ik verbaasd een kastanje uit ‘t gras nu de herfst reeds op kousenvoeten door het groene landschap dwaalt terwijl de dagen zichtbaar krimpen bomen en struiken weldra kleuren gaan ik wandel schoorvoetend de zomer uit betast de vroege herfst in mijn hand…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

Bij de gedachte die dwaalt smaakt bitter soms zout, dan weer zoet. Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

De zomer laat met haar vuurrode longen lijsterbessen, rozenbottels, en wilde bessen zingen dwaalt langs de fluwelen binnenkant van een beukennotendop eikels steken een pijpje op kastanjes tonen hun stekels het warme brons nog verborgen tot aan de herfst in vruchtbaar genot zwerft de zomer door het bos…

het licht lijkt vals dat lente straalt bloemen valer in hun trage groei gras oogt sprieterig wind dwaalt zonder richting aan te geven uit een verkeerde hoek en ik ben moe uitgeput en leeg tot op de bodem de winter was te lang om nog te groeien naar ontwaken laat mij maar slapen in mijn voorjaarsdip…

In het keukenlicht dwaalt een losgeweekte herinnering binnen twee lachende gezichtjes boven het tafelblad twee kleintjes op schoot ruziënd mama, die knie was van mij In het slapend donker sneeuwt een onverhoeds verlangen onder Eén man, kindertjes: twee een dag met schuimend rijm van wee naar heim…

Arm meisje dwaalt zoo eenzaam En treurig over straat En wekt het medelijden Van wie haar gadeslaat. Toch vraagt het kind der armen In 't meer dan schamel kleed Vaak nog vergeefs erbarmen Met haar ellende en leed. Och, mocht gij haar ontmoeten Verzacht haar droefenis In naam van Hem daarboven Die ook haar Vader is.…

Een beeld dwaalt met een woord Over papier op tafel Wat was het eerst denkt zij Beeld of woord Zij denkt wat als er geen eerste is Dat ze simultaan zien en klinken Een eeneiige tweeling Uitgegroeid tot twee embryo's Woord en beeld vallen samen een symbiose Als het woord aarzelt denkt zij Dat het beeld bloemrijk is…

De klok heeft mijn hoofd verlaten de uren stil gezet toekomst in nevel verhuld geen tijd voor nu gelaten De tijd heeft de geest gegeven wat zij nodig had of meer nu dwaalt hij rond proberend verleden opnieuw te beleven Maar de haast eeuwig ijlende haast zelfs de tijd kan hem niet stoppen en ik ren mee, verdwaasd…

Vervreemd van de stilte die mij beroert dwalen mijn gedachten in schaduw een uil schreeuwt zijn roep die eenzaamheid scheurt in duizend stukjes winterlucht deze nacht zoek ik naar de vreemdeling die spoorloos verdween tussen woorden op bleek papier zijn naam dwaalt tussen bomen als ik mijn voeten zet in pasgevallen sneeuw…

Een silhouet tekent zich af in vroeg ochtendlicht het verbolgen lichaam spreekt naakte waarheid waar geen enkel woord nog in ontbreekt hier raapt zij hoop tussen gevallen sterren stapelt dromen tussen wit papier en alleen haar hart dat wankelt van gedachten dwaalt nog in de waanzin van bestaan…

Eenzaam dwaalt een zielige vent door de verdroogde woestijnen niemand die hem nog kent hier komt hij dus wegkwijnen Het is zijn eigen domme fout Dat hij de liefde van zijn leven verloor Hij was immers ontzettend stout En wat hij deed was vreselijk goor Nu heeft hij toch zo’n hartenzeer Terwijl hij denkt aan zijn vrouwtje Clara Er rest…

in een donker wordende kamer zit ik even lang waren zij vandaag nachtdag het duistere vrees ik niet meer licht daarentegen mot in mijn lijf is moeilijk te verjagen geur van kampfer dwaalt door het huis het elektriek laat ik voor wat het is uit ik schrijf morgenochtend wel noodgedwongen deur op slot raam dicht…

je stem klinkt mateloos bewogen je hart scheurt open je liefdeskreet is zonder hoop je smeken uitzichtloos ach desdemona hij was voor de roem geboren othello door het kwaad totaal verblind raast en doolt de nacht dwaalt door zijn ogen o mensenkind je hebt teveel bemind je liefde was te groot het noodlot ook dit is de dood.…

als wind de nevels van ideeën open jaagt lijken die plots op herinneringen die sterven in de kou van een vroege morgen het onzichtbare heeft geen naam meer dwaalt verder op zoek naar zijn eigen echo het snoerloze denken gaat over in fladderende intenties die weer verdwijnen tot wrakhout onder een zandlaken zand onder zand onder zand…

een sprookje ontwaakt in late schemering elfen kleuren hun vleugels kabouters spelen met eekhoorns een prins dwaalt door het bos op zoek naar sneeuwwitje misschien wordt het wel assepoes glimwormen verlichten zijn weg een oehoe schudt zijn hoofd herkauwt rustig zijn prooi een doornenhaag doemt op achter de rozen slaapt een prinses…

De halve maan dwaalt eenzaam over zomervelden zwerft in stilte over onstuimige zee onze meest mooie dromen moeten het deze nacht in bewondering ontgelden en met die teloorgang gaat alle schoonheid in dat trieste ritme mee naar een nieuw woordloos bestaan een glorievolle letterloze waan dwaalritme van de halve maan.…

De schaapherder dwaalt met zijn kudde over de heide. De zon kust het kimmenrood van de avond en begroet de nacht. En na de ochtendschemer gloort weer een nieuwe zomerdag.…

moedeloos dwaalt de zwerver langs wegen van zijn geest etend uit afvalbakken van ervaringen het verleden koekt als oud vuil aan zijn lichaam vast hij wast zich niet op zoek naar vergetelheid drinkt hij zichzelf een toekomst zonder uitzicht toe die hem opnieuw doet zwerven langs wegen van zijn geest de wereld is zijn dakloos huis…

hij ziet niet in het donker zijn ogen terneergeslagen vragend in de verte in wanen van de nacht hij wilde haar beminnen met een aarzelende tast van besmuikte handen en bleke vingers nu dwaalt hij en doolt in vergetelheid zijn lot zieltoogt in miezerige kanalen wie zal zijn rit verder zetten en hem de blauwzoete dromen…

in waar eens poppetjes dansten kruipen nu gedrochten over elkaar klanken klinken uitzinnig door tot in het diepst van de nacht waar de kilte overhelt het gif door de straten dwaalt een spoor van destructie achterlatend voor degene die niet wilde leren liever het kwaad aanhing tot de t splitsing in 't vizier kwam welke een keuze forceerde…

Haar zilte onverschilligheid dwaalt passief over een dor maïsveld Haar zachte zoete lippen blazen frasen en gewogen woorden Stuurloos als een wimpel voelt zij aangename leegte en zoekt naar stilte Plotseling met een windvlaag van verbijstering daalt zij zelfverzekerd treden af Haar silhouet tekent mooi af in de mist Prachtige contouren…

Wat is het dat de vluchteling kan doen om het tij bij tijds te keren waar zijn de woorden van fatsoen als de mens maar niet wil leren de wereld is van iedereen niemand kiest voor waar geboren soms kan waarheid nergens heen dan dwaalt de ziel in hel verloren wat is het om de ontheemde te zien verdronken in zijn eigen tranen een toevluchtsoord…