Zandhappen in de Sahara

Eenzaam dwaalt een zielige vent
door de verdroogde woestijnen
niemand die hem nog kent
hier komt hij dus wegkwijnen

Het is zijn eigen domme fout
Dat hij de liefde van zijn leven verloor
Hij was immers ontzettend stout
En wat hij deed was vreselijk goor

Nu heeft hij toch zo’n hartenzeer
Terwijl hij denkt aan zijn vrouwtje Clara
Er rest hem niets anders meer
Dan zandhappen in de Sahara

eenzaamheid verdriet bedrogen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.2 met 6 stemmen 667